Δολοφονείται, χρονιάρες μέρες, ένας μαφιόζος στο πλαίσιο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στις συμμορίες και αυτός αμέσως εισβάλλει δια του Τύπου και των σόσιαλ μίντια που πιθηκίζουν πρακτικές μεσημεριανάδικων στη ζωή μας και το θέμα βρίσκεται να ανταγωνίζεται το σήριαλ της κατηγορούμενης για δολοφονία Ρούλας Πισπιρίγκου.
Αμέσως, ξεκινάει ένας βομβαρδισμός μέσω των σάιτ και των λαιφστάιλ τηλεοπτικών εκπομπών με μακροσκελή ρεπορτάζ για τη δράση του μαφιόζου, την ιδιωτική του ζωή, τις αδυναμίες του, τα γούστα του. Τα Μέσα φιλοξενούν συνεντεύξεις των οικείων του, προβάλλουν φωτογραφίες από το σπίτι του. Παράλληλα, τα αστυνομικά ρεπορτάζ που δημοσιεύονται κατά δεκάδες, σε εικοσιτετράωρη βάση, ξεχειλίζουν από σενάρια και εικασίες για τους δράστες της δολοφονίας του, συνοδευόμενα από αναλύσεις για την ανθρωπογεωγραφία του εγκλήματος και τις μεθόδους των εγκληματιών ενώ είναι θέμα χρόνου, να εμφανιστούν και τα podcast που θα αναλύσουν εξαντλητικά την προσωπικότητα του μαφιόζου.
Η προσωπικότητα του μαφιόζου...
Το εντυπωσιακό είναι βέβαια πως απ'όλα τα παραπάνω απουσιάζει το αρνητικό πρόσημο, ο δολοφονημένος μαφιόζος παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος η δράση του οποίου μας αφορά, λες και δεν είναι κάποιος που έχει διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα αλλά ο ήρωας κάποιας σειράς του Νέτφλιξ που μας έχει καθηλώσει.
Το φαινόμενο είναι άξιο σχολιασμού γιατί ξέρουμε καλά τις αρνητικές συνέπειες που έχει η προβολή αρνητικών προτύπων στην κοινωνία και ειδικά τα παιδιά. Πέρυσι ήταν που πέθανε ο καθηγητής του Στάνφορντ Άλμπερτ Μπαντούρα, ένας «σταρ» της Ψυχολογίας της εμβέλειας του Φρόυντ και του Σκίνερ και τα Μέσα γέμισαν αφιερώματα στη θεωρία του για το βαθμό που τα αρνητικά πρότυπα συμπεριφορών των ενηλίκων επηρεάζουν την ανάπτυξη των παιδιών. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει τις θεωρίες του.
Κι ενώ όλα αυτά είναι εν πολλοίς γνωστά, όποιος έχει παιδιά στο σπίτι ή στο ευρύτερο περιβάλλον του τα έχει δει τις τελευταίες εβδομάδες να καταναλώνουν μανιακά τις ειδήσεις για τα εγκλήματα με τελευταίο αυτό της Πάτρας.
Εύλογη η απορία: όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν έχουν παιδιά;
Φυσικά, όποιος επιχειρήσει να θέσει το θέμα σε επαγγελματίες δημοσιογράφους ή στελέχη των ΜΜΕ δεν θα εισπράξει απλώς δικαιολογίες αλλά πρέπει να υποστεί μια ολόκληρη διάλεξη με την επίκληση της κοινής λογικής ίσως και του ωφελιμισμού. Την ίδια στιγμή, ακτιβιστές δημοσιογράφοι και ΜΚΟ εξαντλούν τη συζήτηση για την ελευθερία του Τύπου στο...δικαίωμα που έχει ο καθένας να συκοφαντεί και να ασχημονεί ανενόχλητος.
Όλα βέβαια στη ζωή ξεκινούν για και καταλήξουν πάλι στο πως βλέπει ο καθένας τον εαυτό του μέσα στην κοινωνία, εάν αναγνωρίζει ότι έχει ένα ρόλο κι εάν δέχεται να τον αναλάβει για να τον υπηρετήσει με συνέπεια.
Παντού στη Δύση ο Τύπος λογίζεται ως πυλώνας του πολιτεύματος. Στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι και οι ιδιοκτήτες των Μέσων βλέπουν τους εαυτούς τους απλώς ως ψηφιακές πλατφόρμες που διαγκωνίζονται για το ποια θα κολακέψει περισσότερο τα κατώτερα ένστικτα των πολιτών για να τους κάνει πελάτες. Κάτι σαν το Νετφλιξ αλλά δωρεάν, χωρίς συνδρομή και ως γνωστόν, σε αυτή τη ζωή, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Εν προκειμένω, μια ατελείωτη αηδία.
