Εκείνο που μαγεύει κυρίως είναι το στιλ του Λούκα Μόντριτς. Οχι μόνο εμφανισιακά με το ανέμελο μαλλί και τη στέκα λίγο πάνω από το κούτελο που κανείς δεν έχει καταφέρει να αντιγράψει παρά τις προσπάθειες, όσο με τον αέρινο τρόπο που παίζει και τον κάνει μοναδικό στο να «εξαφανίζεται» και να «εμφανίζεται» εκεί που κανείς δεν τον περιμένει. Υπέροχος, προικισμένος και αδίστακτος μαζί, καταφέρνει έχοντας πατήσει τα 35, και ενώ οι περισσότεροι τον θεωρούσαν παρελθόν μετά τον τελικό του Μουντιάλ της Ρωσίας, να δηλώσει και πάλι «παρών» με δίψα πρωτάρη και να οδηγήσει ως εδώ (και ποιος ξέρει πόσο παραπέρα!) τους Κροάτες.
Είπα μοναδικός. Και νομίζω πως βρήκα την κατάλληλη λέξη που τον περιγράφει. Πρώτος δεν ήταν. Αλλωστε, πέρασαν τόσα και τόσα μεγάλα αστέρια στα 9 χρόνια που βρίσκεται στη Ρεάλ Μαδρίτης που δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει ποτέ τη θέση. Αλλωστε, από την ώρα που έμπαινε να παίξει δίπλα στα τεράστια ονόματα της κάθε εποχής έδινε την εντύπωση ενός απομονωμένου απ' όλα κι απ' όλους «εξωγήινου» που κατάφερνε να επικοινωνεί εποικοδομητικά με τους πάντες, καθώς διέθετε προσόντα που δεν τα είχε κανείς δίπλα του. Το ίδιο συνεχίζει και σήμερα. Μάλιστα, δεν πήρε ποτέ το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το αρνήθηκε ακόμη και τώρα που έφυγε ο Σέρχιο Ράμος και το κλαμπ αποφάσισε να το χαρίσει για πρώτη φορά σε κάποιον που δεν είναι Ισπανός. Το έδωσαν στον Βραζιλιάνο Μαρτσέλο.
Εκεί που παίρνει όλη την ευθύνη πάνω του είναι στην Εθνική. Ενας ποδοσφαιριστής - έμβλημα μιας ολόκληρης χώρας, που δύσκολα θα πλησιάσει άλλος την αίγλη του. Ακόμη και το «Κρόιφ της Κροατίας» που του είχαν κολλήσει στην αρχή της καριέρας του, αποδείχτηκε στην πορεία άδικο και υποτιμητικό, με την έννοια ότι αυτός έχει κάτι το δικό του, προσωπικό, που δεν το αντέγραψε από κανένα, όπως και κανείς δεν βρήκε τρόπο να το αντιγράψει.
Οταν τον βλέπεις στην καλή του βραδιά και δεν ξέρεις, αρνείσαι να πιστέψεις την ηλικία του. Λίγες φορές παίζει πια όπως τη νύχτα του 3-1 με τη Σκωτία, αλλά έχει πάντα στο μάτι και μέσα του μια φλογίτσα που φουντώνει στα κρίσιμα και τον κάνει να αντιδρά με τον τρόπο που πανηγύρισε την πρόκριση αμέσως μετά τη λήξη. Ενας φίλος μου χαρακτήρισε το γκολ που έβαλε στους Σκωτσέζους «άρρωστο»! Είναι ένα τρόπος να το περιγράψεις… Η ουσία βρίσκεται, όμως, σ' εκείνο που είπε ο προπονητής του, ο Ζλάτκο Ντάλιτς, στο τέλος: «Κανείς δεν καταλαβαίνει το πώς καταφέρνει να παίζει σ αυτό το επίπεδο. Δεν μπορώ να σκεφτώ λέξεις για να τον περιγράψω».
Ενα σημαντικό του προσόν είναι ότι καταφέρνει να γίνεται μέρος του συνόλου. Ξεχωρίζει χωρίς να το επιδιώκει. Τον βοηθά επίσης το γεγονός ότι έχει και πάλι δίπλα του κάποιους πολύτιμους: τον 23χρονο Βλάσιτς ή τον απίστευτα ποιοτικό και αποτελεσματικό Πέρισιτς. Αυτοί οι τρεις σε κάθε περίπτωση φάνηκε να ξέρουν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν απέναντι στη Σκωτία, για να μην της δώσουν το παραμικρό περιθώριο. Και πλέον, κανείς δεν ξέρει ως πού μπορούν να φτάσουν. Μη ξεχνάμε ότι και στη Μόσχα πριν από τρία χρόνια κανείς δεν τους υπολόγιζε σοβαρά και είδαμε τι έγινε…
