Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Δεν έχω κάνει σχεδόν ποτέ μου διακοπές, μα δεν λυπάμαι γι' αυτό: έχω τόση δουλειά για τα επόμενα πολλά χρόνια, που είναι περισσότερο από σίγουρο ότι δεν θα τελειώσω ούτε ένα μικρό ποσοστό της όταν θα κληθώ να τη σταματήσω, ακόμη και αν αυτό σημαίνει κάποια εκατομμύρια γραμμένες και τυπωμένες λέξεις.
Πιθανότατα όμως εσείς είστε στις παραλίες, ή έστω πολλοί από εσάς, οπότε το σημερινό σημείωμα θα είναι μικρό. Δεν είναι βολικό να διαβάζεις τα ψιλά γράμματα ενός άρθρου στο κινητό σου, ιδίως όταν ο ήλιος στραφταλίζει εκμαυλιστικά επάνω στην οθόνη του — ούτε είναι πρέπον. Πόσο δε μάλλον όταν το αμέσως χειρότερο πράγμα από το να φύγεις από την παραλία είναι ακριβώς να διαβάζεις άρθρα στο κινητό σου. Τα άρθρα είναι για όλες τις άλλες ημέρες. Στη θάλασσα, η φυσιολογική συντροφιά είναι τα βιβλία.
Οπότε θα πούμε λίγα. Πάμε:
Όσο πλησιάζει η Ημέρα της Κρίσης, ήτοι της κάλπης, ο συρφετός των φαιοκόκκινων κατσαπλιάδων θα δώσει τη μεγαλύτερη μάχη οπισθοφυλακών που δόθηκε ποτέ στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, πολεμώντας απεγνωσμένα για να περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί. Στην προσπάθειά τους αυτή, όλη η βρόμικη και απάνθρωπη προπαγάνδα που τους έφερε στην εξουσία θα μοιάζει με επιτυχημένη ομιλία στα TEDx.
Ξεχάστε λοιπόν ό,τι ξέρατε για τον ελεεινό πολιτικό μη-πολιτισμό τού ΣΥΡΙΖΑ και του υποφερτού (χάριν των ωραίων στολών) κομματιού τους, των ΑΝΕΛ (ένα πράγμα είναι αυτά τα δύο, μην το ξεχνάτε: ένα, και το αυτό). Και να είστε προετοιμασμένοι να ακούσετε, να διαβάσετε και να φρίξετε με τα χειρότερα. Κάντε και ένα πείραμα προετοιμασίας: \
Βάλτε στο μπλέντερ τα πιο μεθυσμένα tweet των Καμμένου-Καρανίκα, προσθέστε την αλαζονεία, την έπαρση και… χμμ… την άγνοια κινδύνου της παραλοϊσμένης Δούρου, ρίξτε στο μείγμα την πηχτή αμορφωσιά της λειτουργικά αναλφάβητης μαριονέτας που έχουμε για πρωθυπουργό, πασπαλίστε δυο πρέζες από τον γκεμπελικό λόγο του κομισάριου Λαβρέντι Παππά, κρατήστε τη μύτη σας και πετάχτε μέσα λίγο χρυσαυγίτικο εμετό Πολάκη και ένα ματσάκι κτηνωδία Κουρουμπλή, συνεχίστε έτσι με μπόλικα καλά μαριναρισμένα σταλινικά κατακάθια που διατηρούν επταψήφιους λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες (δεν υπάρχει σταλινικός πολιτικός εκτός ΚΚΕ που να μην είναι ζόρικα πλούσιος), κιτρινίστε τον χυλό με σαφράν Βαξεβάνη, του αδάμαστου ρεπόρτερ που στα δεκαπέντε του εξόντωσε μία διμοιρία πρακτόρων της Μοσάντ χρησιμοποιώντας οδοντογλυφίδες και ένα καπάκι από στιλό Μπικ, κάντε τέλος πάντων ό,τι σας φωτίσει ο καλός Θεός, και υψώστε το πράγμα που θα παραχθεί στην υψηλή δύναμη της απόγνωσης και του φόβου — αυτό είναι το βασικό στη συνταγή: ο πολλαπλασιασμός στο τέλος. Με τη δύναμη της απόγνωσης και του φόβου τους.
Και θα έχετε μία κάπως καλή εικόνα αυτού που έρχεται.
(Ένα πολύ μικρό παράδειγμα: ο Τσίπρας θα αποκαλεί προεκλογικά «Κούλη» τον Μητσοτάκη. Δεν το πιστεύετε τώρα, αλλά θα με θυμηθείτε όταν θα τον ακούσετε με τα ίδια σας τα αυτιά. Αλλά σας λέω: είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα αυτό, και δεν είναι καν ενδεικτικό).
Αλλά, κάνοντάς το όλα αυτά, φροντίστε να μη βγάζετε από τον νου σας και το εξής: σε κανέναν πόλεμο, σε καμία συγκυρία, ποτέ καμία μάχη οπισθοφυλακών δεν επηρέασε την έκβαση των πραγμάτων. Είναι κάπως σαν το κέντρισμα της μέλισσας (κι ας έχουμε εδώ να κάνουμε με αδηφάγους κηφήνες): όταν στριμώχνονται, σε τσιμπούν — και εσένα μεν σου μένει για λίγα λεπτά η φαγούρα, άντε και λίγος πόνος, αλλά αυτές πεθαίνουν.
Το πολιτικό τέλος τους είναι προδιαγεγραμμένο, και το ξέρουν και εκείνοι, και εμείς. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα καταφέρουν. (Εκτός, δόξα Σοι, από πόλεμο).
Και, μια και πιάσαμε τις προσωπικές αντωνυμίες, ας πούμε και ένα σύνθημα. Το όλο θέμα, φίλες και φίλοι, περικλείεται σε έξι λεξούλες:
Ή εμείς κι αυτοί (γιατί θα βάλουν μυαλό και θα μπουν στη δουλειά θέλοντας και μη — τουλάχιστον όσοι δεν θα ετοιμάζουν απολογίες), ή αυτοί.
Μέση λύση δεν υπάρχει.
Ή εμείς κι αυτοί, ή αυτοί.
«Αυτά τα ολίγα. Καλή συνέχεια στο μπάνιο σας, και επιστροφή —ελπίζω— σε ένα χορταστικό νέο μυθιστόρημα: είναι το καλύτερο αντίδοτο απέναντι στην τοξικότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτού του μεγάλου κακού που μας μαύρισε άλλο ένα καλοκαίρι»
