Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου
Σε ένα κοινοβουλευτικό στιγμιότυπο που τερμάτισε το καφρόμετρο, ο Πάνος Καμμένος – για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας αργότερα το ίδιο βράδυ στην Έλλη Στάη και το κανάλι του Ιβάν Σαββίδη είχε να πει μόνο τα καλύτερα – αποκάλεσε τον βουλευτή του Ποταμιού, Γιώργο Αμυρά, που δεν ακολουθεί την ηγεσία του κόμματός του στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, «νυφούλα».
Σε απλά ελληνικά; Ο συγκυβερνήτης του Τσίπρα, καθήμενος μάλιστα στην καρέκλα του πρωθυπουργού στα υπουργικά έδρανα, επεχείρησε να προσάψει επιτιμητικά σε βουλευτή της αντιπολίτευσης την ταυτότητα του ομοφυλόφιλου. Δεν ήταν ούτε αθώο, ούτε αστείο. Ήταν σκληρός πολιτικός τραμπουκισμός του χειρίστου ομοφοβικού χαρακτήρα με στόχο την δημόσια προσβολή και διαπόμπευση. Κι όμως, μέσα στη βουλή, αλλά και έξω, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Επενέβη το, άλλοτε τόσο ευέξαπτο, προεδρείο; Όχι. Παρενέβη κανένας από τους βουλευτές της συμπολίτευσης ζητώντας τα ρέστα από τον Καμμένο, που ούτως ή άλλως αποδιδράσκει από την συγκυβέρνηση; Ούτε. Είπε κανείς κάτι μετά; Σιγά μη. Γιατί; Διότι η ελληνική Αριστερά, η κομμουνογενής αυτή αρτηριοσκληρωτική παράταξη των ιδεολογικών δεινοσαύρων, υπήρξε μια ζωή χώρος βίαιης ομοφοβίας. Κι ό,τι φερετζέ και να φορέσει, η καταβολή δεν κρύβεται.
Είναι ιδεολογικό dna. Στην ΕΣΣΔ ομοφυλόφιλοι στέλνονταν στα γκουλάγκ ή ακόμα και εκτελούνταν με πρόσχημα την έμφυλη ταυτότητά τους. Ο Τσε Γκεβάρα είχε δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κούβα του Κάστρο ειδικά για ομοφυλόφιλους. Οι ομοφυλόφιλοι, γαρ, ποτέ δεν ταίριαξαν στο ανδροπρεπές μοντέλο του σκληροτράχηλου «νέου άνθρωπου», που είχε αποστολή, ως άλλος ναζισμός, να πλάσει ο κομμουνισμός.
Περίμενε, λοιπόν, κανείς, ότι θα βρεθεί κάποιος από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλέσει τον Καμμένο, που ομιλεί εκ μέρους της κυβέρνησης και είπε τον Αμυρά «αδερφή»; Όχι, βέβαια. Οι συριζαίοι, γνωστοί αναίσθητοι οπορτούνες του ελέους, θυμούνται τα κοινωνικά δικαιώματα και τα περί ανοιχτών κοινωνιών μόνο όταν είναι να τσιμπήσουν τίποτα ψηφαλάκια από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα - που τρώει και τον τραμπουκισμό των ομοφοβικοκρυφομοφιλόφιλων νεοναζιστών.
Οι συριζαίοι, σαν καλοί πρώην κνίτες, δεκάρα δε δίνουν για τις ανοιχτές κοινωνίες. Ό,τι ραβασάκι τους έρθει από τις πρεσβείες, να στοιχηθούν προς New Left μεριά, αυτό ακολουθούν. Παίρνουν γραμμή να κατέβουν στα Pride; Βουρ στον πατσά. Παίρνουν γραμμή να ψηφίσουν σύμφωνο, αναδοχή, υιοθεσία; Μέσα. Να κάνουν φασαρία για τον Ζακ; Έγινε. Αλλά αν μπροστά τους δουν το κοινοβουλευτικό τους κολλητάρι να κάνει τον μάγκα με ομοφοβικά καφριλίκια, δεν τρέχει τίποτα.
Ας είναι, λοιπόν, σαφές. Αυτά τα σκύβαλα της Νέας, υποτιθέμενα, Αριστεράς, αυτά τα πολιτικά εξαμβλώματα της αρπαχτής και του βολέματος, δεν μπορούν να αποκτήσουν ποτέ κανένα φιλελεύθερο αντανακλαστικό. Παρέα με τους εθνολαϊκιστές φίλους τους, ξέρουν μόνο να φτύνουν – πριν έρθει η ώρα για να γλείψουν εκεί όπου έφτυσαν. Όχι ότι έχουν θέμα και μ'αυτό. Είναι πολλά τα λεφτά και μηδενικό το απόθεμα αξιοπρέπειας.
