Μόνον η αγάπη δε γνωρίζει σύνορα, για να θυμηθούμε μια παλιά επιτυχία της Μαρινέλλας και του Κώστα Χατζή. Σε όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες δραστηριότητες, καλώς ή κακώς, υπάρχουν σύνορα τα οποία τα κράτη υπερασπίζονται ποικιλοτρόπως. Με γραφειοκρατικές διατυπώσεις ως με βίαια μέσα, αν πρόκειται για απόπειρα εισβολής ή μαζικής παράνομης εισόδου.
Όσοι πιστεύουν πως τα σύνορα χωρίζουν τους λαούς ζουν στον κόσμο τους, μέσα στο ρομαντισμό τους ή στην ευτελή ιδιοτέλεια τους.
Για την Αριστερά—ιδίως την ελληνική—η φύλαξη των συνόρων αποπνέει έναν εθνικισμό, που ως γνωστόν είναι καταδικαστέος. Άλλωστε η σημαία, που ορίζει το σύνορο, είναι γι΄αυτούς ένα κομμάτι πανί.
Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του έχει θεσπίσει συγκεκριμένους κανόνες εισόδου αλλοδαπών πολιτών στο χώρο που ορίζουν τα σύνορα του. Εννοείται πως όσοι δε σέβονται, δεν τηρούν ή αγνοούν αυτούς τους κανόνες απαγορεύεται να εισέλθουν στο συγκεκριμένο κράτος και αν το επιχειρήσουν λάθρα, επαναπροωθούνται.
Εννοείται πως οι επαναπροωθήσεις ακυρώνουν ένα ολόκληρο σύστημα παράνομης διακίνησης μεταναστών –προσφύγων, καθώς η μετακίνηση κοστίζει στον καθένα από 3-5.000 δολάρια. Ένα παράπλευρο ερώτημα είναι πώς βρίσκουν αυτά τα ποσά αυτοί οι άνθρωποι με δεδομένο ότι στις πατρίδες τους ζουν με 50—70 δολάρια το μήνα.
Αν κάνουμε έναν πολλαπλασιασμό των εκατομμυρίων προσφύγων με τα 3.000 ευρώ θα διαπιστώσουμε τι τεράστια κεφάλαια καρπώνεται όλο το κύκλωμα της εμπορίας ανθρώπων. Και αντί οι «προοδευτικοί» να αγωνίζονται εναντίον αυτών των κυκλωμάτων, αγωνίζονται εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης που με την πολιτική της τα πολεμά.
Συνεπώς, οι διακινητές είτε είναι δουλέμποροι είτε ΜΚΟ είτε κρατικά όργανα, με τις επαναπροωθήσεις βλέπουν να χάνονται οι μπίζνες τους κι έτσι έχουν κινητοποιήσει ένα διεθνή μηχανισμό που τις έχει δαιμονοποιήσει. Δηλαδή θεωρούν την υπεράσπιση των συνόρων ενός κράτους πράξη παράνομη. Πολιτικοί από τη Σκανδιναβία ή από χώρες που συνορεύουν με άλλες εξίσου πολιτισμένες χώρες κουνάνε το δάχτυλο τους στην Ελλάδα που συνορεύει με ένα διεθνή ταραξία. Με ένα κράτος που αμφισβητεί όχι μόνον κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και την ίδια την κυριαρχία της επί εδάφους σαφώς ορισμένου από διεθνείς συνθήκες.
Δε διδάχτηκαν από την κρίση στον Έβρο και φαίνεται πως δε διδάσκονται και από αυτά που διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες στα σύνορα της Πολωνίας και της Λιθουανίας με τη Λευκορωσία. Το σενάριο σα να έχει τον ίδιο συγγραφέα, με παρεμφερείς πρωταγωνιστές.
Ευτυχώς, στην πατρίδα μας η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν ακούει τις τσιριδούλες των διεθνιστών, των no borders και των λοιπών «προοδευτικών» δυνάμεων. Απομονωμένοι, στηρίζουν κάθε έναν και κάθε μια που επιτίθεται στην ελληνική κυβέρνηση για τη μεταναστευτική πολιτική της. Μέσα στην υποκρισία τους και στην ιδιοτέλεια τους ξεχνούν τις μωρομάνες στις λάσπες της Ειδομένης και την ανοχή τους στους βιασμούς μικρών παιδιών στα λεγόμενα κέντρα φιλοξενίας. Μάλιστα, να θυμίσω στον αναγνώστη, την ικανοποίηση υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για το γεγονός πως στη Μόρια οι βιασμοί ανηλίκων συνέβαιναν μια φορά το εξάμηνο. Δεν ξεχνάμε, σύντροφοι.
Τα σύνορα υπάρχουν και φυλάσσονται. Εξαιρείται, σύμφωνα με το άσμα, η αγάπη που δε γνωρίζει σύνορα.
