Όσες φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να ψελλίσει την ιδέα ότι ο άξονας Δεξιάς-Αριστεράς ως εργαλείο περιγραφής και ερμηνείας της τρέχουσα πολιτικής πραγματικότητας έχει πλέον ξεπεραστεί από τα γεγονότα, βρήκε ελάχιστους πρόθυμους να την υποστηρίξουν στην κοινωνία. Μάλιστα, υπήρξαν και αυτοί που επιδόθηκαν σε ατέρμονες αναλύσεις πάνω στο γιατί η διάκριση αυτή, με εμφυλιοπολεμικούς μάλιστα όρους, έχει σήμερα νόημα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βέβαια δεν επέμεινε. Άλλωστε κάτι τέτοιο προϋπέθετε ότι θα εγκατέλειπε οριστικά τη στρατηγική της πάση θυσία διατήρησης του Αντισύριζα μένους που υπάρχει ακόμα και σήμερα διάχυτο στην ελληνική κοινωνία, όχι αβάσιμα αλλά η έμφαση στην προηγούμενη φράση να δοθεί στο «πάση θυσία», για να αναλογιστούμε όλοι τις θυσίες που γίνονται για να διατηρηθεί ζωντανό το Αντισύριζα.
Αντιμέτωποι με την προχθεσινή ασημαντότητα του debate των υποψηφίων για το ΚΙΝΑΛ κάποιοι μετριοπαθείς πολίτες, οι πιο υποψιασμένοι, ίσως και να κατάλαβαν την αξία που είχε η ιδέα του Μητσοτάκη να υπερβούμε τον άξονα Δεξιάς-Αριστεράς με παραδοσιακούς όρους. Είδαμε ξεκάθαρα τον τρόπο που εγκλωβίζει υγιείς δυνάμεις σε πεθαμένα σχήματα και τις εξαναγκάζει να αναφέρονται διαρκώς και με λόγο ξύλινο στο παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το κλίμα ξεχώρισε ο έμπειρος Χάρης Καστανίδης, ένας «Πασόκος παλιάς κοπής» όπως τον περιέγραψε κάποια χρήστης του τουίτερ, με την έκφραση «παλαιάς κοπής» να δηλώνει τη νοσταλγία για μια εποχή που όλα έδειχναν να έχουν κάποιο νόημα.
Πάντως, προχθές έγινε για μια ακόμα φορά σαφές πως η μοναδική εξέχουσα, αιρετή προσωπικότητα του κεντρώου χώρου είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που για την ώρα απλώς επιθυμεί να είναι ένας καλός πρωθυπουργός αλλά όχι να γράψει τη δική του ιστορία.
Η δεύτερη σκέψη που κάναμε παρακολουθώντας το ντιμπέιτ αφορά την υποψηφιότητα του Ανδρέα Λοβέρδου.
Η υποψηφιότητα αυτή είναι ένα ενδιαφέρον φαινόμενο.
Ο κ.Λοβέρδος ξέρει ότι για να κερδίσει πρέπει να υπάρξει μεγάλη προσέλευση στην κάλπη και για να προσεταιριστεί τους ενθουσιώδεις οπαδούς της ΝΔ μιλάει στη διάλεκτο της λαϊκής δεξιάς.
Έκανε λόγο για αλλαγή των θέσεων του ΚΙΝΑΛ αναφορικά με τον Ποινικό Κώδικα όταν ο Ποινικός Κώδικας έχει αλλάξει ήδη προς το αυστηρότερο ενώ καταφέρθηκε ανοιχτά εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Αρκετοί ψηφοφόροι της ΝΔ τον βλέπουν ως ιδανικό αυριανό εταίρο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πόσο ιδανικός όμως μπορεί να είναι ένας εταίρος που θα τον πιέζει να μην κυρώσει τα πρωτόκολλα συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία και ίσως και να ακυρώσει μονομερώς τη Συμφωνία των Πρεσπών;
Πόσο ιδανικός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι κάποιος που η δεξιά πτέρυγα του κόμματός του τον θέλει όχι τόσο ως εταίρο όσο για να εκφράσει εκείνος τη φωνή τους δεδομένου ότι όλη η δεξιά πτέρυγα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας είτε έχει λουφάξει είτε απλώς δεν ενδιαφέρεται;
Χρειάζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένα τέτοιο μπελά στο κεφάλι του;
Άνθρωποι που γνωρίζουν τον Ανδρέα Λοβέρδο μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τόσο σοβαρά όσα λέει. Μπορεί να έχουν δίκιο. Αλλά και για τον κ.Τσίπρα τα ίδια μας έλεγαν κάποιοι άλλοι. Εκείνους τους θυμηθήκαμε κατά τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου του 2015 όταν βρεθήκαμε να κοιτάμε τον γκρεμό από το χείλος του.
Είναι και ότι κάποιοι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα γεγονότα του 1993. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τότε ήταν φοιτητής στη Βοστώνη αλλά εμείς ήμασταν εδώ. Και τα θυμόμαστε όλα.
