Του Παύλου Μαρινάκη*
_1.jpeg)
Τις δύο Κυριακές που μας πέρασαν σίγουρα το μυαλό πολλών από εμάς ταξίδεψε στο (όχι ιδιαίτερα μακρινό) παρελθόν, σε εκλογικές βραδιές που δεν είχαν αντίστοιχα θετικό αποτέλεσμα. Και μάλλον οι περισσότεροι από εμάς θυμήθηκαν πρώτο ένα καλοκαιρινό βράδυ πριν από τέσσερα χρόνια.
Ήταν εκείνο το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, τότε που σαστισμένοι από όσα είχαν συμβεί και φοβισμένοι για όσα έρχονταν προσπαθούσαμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Και προσπαθούσαμε μάταια, γιατί εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε φως πουθενά και όλες οι συζητήσεις κατέληγαν ότι δεν υπήρχε ελπίδα. «Ο λαϊκισμός νίκησε» συμφωνούσαμε μεταξύ μας. Την ώρα των χορών στην πάνω και την κάτω πλατεία περνούσαν από μπροστά μας εικόνες καταστροφής, στα αυτιά μας αντηχούσαν ακόμα τα λόγια μίσους που είχε ξεστομίσει ο Αλέξης Τσίπρας και κανείς δεν μπορούσε να προετοιμαστεί για όσα έρχονται.
Αυτό που δεν ξέραμε, αυτό που δεν μπορούσαμε να δούμε στο σκοτάδι του δημοψηφίσματος ήταν ότι στην πραγματικότητα εκείνο το βράδυ ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το λαϊκισμό. Και αυτό γιατί οι πολίτες δεν επέλεξαν τότε ούτε την καταστροφή της χώρας, ούτε να στραφούν εναντίον μας: Επέλεξαν να πιστέψουν στην υπόσχεση ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα τους έβγαζαν από την κρίση. Μια κρίση που οι λαϊκιστικές δυνάμεις έφεραν στα μέτρα τους, πετυχαίνοντας να κρατήσουν για τον εαυτό τους το ρόλο της λύσης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν το πρόβλημα.
Εκείνο το βράδυ στο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν ότι τα είδαν σχεδιάσει όλα άψογα: Φόβισαν, λεηλάτησαν τις περιουσίες των Ελλήνων και μοιράζοντας επιδόματα ήταν έτοιμοι να κυριαρχήσουν για πολλά χρόνια, επιβάλλοντας τα «θέλω» τους. Η καρέκλα έμοιαζε ο τελικός προορισμός για έναν πολιτικό χώρο που είχε μάθει να ζει αναπαράγοντας θεωρητικές ανοησίες περί ηθικής υπεροχής. Όσο περνούσε ο καιρός, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμφάνιζαν τον αληθινό τους εαυτό: Πέταξαν το προσωπείο του δημοκράτη και έδειξαν το αυταρχικό τους πρόσωπο, αγνοώντας ότι θα έρθει ξανά η ώρα να μετρηθούμε - ή ελπίζοντας ότι μέχρι τότε δεν θα είχαν αντίπαλο.
Αυτό που δεν είχαν σχεδιάσει σωστά ήταν η αντοχή των Ελλήνων. Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, η απολύτως αναμενόμενη δικαίωση των φωνών της υπευθυνότητας και της μετριοπάθειας έχει ελάχιστη σημασία μπροστά στο γεγονός ότι αντέξαμε οικονομικά, πολιτικά, εθνικά. Άντεξε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σε όλα τα επίπεδα: Άντεξε ο κόσμος της εργασίας απέναντι στις φοροεπιδρομές. Άντεξαν οι γονείς απέναντι στη φυγή των παιδιών τους, άντεξαν οι παραγωγικοί άνθρωποι απέναντι στο φάσμα της ανεργίας. Άντεξε η πίστη στη Δημοκρατία απέναντι στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις στους θεσμούς, απέναντι στο κυβερνητικό newspeak. Άντεξαν οι εναπομείναντες ευσυνείδητοι άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης απέναντι στον κυνισμό και την καθεστωτική νοοτροπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αυτά τα τέσσερα χρόνια εμείς στη Νέα Δημοκρατία με πρώτο τον Κυριάκο Μητσοτάκη μιλήσαμε σε όλους τους Έλληνες, στέλνοντας το μήνυμα ότι αξίζουμε καλύτερα, ότι είναι χρέος απέναντι στην ιστορία και το μέλλον της πατρίδας μας να αντέξουμε, ότι αυτή η χώρα μπορεί να πετύχει πολλά αν απελευθερωθούν οι δυνάμεις της προόδου, της προκοπής και της σκληρής δουλειάς. Ποτέ, κανείς δεν κέρδισε τίποτα χωρίς πρώτα να αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες και, ταυτόχρονα, κανείς δεν πέτυχε να διατηρήσει για πολύ καιρό μια επιτυχία του χωρίς να θυμάται όσα πέρασε. Όπως δείξαμε πείσμα στα δύσκολα, έτσι πρέπει να δείξουμε ταπεινότητα και αποτελεσματικότητα από την επόμενη κιόλας μέρα που η κάλπη των εθνικών εκλογών θα σημάνει την έναρξη της πολιτικής αλλαγής.
Τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων Κυριακών δεν ήταν κομματικές νίκες, ούτε θα είναι κομματική η νίκη των εθνικών εκλογών: Η νίκες αυτές της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι νίκες της Ελλάδας που άντεξε και συνάμα της Ελλάδας που έρχεται. Είναι νίκες της σεμνότητας απέναντι στη χυδαιότητα, της μετριοπάθειας απέναντι στα άκρα, του αισθήματος ευθύνης απέναντι στην ανευθυνότητα, του ρεαλισμού απέναντι στην πολιτική απάτη, της κανονικότητας απέναντι στην ανωμαλία. Είναι, τελικά, νίκες της ενότητας και της ομοψυχίας απέναντι στο μίσος και το διχασμό. Και πρέπει η αλλαγή που έρχεται σε μερικές εβδομάδες να είναι η απαρχή για τις μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες όλων μας απέναντι σε όσα κράτησαν την πατρίδα μας πίσω.
*Ο κ. Παύλος Μαρινάκης είναι Δικηγόρος και αντιπρόεδρος της ΟΝΝΕΔ.
