Μόνο χαριτολογώντας πρέπει να ονομάζουμε «επιστροφή» ό,τι ζούμε από σήμερα γιατί δεν έχουμε επιστρέψει πουθενά. Έχουμε σαλπάρει στο άγνωστο και χωρίς καμία υπόσχεση, μόνο με την ελπίδα ότι σύντομα θα πατήσουμε σε στέρεο έδαφος απαντήσεων, απτών λύσεων, δυνατότητας πρόληψης.
Όμως πρέπει να προχωρήσουμε έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η οικονομική ζωή της χώρας πρέπει να πάρει μπροστά όπως-όπως και η στήλη στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική λατρεύει την επίθεση, το «κατενάτσιο», μας φαίνεται αδιανόητο. Αν είναι να αντιδρούμε μοιρολατρικά, να μπούμε στα φέρετρα να περιμένουμε, υπομονετικά, το τέλος. Όλοι κάποτε και κάπως θα πεθάνουμε εξάλλου.
Μπορεί κάποιος ευρυμαθής και παρατηρητικός ειδικός της επικοινωνίας ή της ψυχολογίας, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, να σκεφτεί ότι βρισκόμαστε απλώς στο «Στάδιο ΙΙΙ» του πένθους, κατά το διάσημο σχήμα της Ελίζαμπεθ Κούμπλερ Ρος. το οποίο χρησιμοποιείται και στην επικοινωνία για την κατανόηση των υποκειμένων στη διαχείριση μιας κρίσεων αυτής της φύσεως. Μπορεί. Ελπίζουμε δε η ιατρική έρευνα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας και να σταματήσουμε σε αυτό το στάδιο.
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για μεμψιμοιρία και απελπισία. Έχουμε μπροστά μας μια άσκηση που πρέπει να λυθεί και η άσκηση δεν είναι άλλη από το μηχανευθούμε τους καλύτερους, ασφαλέστερους, αποτελεσματικότερους και επικερδέστερους τρόπους για τη λειτουργία της οικονομίας.
Διαβάζουμε ότι εξετάζονται τρόποι για τη λειτουργία των χώρων εστίασης με πρώτο την παραχώρηση έξτρα εξωτερικού χώρου στα μπαρ και τα εστιατόρια. Στη Γερμανία γίνονται πιο τολμηροί. Συζητούν το ενδεχόμενο, όπου είναι δυνατόν, να παραχωρείται στα εστιατόρια μέχρι και το οδόστρωμα μπροστά από την επιχείρηση το οποίο βέβαια θα κλείνει για τα αυτοκίνητα κάθε βράδυ. Οι αυτοσχέδιοι και προσωρινοί πεζόδρομοι δείχνουν καλή λύση για κάποιες περιπτώσεις. Ειδικά στη χώρα μας που κυριαρχεί η αυθαιρεσία του τραπεζοκαθίσματος ελπίζουμε να αφήσουμε τους πουριτανισμούς και να κάνουμε ό,τι χρειαστεί.
Πρωτότυπες ιδέες χρειαζόμαστε και για τις συναυλίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Ο καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας ανταποκρίθηκε πρώτος στην έκτακτη συνθήκη παραχωρώντας αφειδώς την πνευματική του ιδιοκτησία για κατανάλωση στις ημέρες της καραντίνας. Πρέπει κάποιος να ασχοληθεί στα σοβαρά μαζί τους και πέραν της οικονομικής ενίσχυσης που πρέπει οπωσδήποτε να λάβουν πρέπει να βρεθούν τρόποι λειτουργίας των χώρων των συναυλιών και των θεάτρων. Αν οι ενδιαφερόμενοι συνεργαστούν με την κυβέρνηση θα κατεβάσουν σίγουρα κάποιες ιδέες.
Ας μην μπει κανείς στον κόπο να επισημάνει ότι «δεν θα είναι το ίδιο». Το έχουμε εμπεδώσει πλέον όλοι αυτό. Αν ήταν το ίδιο δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αντί να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, να αναζητήσουμε τρόπους λειτουργίας σε αυτή τη νέα πραγματικότητα με την ελπίδα να είναι προσωρινή.
Η άσκηση είναι δύσκολη αλλά πρέπει να λυθεί. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.
