Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ας μην υποτιμούμε την επικοινωνιακή ισχύ περιπτώσεων σαν αυτή του Γιάννου. Επειδή το μεγαλύτερο πρόβλημα του Σύριζα είναι η χαμηλή συσπείρωση του, το γεγονός δηλαδή ότι άνθρωποι που τον ψήφισαν την προηγούμενη φορά δηλώνουν ότι τώρα δεν θα το κάνουν, η ανακίνηση υπαρκτών ή ανύπαρκτων σκανδάλων είναι ακριβώς το κοστούμι που του χρειάζεται για να ξανακυκλοφορήσει στην πιάτσα.
Είναι το κατάλληλο πολιτικό κοστούμι διότι δεν απευθύνεται στην πολιτική λογική αλλά στο θυμικό των πολιτών. Η πολιτική λογική λέει ότι οι εκλογές του 2019 θα κριθούν από τα πεπραγμένα της σημερινής κυβέρνησης και όχι για κλεψιές που έγιναν το 2003. Από τότε έγιναν έξι εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες οι πολιτικές ευθύνες αποδόθηκαν πολλάκις και με σαφή τρόπο. Ο πολιτικός φορέας του Άκη και του Γιάννου, από το 45% έφθασε στο 6%. Πόση πια καταστροφή και τιμωρία σ' ένα κόμμα και τους ανθρώπους του;
Όμως το θυμικό δεν ακολουθεί τους δρόμους της πολιτικής λογικής. Η στόχευση του Σύριζα είναι η αναβίωση του θυμού του 2010-15, η νεκρανάσταση της οργής των αγανακτισμένων του Συντάγματος. Είναι ο μόνος τρόπος να υπερκεραστεί η μετέπειτα δυσαρέσκεια που δημιούργησαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στους ίδιους τους ψηφοφόρους τους με τα ψέματα, τις κωλοτούμπες και τις μνημονιακές πολιτικές τους.
Το ερώτημα αν είναι δυνατόν να τελεσφορήσει μια τέτοια στρατηγική, είναι εύλογο. Θεωρητικώς, η εναπόθεση της ελπίδας σε κάποιο δευτερογενές κύμα λαϊκού θυμού είναι στρατηγική με κοντά ποδάρια. Πολύ περισσότερο όταν η ξαναζεσταμένη αυτή οργή δεν πρέπει να κατευθυνθεί εναντίον του πρωτογενούς πολιτικού φταίχτη των σκανδάλων που ήταν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, αλλά εναντίον του άλλου πόλου εκείνης της περιόδου δηλαδή εναντίον της ΝΔ, μέσω της ομπρέλας του λεγόμενου ''παλαιού πολιτικού συστήματος''.
Το θέμα είναι ότι ο Τσίπρας δεν έχει στόχο τη νίκη στις εκλογές. Αυτό που θέλει είναι να αφαιρέσει την αυτοδυναμία από τον Κυριάκο. Δεν παλεύει λοιπόν να καλύψει τις δέκα μονάδες διαφορά που έχει από την ΝΔ, αλλά να κερδίσει ίσα-ίσα τις δυο μονάδες παραπάνω που θα του επιτρέψουν να αφήσει την ΝΔ κάτω από τους 151 βουλευτές. Μετά υπάρχει η παγίδα της απλής αναλογικής των μεθεπόμενων εκλογών, με την οποία ο Αλέξης πιστεύει ότι θα καταφέρει να κάνει πρωταγωνιστικό παιχνίδι.
Για έναν στόχο σαν κι αυτόν, η στρατηγική της επικέντρωσης στα παλιά σκάνδαλα μπορεί ν' αποδειχθεί αν όχι πλήρως αποτελεσματική τουλάχιστον ελπιδοφόρα. Λίγο το ξαναζέσταμα του παλιού θυμού, λίγο τα επιδόματα και οι διορισμοί, μπορεί να φέρουν στην κάλπη του Σύριζα τις δυο κρίσιμες μονάδες που χρειάζεται.
Δεν υπάρχει απλή και καίρια απάντηση σε τέτοιου είδους πολιτική εκστρατεία. Το ερώτημα που μπορεί να θέσει η ΝΔ ''δηλαδή, επειδή έκλεψε ο Γιάννος το 2003 θα πρέπει εμείς να ΄χουμε πάνω στο κεφάλι μας τον Τσίπρα το 2023;'' ακούγεται καλό, αλλά δεν ξέρω αν είναι επαρκές.
Θα γίνει επαρκές μόνο συνοδευμένο με μια φυγή προς το μέλλον και αν η ΝΔ καταφέρει να απευθυνθεί σε κείνους που το 2003 ήταν κάτω από δέκα χρονών. Αυτή είναι η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που έχουν τα μάτια τους στραμμένα μόνο προς το μέλλον και που σχεδόν δεν ξέρουν ποιος είναι ο Άκης και ο Γιάννος. Ως τώρα, αυτοί δεν φαίνονται διατεθειμένοι να πάνε καν να ψηφίσουν.
