Του Φάνη Ουγγρίνη
Ηταν δύο κρούσματα απανωτά. Στο πρώτο, "φίλη" του φέησμπουκ, σταθερά φιλελεύθερη στις απόψεις της μα εμμονική με τις ευθύνες των προηγούμενων για τα σημερινά, άρχισε να μου παινεύει τον Τσίπρα. Τον χαρακτήριζε ευφυή και άξιο σεβασμού, καθώς καταφέρνει να "ταπεινώνει" όλους εμάς που τον θεωρούμε απλά άσχετο, μα και θρασύ και αδίστακτο. Το δεύτερο κρούσμα ήταν σημαντικότερο, για μένα τουλάχιστον. Σε ένα άρθρο του ο αληθινά έγκριτος Στέφανος Κασιμάτης κατέληξε με την άποψη ενός φίλου του πως "δυστυχώς για μας, Τσίπρας και Παππάς είναι σήμερα οι καλύτεροι πολιτικοί της χώρας", διαπίστωση με την οποία ο αρθρογράφος δεν μπόρεσε να διαφωνήσει, αν και κατ'' ομολογία του την βρήκε ενοχλητική. Παρόμοια ακούμε κατά καιρούς σε παρέες, τα διαβάζουμε στα σόσιαλ μίντια, τα δηλώνουν δημοσιογράφοι, συνοδευόμενα από το γνωστό κλισέ πως έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Είναι λοιπόν όντως ο Τσίπρας ο καλύτερος όλων;
Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια "Με τον γενικό όρο πολιτική (politics) εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων." Δηλαδή η άσκηση πολιτικής δεν έχει να κάνει με εθνικό συμφέρον, μα αποκλειστικά με κομματικές στοχεύσεις. Συνεπώς, σύμφωνα με αυτή την ακριβή ερμηνεία, ο Τσίπρας είναι όντως ένας καλός πολιτικός, δεδομένου πως έχει προστατέψει το κόμμα του από τον απόλυτο διασυρμό, παρά τις κωλοτούμπες του και την ανικανότητα της ομάδας του. Υποτάσσεται μεν στους ξένους, όμως επιμένει να το κάνει με θεατρικότητα, μέσα σε ένα όργιο παραπληροφόρησης σχετικά με τις διαπραγματεύσεις. Ταυτόχρονα δε, προωθεί με επιμονή αλλαγές μακράς πνοής, ιδιαίτερα αρεστές στον κομματικό του πυρήνα, στην Παιδεία, στους ΟΤΑ, στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, ενώ συνθλίβει συστηματικά την μισητή στους νεοκομμουνιστές μεσαία τάξη, τους απεχθείς "νοικοκυραίους". Πατά σε δύο βάρκες, και το κάνει καλά, χρησιμοποιώντας τακτικισμούς, ψέμματα, σύγχυση, διχασμό, χυδαιότητα και φυσικά μπόλικους διορισμούς.
Το δυστύχημα γι αυτόν είναι πως τέτοιους τύπους ο κόσμος τους χαρακτηρίζει υποτιμητικά πολιτικάντηδες. Ίσως οι εξυπνάδες και ο αέρας να προκαλούν αρχικά κάποιον θαυμασμό (οι Έλληνες νιώθουμε διαχρονικά κάποιο δέος απέναντι στους....μάγκες), αλλά αυτός είναι παροδικός. Στη συλλογική μνήμη ως μεγάλοι θεωρούνται προσωπικότητες όπως ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος κι ο Καραμανλής, ηγέτες κυριολεκτικά, οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα σε νέους δρόμους με τις μεταρρυθμίσεις και τις υποδομές που άφησαν σαν παρακαταθήκη. Για τους Έλληνες καλός πολιτικός είναι τελικά αυτός που αφήνει ένα θετικό αποτύπωμα στον τόπο, ένας Μιλτιάδης κι όχι ένας Αλκιβιάδης.
Τις μέρες αυτές, σε βεράντες, αμμουδιές και ταβερνάκια, οι συμπολίτες μας συζητούν για την εξοντωτική φορολογία, γι αυτήν που τους οδηγεί νομοτελειακά είτε στην μαύρη οικονομία ή στην ξενιτιά. Μια εντελώς ηλίθια νομοθεσία έχει φορτώσει όσους στέκουν όρθιοι με τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές, χωρίς όμως να τους έχει αφαιρέσει βάρη όπως η εισφορά αλληλεγγύης και το τέλος επιτηδεύματος, ή έστω να περιέχει κάποια πρόβλεψη ώστε αυτοί οι αγωνιστές να μπορέσουν μελλοντικά να συγκεντρώσουν κάποιο κεφάλαιο για επανεπένδυση. Μα κι όσοι βρίσκονται πια εκτός οικονομικής ζωής δεν είναι ευχαριστημένοι, καθώς ο περίπλοκος εξωδικαστικός συμβιβασμός που πρόσφατα θεσπίστηκε αφορά ελάχιστους εξ αυτών, ενώ καταλείπει τους υπόλοιπους σε μια μετέωρη κατάσταση, χωρίς καμμία προοπτική. Και εννοείται πως όλοι εν χορώ βρίζουν για τον αναπτυξιακό βάλτο στον οποίο παραμένουμε κολλημένοι, με κύρια ευθύνη των τωρινών κι όχι των προηγούμενων, αφού οι ιδεολογικές εμμονές τους καθιστούν εντελώς αδύνατη την από μέρους τους προώθηση επενδύσεων και παραγωγικών αλλαγών. Αυτά βασικά κοιτούν οι Έλληνες, κι ο κύριος λόγος που ο Τσίπρας εξακολουθεί να επιπλέει μάλλον έχει να κάνει με το ότι κρατά το κλειδί του ταμείου, παρά με την ικανότητα του στην μηχανορραφία και στην παραπλάνηση.
Όμως θα τολμήσω και μια σύγκριση για το ποιός είναι αξιότερος στο κομματικό παιχνίδι. Είναι άραγε ένας άνωθεν φυτευτός, που καβάλησε ένα συγκυριακό κύμα γενικευμένης δυσαρέσκειας, και μετά επιβλήθηκε με μπούρδες και πάνω στις πλάτες ενός κοινοβουλευτικού κοπαδιού προβάτων? Ή μήπως είναι εκείνος που πήρε την ηγεσία μέσα από τα χέρια των εσωτερικών αντιπάλων του, εκτόξευσε τα ποσοστά του γερασμένου κόμματος του σε διπλό ύψος από εκείνα της κυβέρνησης, κατέστη συνώνυμο της ελπίδας για όσους εξακολουθούν να ελπίζουν, άνοιξε τις πόρτες σε νέα στελέχη με φρέσκιες ιδέες, και εν τέλει κατορθώνει σταθερά να ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα σε νέους και βετεράνους, εθνικιστές και φιλελεύθερους, παλιούς πρωθυπουργούς και νεαρούς πολιτευτές; Δε ξέρω, ρωτάω, εσείς τί νομίζετε;"
