Το Δικαστικό Συμβούλιο ακροβάτησε στο χρόνο προκειμένου να προλάβει να εκδώσει το επίμαχο βούλευμα του πριν από τη 12η νυχτερινή της 30ης Ιουνίου, και πριν αποχωρήσουν μέλη του, λόγω συνταξιοδότησης. Υπήρξε και «ακροβασία» ως προς το τελικό περιεχόμενο του βουλεύματος το οποίο εμφανίζεται να αγνοεί πλήρως το εισαγγελικό πόρισμα;
Η σχολή, που διακονείται με κόστος από τους φιλελεύθερους δημοκράτες όπου γης, «απαγορεύει» τη διατύπωση κριτικής επί των δικαστικών κρίσεων, όπως επίσης και ερωτήματα και απορίες που ενδεχομένως εγείρονται και οι οποίες μπορεί να υπονομεύουν την πίστη στην ανεξάρτητη και αδέκαστη δικαιοσύνη.
Αντιθέτως η «σχολή» ΣΥΡΙΖΑ με τους επιφανείς εκπροσώπους της, έχει διακηρύξει χωρίς φόβο και με αγωνιστικό πάθος ότι οι δικαστικές αποφάσεις, ούτε υπεράνω κριτικής είναι, ούτε βρίσκονται στο απυρόβλητο. Επιτρέπεται ο σχολιασμός, η απαξίωση, η χλεύη των αποφάσεων. Επιβάλλονται κατά περίπτωση ακόμη και τα αυθόρμητα… οργανωμένα κινήματα «είναι αθώοι» ή «δεν είναι αθώοι». Ο ακτιβισμός με στόχο την ανατροπή δικαστικών αποφάσεων θεωρούνται εντός του πλαισίου. Η άσκηση πίεσης στο σώμα της δικαιοσύνης είναι μια ανεκτή και θεμιτή πρακτική, αρκεί να διασφαλίζει την αρεστή απόφαση ή να ικανοποιεί το αλά κάρτ, περί δικαίου αίσθημα.
Το βούλευμα για Παπαγγελόπουλο και Τουλουπάκη διαβάζεται «έτσι» και «αλλιώς». Αλλά όπως και να διαβαστεί η κατηγορία για τον πρώην υπουργό δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, είναι κατάχρηση εξουσίας και παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος κατ' εξακολούθηση, για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Το Δικαστικό Συμβούλιο αναγνωρίζει ότι υπήρξε παρέμβαση στο πρώιμο στάδιο της υπόθεσης Novartis, τότε που ο φάκελος βρισκόταν στα χέρια της εισαγγελέως Ελένης Ράικου αλλά όχι στο τελικό όταν ήταν στα χέρια της εισαγγελέως Ελένης Τουλουπάκη.
Τον δικαστικό επίλογο για όσα έκαναν ή δεν έκαναν οι κατηγορούμενοι θα τον γράψουν οι δικαστές που θα επιλεγούν από τη Βουλή και θα έχουν λογικά, εύλογο χρόνο να εξετάσουν το ανακριτικό υλικό που συγκεντρώθηκε επί δυόμιση χρόνια και να ακούσουν μάρτυρες και κατηγορούμενους.
Την εισαγωγή όμως στην ιστορία, την είχε γράψει ως πρωθυπουργός ο ίδιος κ.Τσίπρας. Την 1η Φεβρουαρίου του 2017 στη συζήτηση του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων όπου είχε κάνει μια πρώιμη… αναγγελία. «Και, τώρα ανοίγει και μια άλλη υπόθεση, η NOVARTIS, που θα δούμε και αυτή τι θα μας φέρει, όπως και τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα. Το τι μίζες έχουν μπει στα «μαύρα» ταμεία των κομμάτων που κυβερνούσαν σαράντα χρόνια τώρα τη χώρα -χρήματα του ελληνικού δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων- είναι κάτι που μένει να το ψάξουμε όλοι για να το βρούμε…» έλεγε έμπλεος οργής ο κ. Τσίπρας.
Ήθελαν 10 «Τσοχατζόπουλους» για να σαρώσουν ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα, το οποίο ένιωθαν ως απειλή για την απόλυτη εξουσία που θέλησαν να εγκαθιδρύσουν. Προς το παρόν όμως βρίσκονται με δυο κορυφαίους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ στη σειρά για το εδώλιο του ειδικού δικαστηρίου και κραυγάζουν ότι η Δικαιοσύνη θα επιστρέψει ξανά. Ως τιμωρός.
Για ποιους άραγε;
