Ολόκληρη η στρατηγική της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, βασίζεται στο θυμό. Στο θυμό, στην οργή, στην αντίδραση, στην άρνηση, στην αντίθεση και στα πάσης φύσεως κινήματα που έχουν ως πρόθεμα τη λέξη «αντί». Την ίδια στρατηγική επέλεξε και για το εθνικό σχέδιο «Ελλάδα 2.0», θέτοντας το ερώτημα «για τους λίγους ή για τους πολλούς».
Η αντιπολίτευση σε πρώτη φάση αμφισβήτησε τόσο την ποιότητα, όσο και το περιεχόμενο του εθνικού σχεδίου «Ελλάδα 2.0». Απέτυχε. Ακολούθως επένδυσε στην πιθανότητα να απορριφθεί το σχέδιο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Κι εδώ απέτυχε.
Κι έτσι τώρα ανέσυρε από το σεντούκι του λαϊκισμού, το κλασσικό διχαστικό ερώτημα «για τους λίγους ή για τους πολλούς». Ένα ερώτημα που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από το τριτοδρομικό ΠΑΣΟΚ, μέχρι την εθνικοσοσιαλιστική «Χρυσή Αυγή» και από το ΚΚΕ μέχρι τους αγανακτισμένους του κινήματος του Σώρρα. Ένα ερώτημα, που ποτέ δεν εξηγούσε, το ποιοι είναι οι λίγοι και ποιοι είναι οι πολλοί. Τα άφηνε όλα θολά, ώστε να ταιριάζει σε κάθε ιδεολογικό περίβλημα και κάθε κίνημα αντίδρασης.
Για το ΠΑΣΟΚ, οι λίγοι ήταν οι «προνομιούχοι» και οι πολλοί οι «μη προνομιούχοι». Για τη Χρυσή Αυγή οι λίγοι ήταν οι «απάτριδες» και οι πολλοί ήταν οι «πατριώτες». Για το ΚΚΕ οι λίγοι είναι «οι καπιταλιστές» και οι πολλοί οι «εργάτες». Και για το κίνημα του Σώρρα, οι πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν στα παραμύθια με τις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής και τα αμερικανικά ομόλογα ύψους 600 δισ. ευρώ και οι λίγοι ήταν οι «ξεπουλημένοι», που αντιδρούσαν στον παραλογισμό.
Όμως σήμερα, ποιοι είναι οι λίγοι και ποιοι οι πολλοί; Τι ακριβώς υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Με ποιον τρόπο προσπαθεί για μια ακόμα φορά να διχάσει τους πολίτες;
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Βρίσκεται μπροστά σε ένα πακέτο πρωτοφανούς οικονομικού μεγέθους, που προσφέρεται στη χώρα, για το προσπέρασμα της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης. Ένα πακέτο που μπορεί κάλλιστα να αλλάξει άπαξ δια παντός, τη φυσιογνωμία της χώρας.
Οι πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης, το ΕΣΠΑ, τα δημόσια κονδύλια τα ιδιωτικά κεφάλαια που θα ενεργοποιηθούν και οι τραπεζικές δανειοδοτήσεις που θα χρηματοδοτήσουν τα έργα, αναμένεται να ξεπεράσουν αθροιστικά το ποσό των 93 δισ. ευρώ. Οι πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης θα πρέπει να έχουν απορροφηθεί από τη πραγματική οικονομία μέχρι το 2026. Αντίστοιχα οι ενισχύσεις από το ΕΣΠΑ, πρέπει να έχουν μετουσιωθεί σε έργα μέχρι το 2030. Τι είναι αυτά τα 93 δισ. ευρώ; Είναι κάτι περισσότερο από το 50% του ΑΕΠ του 2019 και κάτι λιγότερο από το 56% του ΑΕΠ του 2020.
Είναι αφελές να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε, ότι τα οφέλη από τα έργα και τις μεταρρυθμίσεις που τα συνοδεύουν, δεν θα διαχυθούν στην κοινωνία. Διότι το «Ελλάδα 2.0», δεν αποτελεί κομβικό σημείο για την οικονομία της χώρας, υπό τη στενή έννοια. Αποτελεί το κομβικό σημείο που θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, το μοντέλο λειτουργίας της χώρας και το μοντέλο της καθημερινότητας των πολιτών.
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της χώρας αφορά τους λίγους ή τους πολλούς; Ναι, θα το εκτελέσουν οι λίγες μεγάλες εταιρείες πληροφορικής και αρκετές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα υποστηρίξουν το έργο. Όμως οι τελικοί χρήστες του έργου θα είναι οι πολλοί. Θα είμαστε όλοι μας.
Τα έργα των υποδομών, τα αντιπλημμυρικά έργα, την υπογειοποίηση τω καλωδίων, τους δρόμους, τα δίκτυα ύδρευσης, την πράσινη ενέργεια, θα τα φέρουν σε πέρας, οι μεγάλες εταιρείες και οι εκατοντάδες υπεργολάβοι τους, που θα προσλάβουν χιλιάδες εργαζομένους. Στα έργα αυτά θα δουλέψουν «οι πολλοί» και τα αποτελέσματα τους θα το απολαύσουν επίσης «οι πολλοί». Δηλαδή, το κοινωνικό σύνολο.
Το σύνολο των μεταρρυθμίσεων θα ωφελήσει τους πολλούς, Θα ενοχλήσει τα συγκροτημένα συμφέροντα, που κρύβονται πίσω από τις στρεβλώσεις της αγοράς. Θα ενοχλήσει όσους αισθάνονται ασυλία πίσω από τις αναχρονιστικές δομές των εποπτικών και ρυθμιστικών αρχών. Θα ενοχλήσει όσους βιοπορίζονται πίσω από το αναχρονιστικό σύστημα υγείας, όσους συντηρούνται πίσω από το παλαιωμένο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Η ιστορία έχει δείξει, ότι πάντα οι μεταρρυθμίσεις στην αρχή ενοχλούν τα λίγα αλλά ισχυρά δομημένα συμφέροντα. Η ιστορία έχει δείξει όμως ταυτόχρονα, ότι τους εποικοδομητικούς καρπούς των μεταρρυθμίσεων τους απολαμβάνουν οι πάντες.
Το ερώτημα «για τους λίγους ή για τους πολλούς» καθρεφτίζει απόλυτα την παρακμή της πολιτικής σκέψης του Σύριζα. Το παραμύθι, με τη διόγκωση της ανισότητας ανάμεσα στους πολλούς και στους λίγους, είναι ξεπερασμένο από την ίδια την πραγματικότητα.
Όπως ανέφερε προ ημερών ο υπουργός υπεύθυνος για την εκπόνηση και επιτυχή έγκριση του «Ελλάδα 2.0» Θόδωρος Σκυλακάκης, «η μεγαλύτερη ανισότητα είναι η ανεργία. Μεγάλη ανισότητα όμως είναι και η ανισότητα μεταξύ εκείνων που πληρώνουν τους φόρους τους και εκείνων που κάνουν φοροδιαφυγή. Το Σχέδιο αυτό, "χτυπάει" και τις δύο αυτές ανισότητες. Με την κινητοποίηση πόρων θα αυξηθεί η ζήτηση εργασίας, θα βελτιωθεί η παραγωγικότητα και αυτό θα επιτρέψει οι μισθοί να αυξηθούν και να μειωθεί η ανεργία. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη παρέμβαση για τις ανισότητες».
Και κατέληξε, λέγοντας: «αυτή είναι η ουσία της αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου που κάνουμε: εξωστρέφεια, άσπρη οικονομία, χαμηλοί φόροι, αύξηση της παραγωγικότητας». Αν όλα αυτά δεν ευνοήσουν τους «πολλούς», ποιους θα ωφελήσουν;
Η Ελλάδα αλλάζει. Οι ετερόκλητες εθνολαϊκίστικες ομάδες που προσπαθεί να συσπειρώσει πέριξ του ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ανεμομαζώματα - διαβολοσκορπίσματα. Ταΐζονται, από το θυμό και την αγανάκτηση, από το μπάχαλο και τη σύγκρουση, από την ανωμαλία και το αδιέξοδο. Η ομαλότητα και η ελπίδα του «Ελλάδα 2.0», ενοχλεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ευνοεί όμως τους πολίτες.
