Στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια η έννοια της ελευθερίας είναι συνυφασμένη με την ανομία, την ασυδοσία και την ατιμωρησία. Τα δικαιώματα, δεν συνοδεύονται ούτε από υποχρεώσεις, αλλά ούτε και από δεσμεύσεις. Δυστυχώς, η ελευθερία που κατακτάται μέσα από την απόκτηση γνώσης και από την πρόσληψη παραστάσεων και εικόνων μέσα από τον θησαυρό των επιστημονικών επιτευγμάτων, είναι κάτι που ούτε συζητείται, ούτε κατανοείται.
Και δυστυχώς ούτε οι μαθητές, ούτε οι φοιτητές, αλλά ούτε και οι οικογένειές τους, δεν αντιλαμβάνονται στην πλειονότητά τους, την ελευθερία και τη δυναμική που προσφέρει η γνώση και τις ριζικές αλλαγές που μπορεί να επιφέρει στη ζωή των νέων ανθρώπων.
Διότι αν ήταν διαφορετικές οι αντιλήψεις τους, δεν θα ανέχονταν ούτε για μια στιγμή, για παράδειγμα τη στάση των 335 προϊστάμενους νηπιαγωγείων που δηλώνουν ότι σκοπεύουν να παραιτηθούν συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο «στον αγώνα κατά της εφαρμογής της αξιολόγησης – χειραγώγησης και της σφοδρότητας της επίθεσης στους νηπιαγωγούς με τον υπεραυξημένο φόρτο εργασίας, ρόλων, αρμοδιοτήτων και ευθυνών που παρεμποδίζουν την καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία θέτοντας στο περιθώριο τις ανάγκες των παιδιών».
Διότι αν ήταν διαφορετικές οι αντιλήψεις τους, δεν θα ανέχονταν ούτε για μια στιγμή τη μετατροπή των σχολείων και των πανεπιστημίων σε χώρους πολιτικής κατήχησης και συγκρούσεων των ακροδεξιών και των ακροαριστερών.
Διότι αν ήταν διαφορετικές οι αντιλήψεις τους, δεν θα ανέχονταν ούτε για μια στιγμή το ρατσιστικό bullying, που ασκείται στους αλλοδαπούς μαθητές που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία.
Αυτά σκεφτόμουν όταν χθες είδα μπροστά μου την ανάρτηση του σοφού διαδικτυακού μου φίλου, Αλέξανδρου Καραγιάννη, με τίτλο: «Της ελληνικής παιδείας μετέχοντες». Την διάβασα με προσοχή και ένιωσα μια στάλα αισιοδοξίας. Με την άδειά του, την μοιράζομαι μαζί σας.
«Της ελληνικής παιδείας μετέχοντες»
Μια μέρα, μέσα Σεπτέμβρη, πήρα ένα ταξί για να πάω στο παραλιακό καφέ, όπου συνηθίζω κάποια απογεύματα να κάθομαι μια-δυο ώρες πίνοντας το τσάι μου και κοιτώντας θάλασσα και ανθρώπους. Το ταξί με άφησε στο πεζοδρόμιο οδού μεγάλης κυκλοφορίας οχημάτων, απέναντι από το καφέ.
Στεκόμουν εκεί περιμένοντας την ευκαιρία να διασχίσω αργά την οδό, όταν με πλησίασαν δυο παιδιά και μου είπαν αν ήθελα να με βοηθήσουν να περάσω απέναντι. Δεν πρόλαβα να απαντήσω και αυτά τα παιδιά με βάλαν στη μέση και με προσοχή με πέρασαν απέναντι στο καφέ όπου και κάθισα. Τους ζήτησα να καθίσουν μαζί μου, να τους κεράσω κάτι.
Ήταν όμορφα παιδιά, με ευγενική συμπεριφορά και καλή διάθεση, μιλούσαν σωστά ελληνικά, αλλά με ένα τόνο προφοράς ξενικό. Δεν μοιάζαν για Άραβες, ούτε για Πακιστανούς. Τους είπα: είστε Αφγανοί! Ναι, μου απάντησαν, πρόσφυγες είμαστε, πήραμε άσυλο και τώρα θέλουμε να ζήσουμε εδώ στην Ελλάδα.
Πριν τρία χρόνια, έφυγαν από το Αφγανιστάν για να αποφύγουν βίαιη στρατολόγησή τους από τους Ταλιμπάν και ύστερα από περιπέτειες και κακουχίες έφτασαν στην Ελλάδα. Εδώ οι Αρχές τους κράτησαν σε ένα Κέντρο για ασυνόδευτους ανήλικους αλλοδαπούς και κατόπιν νόμιμης διαδικασίας, τους χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Δεν έφυγαν από το Βόλο, κατοικούν εδώ στην πόλη, εργάζονται την ημέρα και το βράδυ φοιτούν στο Νυκτερινό Λύκειο Βόλου, είναι στην τελευταία τάξη. Σκέπτονται να μπορέσουν να πάνε Πανεπιστήμιο, εργαζόμενοι τα βράδια.
Αυτά τα παιδιά, ήδη από τρία χρόνια «μετέχουν της ελληνικής παιδείας» και έχουν ενστερνιστεί τον ελληνικό τρόπο ζωής μαζί με τα ήθη και έθιμα. Εξελληνίστηκαν, θα πολιτογραφηθούν πολίτες Έλληνες, θα υπηρετήσουν θητεία στον στρατό και τα παιδιά τους θα είναι Ελληνόπουλα.
Γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες λιγοστεύουμε συνεχώς, και όχι μόνον γι’ αυτό, πιστεύω και ολόψυχα λέω: καλοδεχούμενοι να γίνουν Έλληνες οι νέοι αυτοί, «οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες».
