Σαν σήμερα, πριν από 76 χρόνια, η πολιτοφυλακή του ΚΚΕ συλλάμβανε την Ελένη Παπαδάκη και μετά από λίγο την δολοφονούσε. Τα γεγονότα είναι γνωστά και αποτέλεσαν στίγμα τότε για την ακτινοβολία του Κόμματος, ώστε ο Ν. Ζαχαριάδης αναγκάσθηκε στην 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ να τα αποδοκιμάσει, όχι γιατί διαπράχθηκαν, αλλά γιατί δεν οργανώθηκαν σωστά.
Βέβαια το ζήτημα δεν ήταν η δολοφονία της μεγάλης τραγωδού ούτε η τύχη των φυσικών αυτουργών που όλοι εκτελέστηκαν, ούτε των ηθικών αυτουργών, οι περισσότεροι των οποίων συνέχισαν την καλλιτεχνική σταδιοδρομία τους σαν να μην συνέβη τίποτα.
Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την κόκκινη βία των Δεκεμβριανών, θα πρέπει να ανατρέξουμε στα όσα έγιναν σε όλη την Ελλάδα από την άνοιξη του 1943, όταν ο στρατός του ΚΚΕ διέλυε, άνευ δισταγμού, όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις που δεν ήλεγχε. Βρεττάκος, Καραχάλιος, Ψαρρός ήταν οι ηγέτες που δολοφονήθηκαν από τον ΕΛΑΣ. Μοιραία λοιπόν φτάσαμε στον Δεκέμβριο του 1944 όπου έγινε το αναπόφευκτο. Λύθηκε με τα όπλα στους δρόμους της Αθήνας το ζήτημα της εξουσίας στην Ελλάδα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξετυλίχθηκε ένα πρωτοφανές όργιο βίας από τους τρείς μηχανισμούς καταστολής του ΚΚΕ, την ΟΠΛΑ, την Πολιτοφυλακή και την σπουδάζουσα της Αθήνας-- που αποτελείτο από φοιτητές αστικών οικογενειών και οι οποίοι διέπραξαν εξίσου αποτρόπαια εγκλήματα με αυτά των λούμπεν στοιχείων της ΟΠΛΑ και της Πολιτοφυλακής. Ήταν μια βία καλά οργανωμένη και δεν οφειλόταν, όπως υποστηρίζουν οι αριστεροί ιστορικοί, στην δράση ακραίων στοιχείων. Η βία των Δεκεμβριανών και όχι μόνον, οφειλόταν στην τριτοδιεθνιστική φυσιογνωμία του ΚΚΕ και δεν ήταν τοπικό φαινόμενο. Τα ίδια και ακόμα χειρότερα έγινα από τους κομμουνιστές στην Ισπανία όχι εναντίον των φαλαγγιτών, αλλά εναντίον των αναρχικών και των τροτσκιστών, υπό την καθοδήγηση ολόκληρου επιτελείου της NKVD.
Στην Αθήνα στους καταλόγους προγραφών που είχαν συντάξει τα φρουραρχεία του ΕΛΑΣ, δεν βρισκόταν μόνον ταξικοί εχθροί. Οι περισσότεροι που δολοφονήθηκαν από τις τρείς οργανώσεις του ΚΚΕ που προαναφέρθηκαν ήταν «φουκαράδες», όπως παραδέχτηκαν τα ίδια τα κομματικά στελέχη αργότερα και όταν βέβαια είχαν βιώσει τις συνέπειες των πράξεων τους.
Σε θεωρητικό επίπεδο δεν υπήρχε τότε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα επεξεργασμένος άλλος δρόμος κατάληψης της εξουσίας παρά μόνον ο μπολσεβίκικος, δηλαδή του πραξικοπήματος και της εν συνεχεία εξόντωσης όλων αυτών που το νέο καθεστώς θεωρούσε εχθρούς. Μάλιστα της φυσικής εξόντωσης προηγείτο η ηθική εξόντωση - όπως ακριβώς έγινε και με την Ε. Παπαδάκη - που την καθιστούσε αναγκαία και δικαιολογημένη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ επιχείρησε να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα, τον Δεκέμβριο του 1944, όταν διαπίστωσε πως ο εθνικοενωτικός δρόμος που είχε ακολουθήσει από το συνέδριο του Λιβάνου (17-20 Μαϊου 1944) και μετά, οδηγούσε σε λύσεις που δεν θα ήλεγχε. Ο προβλεπόμενος αφοπλισμός όλων των ανταρτικών σωμάτων θα στερούσε από το ΚΚΕ την μόνη δύναμη επιβολής που είχε. Τα όπλα του ΕΛΑΣ. Όλα όσα επακολούθησαν βρισκόταν στην αλυσίδα του αιτίου με το αποτέλεσμα. Από μια εγκληματογόνο θεωρία μόνον εγκλήματα μπορεί να προκύψουν.
Η δολοφονία της Παπαδάκη, οι δολοφονίες χιλιάδων φουκαράδων και η ομηρία, έπληξαν καίρια την εικόνα του ΚΚΕ και προσέδωσαν στην στρατιωτική ήττα του και την ηθική διάσταση της.
Σημείωση : Τον Καπετάν—Ορέστη δεν τον εκτέλεσε ο ΕΛΑΣ για την δολοφονία της Παπαδάκη, αλλά γιατί δεν απέδιδε στο ΚΚΕ αυτά που έκλεβε από τα θύματα του, ως όφειλε.
