Της Λίνας Παπαδάκη
Ελπίζω τώρα που φτιάχνουν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους οι αρχηγοί, να ρίξουν μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία της Βουλής που τελειώνει για να πάρουν μαθήματα. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για μια από τις χειρότερες συνθέσεις του αντιπροσωπευτικού σώματος στην πρόσφατη κοινοβουλευτική ιστορία, και ίσως έχουν δίκιο.
Και ασφαλώς το επίπεδο της Βουλής αντανακλά άμεσα στο επίπεδο των πολιτικών διεργασιών και του πολιτικού διαλόγου, και στις μέρες μας είδαμε πολλά δείγματα βουλευτών που με τη συμπεριφορά τους απαξίωσαν τους θεσμούς της Δημοκρατίας μας.
Στην πολιτική υπάρχει και το τυχαίο, αλλά δυστυχώς σε αυτήν την κοινοβουλευτική περίοδο έτυχαν πολλές μαζεμένες περιπτώσεις ανθρώπων που δεν είχαν σημαντική διαδρομή στην κοινωνία ούτε τα αντικειμενικά προσόντα να εκπροσωπήσουν με επάρκεια το έθνος, οι οποίοι βρέθηκαν να διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στη σταθερότητα των κομμάτων τους, στις πολιτικές εξελίξεις, ακόμα και στη βιωσιμότητα της Κυβέρνησης.
Με ατομικό βεληνεκές δωματίου, πολιτική ιδεολογία φτιαγμένη από πλαστελίνη και βασικό κίνητρο την πάση θυσία επανεκλογή, αρκετοί άνθρωποι που η συγκυρία τους έφερε στη Βουλή έγιναν πρωταγωνιστές της επικαιρότητας, καθημερινοί επισκέπτες των πάνελ, ακόμα και ρυθμιστές του πολιτικού βίου της χώρας, απλώς διακινώντας άδεια κουφάρια πολιτικής και δυσφημώντας τη Δημοκρατία.
Υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση, επίσης αρνητική για την ποιότητα του δημοσίου βίου. Εκείνη των άγραφων βουλευτών, των ανύπαρκτων στις κοινοβουλευτικές εργασίες, που αθόρυβα μετρούν του μήνες και τους μισθούς ψηφίζοντας απλώς την κομματική γραμμή και φλυαρώντας ανώδυνα στερεότυπα στα παράθυρα.
Δεν ήταν λίγοι και αυτοί στη Βουλή που φεύγει , αφαιρώντας ακόμα περισσότερο σε ποιότητα και ουσία από το περιεχόμενό της. Δεν είναι μόνο η ιδεολογική συνέπεια, είναι και η εργατικότητα, η επιμέλεια και η στοχαστικότητα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τους εκλεκτούς του λαού.
Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία στην οποία ανήκει ένας βουλευτής μόνος του. Που για μια δεκαετία καταλαμβάνει τη θέση ενός βουλευτή χωρίς κανείς να καταλαβαίνει το λόγο. Δεν μιλάει ποτέ, δεν παρεμβαίνει ποτέ, δεν εμφανίζεται συχνά και η όλη κοινοβουλευτική παρουσία του είναι κάποια σπάνια χαρωπά πηγαδάκια στα ορεινά. Ο άνθρωπος αυτός εισπράττει έναν μεγάλο μισθό και κυρίως καταλαμβάνει ένα ζωτικό χώρο, για ένα ρόλο στον οποίο δεν ανταποκρίνεται ούτε κατ ελάχιστο και τον οποίο δίνει και την εντύπωση ότι τον θεωρεί και αγγαρεία.
Είναι βέβαια θεσμικό πρόσωπό, είναι πρώην Πρωθυπουργός, αλλά κανείς δεν του αρνείται να παίζει αυτόν το ρόλο, που είναι κυρίως υπερκομματικός, στη δημόσια ζωή, χωρίς να κατέχει και το αξίωμα του βουλευτή το οποίο φαίνεται να του είναι αδιάφορο. Άλλωστε ούτε ως φωνή εθνικής εφεδρείας, όπως τον θέλουν κάποιοι, δεν δείχνει να έχει διάθεση να υπάρχει, αφού ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τις απόψεις του και η επικοινωνία με το λαό δεν δίνει την εντύπωση ότι τον ενδιαφέρει.
Η έδρα του βουλευτή εκτός από καλοπληρωμένη είναι και πολύτιμη. Οι βουλευτές είναι οι ανθρώπινες ψηφίδες του πολιτεύματος και θα έπρεπε κάθε ένας από τους τριακόσιους να αποτελεί ένα σημαίνον πρόσωπο αναφοράς του λαού και μία καθημερινή φωνή εκπροσώπησής του. Έδρες για πέταμα δεν υπάρχουν.
Φωτογραφία intime news
