Δεν ξέρω αν ο Μητσοτάκης θα αλλάξει τελικά τον εκλογικό νόμο, ξέρω πάντως ότι δεν τον συμφέρει να το ξεκαθαρίσει στην ΔΕΘ το Σαββατοκύριακο. Καλύτερα να αφήσει το θέμα να σέρνεται κανέναν δύο ακόμα μήνες και μετά να κάνει ό,τι κάνει. Γιατί το γράφω αυτό; Μα διότι τις δύο τελευταίες μέρες είδαμε επιτέλους την επικαιρότητα να ξεφεύγει από την παρακολούθηση Ανδρουλάκη και να πηγαίνει και κάπου αλλού.
Κόντευε μήνας πια που η πολιτική θεματολογία ήταν μονοθεματική, η βελόνα είχε κολλήσει στα ίδια και στα ίδια. Στο τι έγινε με τον Ανδρουλάκη, γιατί τον παρακολουθούσαν, τι γίνεται με την ΕΥΠ, τι ήξερε και τι δεν ήξερε ο Μητσοτάκης. Μπρος πίσω τα ίδια ακούγαμε, όμως τίποτα δεν φαινόταν ικανό να προχωρήσει λίγο πιο πέρα την κουβέντα. Ούτε τα ενεργειακά, ούτε ο πληθωρισμός, ούτε τα πακέτα στήριξης, ούτε καν ο Ερντογάν που σχεδόν μας έχει κηρύξει τον πόλεμο.
Και να που ξάφνου, μια διαρροή από δω, ένα μισόλογο από κει, μια αμφίσημη δήλωση παραπέρα και τα σκηνικό πήρε φωτιά. Έφυγαν όλοι συλλήβδην από τους κοριούς, τα Predactor, τον Ανδρουλάκη και τον Πιτσιόρλα, για να πάνε τρέχοντας στον εκλογικό νόμο. Χθες, όπου κι αν γύριζες την ραδιοφωνική βελόνα (διότι τα κανάλια είχαν απεργία) για τον εκλογικό νόμο άκουγες.
Υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς, Φαρισαίοι, συνταγματολόγοι, εκλογολόγοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, περί αυτού ερωτούνταν και περί αυτού συνομιλούσαν ή τσακώνονταν. Πάει ο Ανδρουλάκης, τον χάσαμε, πάνε και τα περί παρακράτους του Τσίπρα, έφυγαν απ’ τη μέση. Τώρα, αυτό που μας καίει είναι με ποιον εκλογικό νόμο θα γίνουν οι μεθεπόμενες εκλογές. Θα πείτε ότι το θέμα προέκυψε εξαιτίας της ιστορίας της υποκλοπής, πλην ελάχιστη σημασία έχει. Αυτό που έχει αξία είναι η αλλαγή της ατζέντας.
Και στην ΔΕΘ, να μου το θυμάστε, αυτό που θα προκύψει ως είδηση θα αφορά τον εκλογικό νόμο. Είτε ο Κυριάκος πει ότι σκέπτεται την αλλαγή του είτε επιμείνει στην παλιότερη θέση του, αυτό θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Οπότε γιατί να αποκαλύψει τις προθέσεις του; Άστο εκεί να σέρνεται, δείχνει ποιος κάνει παιχνίδι τελικά. Και υποχρεώνει και τους αντιπολιτευόμενους να απαντούν κάτι για το μέγα θέμα των συμμαχιών και για το μέγιστο της κυβερνησιμότητας. Ακριβώς γι αυτά δηλαδή που σιχαίνονται να μιλήσουν, καθότι δεν έχουν τι να πουν.
