Του Ανδρέα Ζαμπούκα
"Ο? πολλο? δ?ω χ?ριν ?χειν, ? βουλ?, τ? κατηγ?ρ?, ?τι μοι παρεσκε?ασε τ?ν ?γ?να τουτον?. πρ?τερον γ?ρ ο?κ ?χων πρ?φασιν ?φ' ?ς το? β?ου λ?γον δο?ην, νυν? δι? το?τον ε?ληφα. κα? πειρ?σομαι τ? λ?γ? το?τον μ?ν ?πιδε?ξαι ψευδ?μενον, ?μαυτ?ν δ? βεβιωκ?τα μ?χρι τ?σδε τ?ς ?μ?ρας ?πα?νου μ?λλον ?ξιον ? φθ?νου·"
Με τα παραπάνω λόγια του προοιμίου ο "αδύνατος" του Λυσία ευγνωμονεί τον μηνυτή του που του έδωσε την αφορμή να "λογοδοτήσει" για την ζωή του και να δικαιολογήσει το επίδομα αναπηρίας που έπαιρνε από την Αθηναϊκή Πολιτεία. Κυρίως όμως επειδή είχε την ευκαιρία να υποστηρίξει ότι ήταν άξιος επαίνου και όχι φθόνου...
Όλη αυτή η ιστορία με τον "αληθινό" επαναστάτη Πολάκη που βάζει στη θέση του τον "υποκριτή" ανάπηρο Κυμπουρόπουλο, θυμίζει τον δικανικό λόγο "Υπέρ Αδυνάτου" του Λυσία. Εκεί που ξεδιπλώνεται η προσωπικότητα του εναγόμενου, μέσα από την υπεράσπιση του δικαιώματος της "αδυναμίας" που του αμφισβητεί ο ενάγων.
Αν παραβλέψει κανείς την άσκοπη φλυαρία του δημόσιου διαλόγου, θα μπορούσε να καταλήξει σε θετικά συμπεράσματα για την βαναυσότητα του αναπληρωτή υπουργού της Υγείας. Γιατί πάντα, από την σύγκρουση άρνησης και κατάφασης παράγεται η ενέργεια ενός θετικού φορτίου για την κοινωνία.
Γενικότερα βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ βοήθησε, τα τελευταία χρόνια, να πέσει φως σε πολλά σκοτεινά σημεία της ελληνικής πραγματικότητας. Όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα και στις ιδεολογίες αλλά και στις νόρμες της ίδιας της κοινωνίας.
Στην προκειμένη περίπτωση, η ηρωοποίηση του Στέλιου Κυμπουρόπουλου και η δημοσιότητα που πήρε το θέμα οφείλεται στην βαρβαρότητα που ο Παύλος Πολάκης θέλει να επιδεικνύει εναντίον κάθε αξίας του αστικού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που έδωσε το δικαίωμα σε όλους τους "αδυνάτους" να διεκδικήσουν τις θέσεις τους, με αξιοπρέπεια στην κοινωνία. Γιατί αυτή η δημοκρατία που θεωρεί διεφθαρμένη ο κ. Πολάκης για να νομιμοποιήσει την δική του αθλιότητα, είναι που στηρίζει τις επιλογές τους . Που εξασφαλίζει τις προοπτικές για να καταξιωθούν με ισοτιμία στην εργασία, στην παιδεία, στην δημιουργικότητα και στην παραγωγή. Αυτή η φιλελεύθερη συμμετοχική κοινωνία της Δύσης είναι που γεννήθηκε από την Γαλλική Επανάσταση, την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ και ασφαλώς την Αθηναϊκή Δημοκρατία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών.
Δόθηκε επομένως, μεγάλη ευκαιρία να αναδειχθεί ένα πολύ σοβαρό θέμα ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για τα ΑμεΑ. Ταυτόχρονα, όμως, να προβληθεί κάποιος που δεν είναι απλά ανάπηρος αλλά μαχητής επιστήμονας. Ένας άριστος και γενναίος νέος ο οποίος έχει την φιλοδοξία να διεκδικήσει θέση στις αποφάσεις της εξουσίας και μάλιστα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο!
Αυτός λοιπόν, ο άνθρωπος ο οποίος μέχρι σήμερα αποδείχθηκε, από όπου και να πέρασε, μόνο άξιος επαίνου ήρθε η ώρα, δια του φθόνου, να απολαύσει πολλαπλάσιο έπαινο. Να καταξιωθεί ως πρότυπο αριστείας και να εμπεδωθεί στην συνείδηση των πολιτών ως μία από τις μέγιστες κατακτήσεις της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Διαφωνώ με αυτούς που θεωρούν ότι δεν πρέπει να υπάρχουν Πολάκηδες στο πολιτικό σύστημα, δεδομένου πως είναι αναγκαίοι για την αποκάλυψη του αντίπαλου δέους το οποίο φθονούν και αντιμάχονται.
Αν δεν υπήρχε ο Πολάκης δεν θα μας προέκυπτε ένας πολύ χρήσιμος «ήρωας» στο «πάνθεον» της εκλογικής διαμάχης. Ένας «ήρωας» απροσδόκητος και ασυνήθιστος. Τόσο αναγκαίος όμως, για να δώσει ένα γοητευτικό και παραδειγματικό νόημα στην αριστεία και στην γενναιότητα.
