Έβγαλε λοιπόν ο καθένας μας τα συμπεράσματα του από την ιστορία του ναυάρχου, ο πρωθυπουργός πρωτίστως θέλω να ελπίζω, πάμε για άλλα. Καθότι τα προβλήματα τρέχουν και εμείς τρεις μέρες τώρα έχουμε σκαλώσει στα γαλόνια του απόστρατου, που μέχρι υπουργείο έφτασε ο Κυριάκος να του φτιάξει (στα μέτρα του και κατ’ απαίτηση του) για να εισπράξει στο τέλος ένα «μεγάλη μου τιμή, αλλά δεν θα το πάρω γιατί ο Αλέξης με λέει εξαγορασμένο».
Τι φαντάστηκε δηλαδή ο Κυριάκος, όταν σχεδίαζε τις διευρύνσεις του; Ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι είναι σαν τους παλιούς ΠΑΣΟΚους, που όταν τους δώσεις ένα υπουργείο είναι σαν να ρίχνεις ένα ψάρι στο νερό; Που το αρπάζουν απ’ τα κέρατα κι αρχίζουν να το τρέχουν, καθότι είναι συνηθισμένοι στη διαχείριση της εξουσίας και μέσα στα κρατικά γρανάζια νιώθουν το ίδιο άνετα με το σαλόνι του σπιτιού τους; Οι ΣΥΡΙΖΑίοι δεν είναι για δουλειά, παιδιά.
Αυτοί είναι για μπλα-μπλα, για ανάλυση, για ανακατωσούρα και κόντρα μελέτη, για σφαιρική δήθεν αναζήτηση, για παγκόσμια θεώρηση των δεδομένων και άλλα ηχηρά παρόμοια, αλλά για δουλειά δεν είναι. Είναι περίφημοι στην καταγγελία, στην επιτίμηση, στις φωνές και τα ψηφίσματα, αλλά έτσι και τους βάλεις να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα μπλοκάρουν, βραχυκυκλώνουν, τρελαίνονται και στο τέλος αφήνουν τα ζωντανά ατάιστα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μαρτυρία ενός διευθυντή του δημοσίου, που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έτρεχε το 2015 και 2016 στους ΣΥΡΙΖΑίους περιφερειάρχες και τους παρακαλούσε να πάρουν το ευρωπαϊκό πρόγραμμα διανομής τροφίμων στους φτωχούς και τους άπορους. Οι Νεοδημοκράτες και ΠΑΣΟΚοι περιφερειάρχες εξάντλησαν το πρόγραμμα μέχρι πενηνταρακίου, οι ΣΥΡΙΖΑίοι ούτε που το ακούμπησαν, της Δούρου περιλαμβανομένης.
Πήγαινε ο άνθρωπος (κι ήταν και δικός τους, αυτοί τον είχαν προβιβάσει) και τους παρακαλούσε να μπουν στο πρόγραμμα αλλιώς θα έχαναν τα ευρωπαϊκά λεφτά, αλλά εκείνοι (υπερασπιστές της φτωχολογιάς και καλά) του απαντούσαν «σημασία δεν έχει η πρόσκαιρη ελεημοσύνη, αλλά η καταπολέμηση των αιτιών που δημιουργούν τη φτώχεια». Κι έμεναν τα ευρωπαϊκά εκατομμύρια ανενεργά στους λογαριασμούς, έμεναν τα μακαρόνια, τα τυριά, τα κρέατα και τα λάδια να σαπίζουν στις αποθήκες, καθότι η παροιμιώδης διαχειριστική τους ανικανότητα είχε για φερετζέ την ανάλυση των αιτιών της φτώχειας και των ανισοτήτων σε πλανητικό επίπεδο. Τραγέλαφος. (Για να καταλάβετε γιατί μετά έχασαν όλες τις περιφέρειες της χώρας, κυβέρνηση όντες.)
Δεν αναφέρομαι στον απλό κόσμο που τους ψηφίζει, εκεί προφανώς υπάρχουν ικανοί άνθρωποι που παλεύουν στη ζωή τους με αξιοσύνη, αναφέρομαι στο σύνολο του στελεχιακού τους δυναμικού. Τα στελέχη τους (πλην μηδαμινών εξαιρέσεων) είναι τόσο πολύ εθισμένα στη διαχειριστική αδράνεια λόγω ιδεολογικών αναζητήσεων και πολιτικών μπουρδουκλωμάτων, που έτσι και βρεθούν μπροστά σε δύο τουαλέτες θα κατουρηθούν απάνω τους μέχρι να αναλύσουν σε βάθος ποια πρέπει να διαλέξουν. Το ξαναλέω, δεν είναι για δουλειά οι άνθρωποι.
