Πάει, πέρασε και αυτή η επέτειος του Πολυτεχνείου, αφού ακολούθησε το κλασσικό τελετουργικό της. Με δυο σημαντικές διαφορές. Η πρώτη ήταν η απουσία γενικευμένων επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας και η δεύτερη ήταν το ξεκαθάρισμα κάποιων διαφορών μεταξύ συγγενών του αριστερού χώρου. Την επίθεση στην αντιπροσωπεία της Βουλής δεν την αναφέρω καν, διότι ήταν αναμενόμενη.
Το τριήμερο των εορτασμών της επετείου στους χώρους του Πολυτεχνείου, πιστοποίησε για μια ακόμα φορά ότι τόσο ο προαύλιος, όσο και εξωτερικός χώρος στο κτίριο της Πατησίων, μετατρέπονται σε παιδική χαρά των δεκάδων αριστερών κομμάτων και ομάδων, που βρίσκουν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι υπάρχουν.
Έτσι, οι εκπρόσωποι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ μαρξιστικού – λενινιστικού (ΚΚΕ μ-λ), του Μαρξιστικού – Λενινιστικού ΚΚΕ (Μ-Λ ΚΚΕ), του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ Τροτσικστές) της Οργάνωσης Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ) και των λοιπών ομάδων βρήκαν την ευκαιρία να αναλύσουν τις θέσεις τους, να τραγουδήσουν τα αντάρτικα τραγούδια τους και να βροντοφωνάξουν το αγαπημένο τους σύνθημα «ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», που αποτελεί μέρος του DNA τους.
Αυτό στο σύνθημα, δίνει το αγωνιστικό στίγμα της εγχώριας Αριστεράς, που πάντα επιζητά θύματα και νεκρούς για να δομήσει πάνω τους το επαναστατικό της μανιφέστο. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, ο Σύριζα αγκάλιαζε πάντα τους μπαχαλάκηδες, αν θυμηθούμε τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Φίλη για τις μολότοφ και τις δηλώσεις του Γιάννη Δραγασάκη για τα «δικά μας παιδιά», όταν αναφερόταν με αυτόν τον όρο στους αναρχικούς συμπαραστάτες των κρατουμένων της τρομοκρατικής οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα.
Ε λοιπόν αυτή τη φορά τα «δικά τους παιδιά», δάγκωσαν το χέρι του προστάτη τους και του φίλου τους. Του κομματικού μηχανισμού κάτω από τις φτερούγες του οποίου, ενδυναμώθηκαν και έδρασαν ανεξέλεγκτα. Κι έτσι επιτέθηκαν σε ένα στέλεχος του Σύριζα με ιστορική διαδρομή στα γεγονότα του 1973.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά αναζητά και βρίσκει «δικά του παιδιά», για να του κάνουν τη βρώμικη δουλειά που χρειάζεται, ώστε πάνω της να απλώσει το δηλητήριο του, επιδιώκοντας να αποκομίσει είτε μόνιμες αγωνιστικές συγγένειες, είτε πρόσκαιρα κομματικά οφέλη. Ο τρόπος με τον οποίο συνεταιριζόταν με το ακροδεξιό εθνικιστικό αδερφάκι του, τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», την ίδια στιγμή που χάιδευε τους οπαδούς της εγχώριας τρομοκρατίας, αποτελεί τρανό παράδειγμα της πλήρους απουσίας ιδεολογικών αρχών και ηθικών αναστολών.
Ο μόνος συνεκτικός ιστός εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός της εξουσιολαγνείας. Και το είδαμε αυτό και κατά τη διάρκεια της πανδημίας που ο Σύριζα έχει σχεδόν υιοθετήσει «σαν δικά του παιδιά», τους αντιεμβολιαστές. Ήδη από το 2020 έσπερνε την αμφιβολία απέναντι στα εμβόλια και στην επιστήμη. Αλλά και σήμερα, αμέσως μετά την προβολή του βίντεο του Σύριζα, που δήθεν παροτρύνει τους νέους να εμβολιαστούν με την προσέγγιση του τατουάζ, βγήκε και πάλι ο εκ των πραγμάτων υπαρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να προπαγανδίσει κατά των εμβολίων.
«Τα δικά τους παιδιά» αυτή τη στιγμή, είναι οι αντισυστημικοί, οι θρησκόληπτοι, οι φοβικοί, οι ακροδεξιοί, οι αντιδραστικοί που συμβάλλουν τόσο στην παράταση της υγειονομικής κρίσης, όσο και στην απόπειρα εκτροχιασμού της οικονομίας.
Και φυσικά το αγαπημένο σύνθημα της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ «ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα», αποκτά πλέον επικές διαστάσεις. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ, επενδύει στην παράταση της κρίσης και στις ανεξέλεγκτες επιπτώσεις της, πάνω στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας. Επενδύει πολιτικά στην αύξηση των θυμάτων, που δυνητικά θα οδηγήσει σε καταστάσεις οργής και αγανάκτησης. Καταστάσεις, που ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι θα του προσφέρουν ψήφους.
