Αυτό είναι ένα άσμα του ΚΚΕ την εποχή της Γ΄ Διεθνούς, που εκινείτο στην πασιφιστική γραμμή του παγκόσμιου καθοδηγητικού κέντρου της Μόσχας. Όμως αν το απογυμνώσουμε από το ιδεολογικό και το ιστορικό στοιχείο του, αποτελεί ένα καλό και χρήσιμο ερώτημα: όντως τι τα θέλουμε τα όπλα; Γιατί δαπανάμε δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς; Η απάντηση νομίζω ότι είναι αυτονόητη.
Σε πρώτο επίπεδο για να γνωρίζουν οι αντίπαλοί μας πως έχουμε αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις, έτοιμες να πολεμήσουν και σε ένα δεύτερο, ανώτερο επίπεδο, για να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα όπλα, αν χρειαστεί. Και ποιος το κρίνει αυτό; Μα φυσικά η πολιτική ηγεσία, η οποία και δίνει εντολή στη στρατιωτική να εφαρμόσει τα σχέδιά της.
Μέχρις εδώ όλα καλά, γιατί νομίζω πως όλοι συμφωνούμε.
Πριν από λίγες ημέρες στην Κάσο έγινε το γνωστό περιστατικό - δε θα το χαρακτήριζα επεισόδιο - με τα πέντε τουρκικά πολεμικά πλοία. Τι έκαναν αυτά τα πέντε πλοία;
1. Προστάτευσαν, επί του πεδίου, το τουρκολιβυκό σύμφωνο για την ΑΟΖ και
2. ακύρωσαν στην πράξη ή προσπάθησαν να ακυρώσουν, το ανάλογο ελληνο-αιγυπτιακό σύμφωνο παραβιάζοντας κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Το τι λέει η ελληνική κυβέρνηση είναι λόγια.
Ερώτηση: και τι ήθελες να γίνει; Να κλιμακώναμε την ένταση; Να φτάναμε στα πρόθυρα ενός θερμού επεισοδίου;
Απάντηση: η Τουρκία ήθελε ένα θερμό επεισόδιο; Είναι σε θέση να το διαχειριστεί θετικά για τα συμφέροντά της; Εκτιμώ πως αυτό που επεδίωκε είναι αυτό που κατορθώνει σχεδόν πάντα. Να παίρνει ό,τι θέλει με την απλή επίδειξη πυγμής. Και για να απαντήσω ευθέως στο ερώτημα, θα ήθελα η ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτό που θα διασφάλιζε: πρώτον την ισχύ του ελληνο--αιγυπτιακού συμφώνου και δεύτερον, θα υπερασπιζόταν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ποια θα ήταν η αντίδραση, είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Πολιτική ήταν και η απόφαση να υπερασπιστούμε τα σύνορά μας στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020, πολιτική ήταν και η απόφαση για την αντιμετώπιση του Oruc Reis λίγους μήνες αργότερα.
Είναι ξεκάθαρο πως η αξιοπιστία μας απέναντι στην Αίγυπτο, αλλά και στο Ισραήλ, κρίνεται επί του πεδίου και όχι στις διακηρύξεις. Στις διακηρύξεις όλοι είναι μάγκες. Εκτός, αν όντως η εθνική μας γραμμή συνοψίζεται στην ατυχέστατη, παλιότερη δήλωση Γεραπετρίτη πως «η κόκκινη γραμμή είναι τα 6 ν.μ. όπου ασκούμε κυριαρχία.» Tragic, όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος Χάρι Κλύν.
Διότι, όταν ο άλλος υπερασπίζεται επί του πεδίου, με την απειλή χρήσης βίας, τα κυριαρχικά του δικαιώματα κι εσύ την κυριαρχία σου, είσαι «σφαγμένος από χέρι».
Στην Κάσο, για να το κλείσω το θέμα, δοκιμάστηκαν οι αντοχές των ήρεμων νερών με την Τουρκία. Το δίδυμο Ερντογάν - Φιντάν, αναμφίβολα ικανότατο δίδυμο, εννοεί τα ήρεμα νερά ως παραίτηση της Ελλάδας από τα δικαιώματά της. Η πλευρά μας, πάντα σε πολιτικό επίπεδο, μέχρι πού είναι να διατεθειμένη να υποχωρήσει προς χάρη της διατήρησης των ήρεμων υδάτων; Και τι πολιτικό κόστος στο εσωτερικό είναι διατεθειμένη να καταβάλει προς τούτο;
