Το 2020 είναι το πρώτο έτος της νέας διακυβέρνησης στο οποίο πρέπει να δοθούν τα δείγματα γραφής για τους στόχους της μακροχρόνιας οικονομικής πολιτικής, και έτσι θα διαμορφωθούν και τα περιθώρια άσκησης κοινωνικής πολιτικής.
Ο στόχος της ανάπτυξης πρέπει να προβλέπει ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ που να υπερβαίνουν το μέσο επίπεδο της ΕΕ για την περίοδο μέχρι το 2030. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός απαιτούνται τα εξής: (α) μείωση φόρων και απλούστευση του φορολογικού συστήματος, (β) μείωση ασφαλιστικών εισφορών και ασφαλιστική μεταρρύθμιση με συμπλήρωση του διανεμητικού με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, (γ) αύξηση των επενδύσεων στις υποδομές και στην υποστήριξη των εξαγωγών, και (δ) δημοσιονομική σταθερότητα και όχι παροχές.
Η συνισταμένη των προτεινόμενων παρεμβάσεων είναι η ενίσχυση της αποταμίευσης στη χώρα, η οποία θα χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις (δεδομένων των δυσκολιών για εξωτερικό δανεισμό).ΒΒ ΒΒ Η καθαρή αποταμίευση είναι ο χρηματοδότης των νέων επενδύσεων. Δυστυχώς, η καθαρή αποταμίευση στη χώρα έχει καταστεί αρνητική από το 2005, αλλά μετά το 2010 το κενό δεν μπορούσε πλέον να καλυφθεί από δανεισμό, και έτσι δημιουργήθηκε μια μείωση στο κεφάλαιο της οικονομίας της τάξεως των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το επενδυτικό κενό πρέπει να καλυφθεί με μια σειρά μέτρων, όπως: (α) κατάργηση των πολιτικών που οδηγούν σε μείωση της αποταμίευσης (όπως τα υπέρογκα πρωτογενήΒ πλεονάσματα) και (β) παροχή κινήτρων ώστε ένα μέρος της αποταμίευσης των παλαιότερων χρόνων που βρίσκεται στο εξωτερικό να επανέλθει στην χώρα.
Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος με την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού πυλώνα είναι ο μόνος τρόπος για την ταχεία και μεγάλη αύξηση της θεσμικής αποταμίευσης, όπως έχει συμβεί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Επίσης, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση της ανεργίας, σε συνδυασμό με την αύξηση των επενδύσεων. Στην ίδια κατεύθυνση θα μπορούσε να συμβάλλει και η μείωση του αφορολόγητου ορίου (ένα μέτρο που θυσιάστηκε στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων, ως συνήθως), ενώ δεν θα προκαλούσε καμία οικονομική επίπτωση στους μισθωτούς (αυτοαπασχολούμενους και αγρότες) εάν η εφαρμογή του συνδυαζόταν με την ταυτόχρονη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι οι δυνατότητες άσκησης κοινωνικής πολιτικής συναρτώνται άμεσα με τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας, αφού έχει παρέλθει οριστικά η περίοδος χρηματοδότησης των σχετικών δαπανών με δανεικά.ΒΒ Αυτό ισχύει κυρίως για το σύστημα συντάξεων, αλλά και για το σύστημα υγείας. Στο σύστημα συντάξεων, το «αφανές χρέος» (δηλαδή, οι δημοσιονομικές υποχρεώσεις των επόμενων δεκαετιών) δεν πρέπει να υπερβεί τα επίπεδα που προσεγγίστηκαν με τις ρυθμίσεις του Τρίτου Μνημονίου, διότι θα επαναφέρει τις υποβαθμίσεις του αξιόχρεου της χώρας.Β Στο χώρο της υγείας τα πράγματα έχουν ήδη προσεγγίσει το σημείο κρίσης, και εάν δεν γίνουν ταχύτατα μεγάλες δομικές και λειτουργικές αλλαγές, η απλή αύξηση των δαπανών θα αποτελέσει μια επιπλέον σπατάλη δημόσιων πόρων.
