Ο όρος γυναικοκτονία με ενοχλούσε ενδόμυχα, επειδή θεωρούσα ότι υποδήλωνε μια ακόμη «διάκριση» σε βάρος των γυναικών. Η λέξη ανθρωποκτονία κάλυπτε κατά την αντίληψή μου, την αφαίρεση της ζωής μιας οποιασδήποτε γυναίκας, υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Δεν έβλεπα διαφορά στο έγκλημα είτε το θύμα ήταν γυναίκα, είτε άνδρας. Δε ζούμε, έλεγα στον εαυτό μου, στην Ινδία, ή στο Πακιστάν όπου η γυναίκα «ανήκει» από τη γέννα μέχρι το θάνατο, όχι μόνο στον πατέρα, τον αδελφό και σε κάθε αρσενικό.
Πίστευα και πιστεύω πως - με τις εξαιρέσεις που ισχύουν σε όλους τους κανόνες - έχει εξασθενήσει στη χώρα και το αποτύπωμα της εποχής του «κύρη».
Στην Ελλάδα εξάλλου, σε αντίθεση με χώρες άτεγκτης θεσμικής και θρησκευτικής πατριαρχίας ο «κύρης» όριζε το πλαίσιο ανεξαρτήτως αν επρόκειτο για «παιδιά» και για κορίτσια. Η πρόοδος και η ευημερία, τα ευρωπαϊκά πρότυπα ζωής και η όσμωση με αυτά τα πρότυπα, μετέβαλε την ελληνική κοινωνία.
Οι νέοι μπαμπάδες μεγαλώνουν τις κόρες τους ως πριγκίπισσες, έστω κι αν στο θρόνο της καρδιάς τους βασιλεύουν οι γιοί. Οι νέες μαμάδες δεν εκπαιδεύουν τις κόρες τους ώστε να γίνουν κατ’ ανάγκη σύζυγοι και μητέρες. Η πατριαρχία έχει αφυδατωθεί από τον τρόπο ζωής μας.
Βεβαίως, η εξάρτηση από τη γνώμη, κυρίως του πατέρα, δεν έχει πάψει – ακόμη και στις σύγχρονες εκδοχές οικογένειας, να δημιουργεί σε παιδιά και ενήλικες εξαναγκασμούς και υποχρεώσεις. Γιοί και κόρες καταστρέφονται προσπαθώντας να φτιάξουν μια περσόνα και μια ζωή που να τυγχάνει της έγκρισης, της αποδοχής της οικογένειας.
Η πατριαρχία ως μη βιωμένη κατάσταση δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή.
Ισχύει επίσης ότι πολλές φορές σε μικρές δόσεις μεταβολίζεται ευκολότερα και σπανίως προκαλεί δυσανεξία. Σε συνεχή έκθεση και μεγάλες δόσεις η πατριαρχία δημιουργεί και στις πλέον σύγχρονες κοινωνίες θύματα.
Όμως το μπαράζ με τις δολοφονίες γυναικών στις συζυγικές κλίνες, μπροστά στα παιδιά δεν θεωρώ πως είναι μόνο ένα σύμπτωμα μιας καλά χωνεμένης πατριαρχίας. Αλλά σύμπτωμα μιας κοινωνίας που νοσεί βαριά μέσα στα σπίτια, και εκδηλώνει τη νόσο της με φρικτά εγκλήματα μέσα και έξω από αυτά. Δολοφονίες και κακοποιήσεις γυναικών, βιασμοί παιδιών, άγριο ξύλο και δολοφονικές επιθέσεις μεταξύ εφήβων, βασανισμοί ζώων.
Αυτή είναι η μεγάλη μπάμπουσκα.
Ας μην δημιουργηθεί άλλη μια εύκολη πλάνη ότι στην Ελλάδα επικρατεί μια γενικευμένη συνθήκη πατριαρχίας, στην οποία βρίσκονται παγιδευμένες και ανήμπορες οι γυναίκες, υποψήφια θύματα άνανδρων ανδρικών εγωισμών, σκληραγωγημένους από τους πατεράδες και κακομαθημένους από τις μανάδες.
