Σας εξομολογούμαι ότι εγώ βρήκα τη συνέντευξη του Ευκλείδη στην «Καθημερινή» πολύ συμπαθητική. Μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που κάθισε χαλαρός απέναντι σε μια δημοσιογράφο που εμπιστευόταν, είπε πεντέξι πράγματα που σκεφτόταν δίχως να τα πολυ-διυλίσει και στη συνέχεια έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι του. Πυρ ομαδόν ένθεν κακείθεν, τα ‘φτυσε ο αυτοπεποιθησιούχος.
Πήραν οι σκληροί Τσιπρικοί τις φράσεις του και τις έκαναν σημαία για να δείξουν ποιοι τάχατες εσωτερικοί πεμπτοφαλαγγίτες της αριστεράς φταίνε για την καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, τις πήραν και οι νεοδημοκράτες για να πουν εμφαντικά ότι «αυτοί εκεί δεν είναι κόμμα, είναι αρένα». Λογικό το ένα, λογικό και τ’ άλλο, τόσα χρόνια στην Ελλάδα ο Ευκλείδης θα ‘πρεπε να χει μάθει τα πολιτικά μας χούγια.
Δεν είναι Αγγλία εδώ, όπου ο Άγγλος Τσιόδρας παρακάθεται με τον Μπόρις Τζόνσον στις συνεντεύξεις τύπου και διαφωνούν ευθέως για την πανδημία μπροστά στους δημοσιογράφους και τις κάμερες. Εδώ δεν υπάρχουν αυτά. Η ελευθερία σκέψης και η διατύπωση γνώμης δίχως φκιασίδια ή στρογγυλέματα, είναι εγκλήματα καθοσιώσεως.
Η ευπρεπής κριτική στον αρχηγό δεν θεωρείται δικαίωμα ή πράξη ειλικρίνειας, εκλαμβάνεται παγίως ως πυροβολισμός στο μέτωπο του. Οπότε ο «δολοφόνος» λυντσάρεται κατ’ ευθείαν από τους σωματοφύλακες και τον όχλο, σαν τον Μαυρομιχάλη που σκότωσε τον Καποδίστρια και μέσα σε λίγα λεπτά το στραπατσαρισμένο πτώμα του επέπλεε στη θάλασσα.
Τον Ευκλείδη τον μάθαμε ως υπουργό. Δεν είχαμε ανάγκη τα λόγια του στην «Καθημερινή» για να διαμορφώσουμε άποψη. Ξέρουμε ότι μ’ αυτόν στο τιμόνι της οικονομίας, κεντρική επιδίωξη ήταν (και θα ξανα-είναι) η κατακρίμνηση της επιχειρηματικότητας, η υψηλή φορολόγηση και ο επιδοματικός διαμοιρασμός της φτώχειας. Εκ των μαρξιστικών του πεποιθήσεων προκύπτουν αυτά, υπάρχει πλέον δεδικασμένο.
Αυτό όμως δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να διατυπώσει γνώμη για τα γύρω - γύρω της πολιτικής σκηνής μέσα στην οποία δραστηριοποιείται. Έχει γνώμη ο άνθρωπος και για το κόμμα του και για τον αρχηγό του. Αφήστε που τα αλλόκοτα ελληνικά του σε συνδυασμό με τον αγγλοσαξωνικό τρόπο σκέψης του, κάνουν πολύ χαριτωμένες τις διατυπώσεις του.
Και αναρωτιέμαι τώρα. Τα κόμματα ψάχνουν σοβαρούς, έξυπνους και επιτυχημένους ανθρώπους για να τους βάλουν στην πολιτική. Κι αυτοί ενίοτε το σκέφτονται. Ναι, αλλά να μπουν για να κάνουν τι; Για να αυτοφιμωθούν το επόμενο δευτερόλεπτο, να στραγγαλίσουν κατ’ ευθείαν τη γλώσσα τους, να περιορίσουν την έκφραση τους, να χτίσουν απανωτούς μηχανισμούς αυτοπεριορισμού τους σαν οχυρώσεις μεσαιωνικών πόλεων, μήπως και για μια φράση τους καταλήξουν σφάγια στα τραπέζια φίλων και εχθρών; Γιατί να το κάνουν;
