Του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχει μια πολιτική λογική που λέει πως αν ένας βουλευτής εκφράζει μια σχεδόν παράλογη άποψη, το κόμμα του δεν πρέπει να τον αποδοκιμάζει και να τον αναγκάζει να αναδιπλωθεί, γιατί την ίδια άποψη έχουν πολλοί εν δυνάμει ψηφοφόροι του κόμματος. Άρα, δεν πρέπει η ηγεσία του κόμματος να αποδοκιμάζει τους βουλευτές που έχουν ακραίες ή εκτός λογικής απόψεις γιατί έτσι απομακρύνει τους ψηφοφόρους που θα την βοηθήσουν να έρθει στην εξουσία. Η στρατηγική αυτή, δεν είναι καινοφανής και έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την πολυεπίπεδη κρίση που περνάει η χώρα.
Ένας δημοσιογράφος έγραψε πως δεν έπρεπε να αναγκαστεί να ζητήσει συγνώμη ο Γιακουμάτος για τις δηλώσεις του περί ομοφυλοφιλίας (που είναι μεταδοτική!) γιατί περίπου κάτι ανάλογο πιστεύουν πολλοί πολίτες. Το άρθρο ενός δημοσιογράφου, δεν είναι κάτι περισσότερο από το άρθρο ενός δημοσιογράφου. Όπως είναι κι αυτό που διαβάζετε. Αν η λογική αυτή ωστόσο μετατραπεί από ένα κόμμα ως πολιτική στρατηγική με την οποία χαϊδεύοντας τ' αυτιά ψηφοφόρων σκοπεύει να μαζέψει ψήφους, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και μεγάλο.
Στην Ελληνική κοινωνία, υπήρχε διάχυτη η εντύπωση πως η οικονομική κρίση ήταν μια προσχεδιασμένη από διάφορα κέντρα απόφαση. Το σχετικό ποσοστό που είχε αυτή την άποψη το 2014 έφτανε στο 72,25% (Πανεπιστημιακή ερευνά που παρουσιάστηκε στο Βερολίνο). Δεν γνωρίζω που κυμαίνεται αυτό το ποσοστό σήμερα, αλλά αν κρίνουμε από αντιδράσεις για διάφορα θέματα που καταγράφονται ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξακολουθεί να είναι μεγάλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, την εποχή εκείνη στην οποία έγινε η έρευνα, ανέβηκαν σε μεγάλο βαθμό στο άρμα εκείνου του ποσοστού. Με ανορθολογικό τρόπο ερμήνευαν την κρίση και τις λύσεις της.
Έτσι, αφού τα ξένα κέντρα δημιούργησαν την κρίση, λογικά δεν υπάρχει πρόβλημα στην Ελληνική οικονομία, άρα πρέπει να αποιδεολογικοποιήσουμε την κρίση (δεν έχει ευθύνη ούτε το μοντέλο που ακολουθούμε, ούτε η κυριαρχία της αγοράς, γενικά κανένας), να αφήσουμε στην άκρη τα όποια δομικά προβλήματα έχουμε και να προτάξουμε το δίκιο μας που το καταπνίγουν. Κάποιοι ξένοι, συνήθως. Τα επιχειρήματα περί «επονείδιστου χρέους», περί «κατάργησης του μνημονίου μ' ένα άρθρο και έναν νόμο» κ.ο.κ. γίνονται πιο εύκολα αποδεκτά από τους παραλήπτες τους. Η απόσταση μεταξύ σκηνοθετημένης κρίσης και άμεσης λύσης του προβλήματος, είναι πολύ μικρή.
Για να είμαστε ειλικρινείς, την λογική που θέλει τα κόμματα εξουσίας να πηγαίνουν με το κύμα – όπως οι σέρφερ – δεν την εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ο μοναδικός φορέας που την εκμεταλλεύτηκε. Όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης που βρέθηκαν στην εξουσία, φρόντιζαν με μεγάλη συχνότητα να ακουμπάνε ακόμα και τα πιο ταπεινά ένστικτα ή ακραίες και ανορθολογικές θεωρίες που κυριαρχούσαν σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας για να τα πάρουν μαζί τους στις κάλπες. Οι εξαιρέσεις ήταν ελάχιστες. Τα περισσότερα κόμματα ανταποκρινόντουσαν σε λογικές ότι πράγματι, ο γάιδαρος μπορεί να πετάει.
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος ωστόσο σ αυτή την λογική. Πως ένα κόμμα την ακολουθεί για να κερδίσει την εξουσία, την κερδίζει, αλλά αμέσως μετά εγκλωβίζεται σ'' αυτή. Γίνεται όμηρος της ίδιας στρατηγικής που επέλεξε. Πολλοί πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως το κόμμα που πίστεψαν ενώ θα μπορούσε να αποκαλύψει τα ξένα κέντρα που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια ή να διαγράψει το χρέος, δεν τα έκανε. Εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή για λάθος λόγους…
