Του Θανάση Χειμωνά
Ήμουν σίγουρος πως ήταν ο πατέρας. Από την πρώτη στιγμή μου φάνηκε ύποπτος. Ο τρόπος που προσπάθησε να αποπροσανατολίσει τις έρευνες ανακατεύοντας γνωστά οικονομικά σκάνδαλα. Το γεγονός ότι η άλλη κόρη του τον έδωσε στεγνά κατηγορώντας τον για την άγρια δολοφονία της αδερφής της στο νεκροταφείο. Ποια κόρη θα έλεγε κάτι τέτοιο για τον πατέρα της εκείνη τη στιγμή; Είναι προφανές πως κάτι γνώριζε.
Περήφανος που είχα λύσει το μυστήριο, σκάρωσα αμέσως ένα στάτους στο Facebook. Έγραφα: «Ο πατέρας είναι ο δολοφόνος». Φυσικά το έβαλα να το βλέπω μόνο εγώ. Σκόπευα να το κάνω ορατό σε όλους αμέσως μετά τη σύλληψη του πατέρα-φονιά. Για να τους δείξω πόσο γουάου ντετέκτιβ είμαι.
Όταν πια ο πατέρας αποκάλυψε πως βρισκόταν έξω από το νεκροταφείο την ώρα που η κόρη του ψυχορραγούσε δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία. Τηλεφωνούσα στους φίλους μου και, ωσάν τον αγαπημένο μου Ντετέκτιβ Μονκ (Star, 14:00, κάθε μέρα. Να το βλέπετε!), έλεγα: «Here's what happened» περιγράφοντας κατά γράμμα τι είχε πιθανότατα συμβεί. Ο πατέρας-φονιάς να της ζητάει χρήματα- φανταζόμουν μέχρι και σεξουαλική κακοποίηση. Σχεδόν έβλεπα τη σκηνή: Ο πατέρας να παραφυλάει την κόρη του, κρυμμένος πίσω από ένα μνήμα. Να την αιφνιδιάζει με το μαχαίρι στα χέρια του. «Εσύ;» να ψελλίζει η άτυχη κοπέλα. Τα τελευταία λόγια πριν από τη σφαγή της.
Παρόλα αυτά, εξακολουθούσα να κρατώ το στάτους κρυφό. Παρά τον ενθουσιασμό μου διέθετα ακόμα καθαρό μυαλό ώστε να συγκρατηθώ και να μην το δημοσιοποιήσω. Ήμουν βέβαια σίγουρος αλλά αν… Αν μία στο εκατομμύριο ο άνθρωπος ήταν αθώος;
Όπως φαίνεται λίγοι σκέφτηκαν όπως εγώ. Αρχικά για τα σόσιαλ μίντια, μετά για το ίντερνετ, τον γραπτό Τύπο και την τηλεόραση, ο πατέρας ήταν πα-τέρας. Ήταν ο ψυχανώμαλος δολοφόνος που έσφαξε εν ψυχρώ την ίδια του την κόρη. Ήταν ένα ανθρώπινο μίασμα το οποίο- για κάποιον ανεξήγητο λόγο- η αστυνομία άφηνε ελεύθερο να αλωνίζει.
Κι όμως… Τελικά τη Δώρα Ζέμπερη δεν την δολοφόνησε ο πατέρας της. Την σκότωσε ένας άσχετος. Ένα τελειωμένο λούμπεν μεσόκοπο πρεζόνι που έψαχνε απεγνωσμένα φράγκα για τη δόση του. Ένας τύπος που δεν ήταν καν αλλοδαπός ώστε να ανεβάσει στα κάγκελα τους ρατσιστές και ισλαμοφοβικούς συμπατριώτες μας.
Εγώ το έσβησα το στάτους μου. Μικρή η ζημιά. Κανείς δεν το είδε. Πως νιώθουν όμως όλοι εκείνοι που κατηγόρησαν δημοσίως έναν χαροκαμένο πατέρα για τον φόνο της ίδιας του της κόρης; Πως νιώθουμε όλοι μας που την έχουμε δει Δικαστές Ντρεντ, αθωώνοντας και καταδικάζοντας συνανθρώπους μας σε υποθέσεις με πραγματικά θύματα;
Η «καταδίκη» του πατέρα της άτυχης Δώρας δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Και παλιότερα τα ΜΜΕ έσπευσαν να καταδικάσουν αθώους μόνο και μόνο για να πουλήσουν παραπάνω φύλλα ή να ανεβάσουν θεαματικότητες. Τα σόσιαλ μίντια όμως μας έχουν βάλει πια όλους μέσα στο παιχνίδι. Ας μη γινόμαστε συνένοχοι.
