Του Θανάση Χειμωνά
Με την επίσκεψη του Ομπάμα, τις εξελίξεις στο Κυπριακό, τον διορισμό της 28χρονης συριζαίας στο νεοσύστατο Γραφείο του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη και άλλα λιγότερο η περισσότερο σοβαρά γεγονότα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη η συγκλονιστική ομιλία της Μάγδας Φύσσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Έτσι κι αλλιώς βέβαια η ιστορία της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα δεν «πουλάει» πλέον. Η, πάλαι ποτέ, πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής έχει περιοριστεί σε μονοστηλάκια και συντομότατες αναφορές στα δελτία ειδήσεων λίγο πριν τα Αθλητικά. Θα μου πείτε έτσι δεν γίνεται συνήθως στην Ελλάδα, τη χώρα της λήθης; Οτιδήποτε συμβαίνει προκαλεί έναν μικρό χαμό για δυο-τρεις μέρες- άντε εβδομάδες και εν συνεχεία καταχωνιάζεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως για το συγκεκριμένοι θέμα η κατάσταση είναι σαφώς πιο περίπλοκη.
Μετά τον φόνο του Φύσσα στο Κερατσίνι το φθινόπωρο του 2013, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έδειξε τόλμη και αποφασιστικότητα. Φυσικά, η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από την εκάστοτε κυβέρνηση, το Κράτος όμως οφείλει να παρέχει ουσιαστική στήριξη τόσο τις αστυνομικές αρχές όσο και τους δικαστικούς λειτουργούς, ειδικά όταν βρίσκονται απέναντι σε μια φιλοναζιστική εγκληματική οργάνωση η οποία έχει κατορθώσει να αποσπάσει την ψήφο ενός διόλου ευκαταφρόνητου αριθμού συμπατριωτών μας. Έτσι, τόσο ο βασικός κατηγορούμενος, Γιώργος Ρουπακιάς, όσο και σχεδόν σύσσωμη η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής συνελήφθησαν με την δίκη να βρίσκεται προ των πυλών.
Κάπου εκεί τα πράγματα άλλαξαν. Η νίκη του ριζοσπαστικού αριστερού (λέμε τώρα ρε παιδιά, μη βαράτε!) κόμματος του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2015 θεωρητικά αποτελούσε εγγύηση για την ομαλή διεξαγωγή της σημαντικότερης ίσως δίκης από εκείνη της Χούντας, το 1975. Κι όμως… Η διαδικασία άρχισε να πηγαίνει από αναβολή σε αναβολή με αποτέλεσμα όλοι οι κατηγορούμενοι (συμπεριλαμβανομένου και του Ρουπακιά) να αφεθούν ελεύθεροι καθώς έληξε το προβλεπόμενο διάστημα προφυλάκισής τους. Μάλιστα, όπως αναφέρει η ίδια η Μάγδα Φύσσα, κάποιοι από αυτούς ζουν στην ίδια περιοχή με εκείνη με αποτέλεσμα να τους βρίσκει συνεχώς μπροστά της.
Σήμερα, η δίκη εξακολουθεί να εξελίσσεται σε αργή κίνηση με τους συνηγόρους αλλά και τους οπαδούς της οργάνωσης συχνά πυκνά να προπηλακίζουν τους μάρτυρες κατηγορίας ενώ έχουν αναφερθεί και περιστατικά ξυλοδαρμών. Παράλληλα, οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ασχολούνται πλέον ελάχιστα με το γεγονός ενώ οι γραμμιτζήδες του ΣΥΡΙΖΑ στο ίντερνετ θυμούνται την Χρυσή Αυγή μόνο όταν η Athens Voice αναδημοσιεύει κάποιο άρθρο για τις στιλιστικές προτιμήσεις της Ουρανίας Μιχαλολιάκου.
Τι έχει συμβεί; Πως είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πολεμούσε δυναμικά την Χ.Α. πολύ πριν γιγαντωθεί να σιωπά τόσο εκκωφαντικά; Δυστυχώς το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο και τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά από την χυδαία και άνανδρη επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη στη Ρένα Δούρου (και τη Λιάνα Κανέλλη) το 2012. Θυμάμαι πως όταν έγιναν οι συλλήψεις των μελών της Χ.Α. ουκ ολίγα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να μιλήσουν για «παραβίαση του Συντάγματος». Στις δημοτικές εκλογές του 2014 πολλοί συριζαίοι υποψήφιοι έκαναν έκκληση στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, χαρακτηρίζοντάς τους «παραπλανημένους». Αλλά και μέσα στη Βουλή οι «αψιμαχίες» ανάμεσα στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α. είναι πια πανσπάνιες. Από την πλευρά του, ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος επιτίθεται στις τοποθετήσεις του περισσότερο στα κόμματα της Αντιπολίτευσης από ό,τι στην κυβέρνηση ενώ συνολικά η οργάνωσή του είναι σαφώς πιο «ήρεμη» και «φιλήσυχη» από ό,τι στην εποχή των «Σαμαροβενιζέλων». Υπάρχει άραγε κάποια μυστική συμφωνία; Με τι όρους; Με τι ανταλλάγματα;
Από τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο έως τα θύματα της Μαρφίν τα τελευταία χρόνια διεπράχθησαν αρκετές δολοφονίες με πολιτική χροιά. Ο Παύλος Φύσσας όμως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που δολοφονήθηκε για τις ιδέες του. Ένας μάρτυρας, ανένταχτος κομματικά, ο οποίος σφαγιάστηκε στο όνομα της πιο απάνθρωπης ιδεολογίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος μας. Τον Ναζισμό των 50 εκατομμυρίων νεκρών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του Νταχάου και του Άουσβιτς. Οποιοσδήποτε έχει έρθει σε κάποιας μορφής αλισβερίσι με τους δολοφόνους του Φύσσα είναι απλώς συνένοχος. Πόσο μάλλον όταν κυκλοφορεί με τον μανδύα του «αριστερού».
