Ότι ο Κασσελάκης είναι ένας Βελόπουλος με μαλλιά και είκοσι χρόνια νεώτερος, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Κατά τούτο έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι πολιτικές μάχες του μέλλοντος θα δοθούν ανάμεσα στην κεντροδεξιά και την ακροδεξιά, με την αριστερά να βολοδέρνει στο περιθώριο. Απλώς κανείς δεν είχε φανταστεί ότι οι εφεδρείες της ακροδεξιάς δεν θα κρύβονταν στους ανώνυμους παλιούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αλλά θα προέκυπταν από τη μετάλλαξη μιας ικανής μερίδας των Συριζαίων ψηφοφόρων.
Πρώτη φορά είναι, θα ρωτήσετε; Και στη Γαλλία και στην Ιταλία αυτό συνέβη. Οι εργάτες που πλαισίωναν τις τάξεις των ιστορικών Κομουνιστικών κομμάτων τους, έγιναν ξαφνικά οι πιο φανατικοί ψηφοφόροι της Λεπέν και της Λέγκας του Βορρά. Εντάξει, αλλά αυτά έγιναν στην Ευρώπη προ εικοσαετίας και τριακονταετίας, περσινά ξινά σταφύλια. Τα δε εκεί αριστερά κόμματα (που παρήκμασαν και σχεδόν έσβησαν) ήταν καθαρόαιμα κομμουνιστικά (έστω και με ευρωπαϊκή έκφραση) που δεν άντεξαν το σοκ της κατάρρευσης του Σοβιετικού μπλοκ.
Ο Σύριζα όμως ήταν ένα κόμμα δημιούργημα του 21ου αιώνα, τίποτα δεν προμήνυε ότι θα διέγραφε τον ίδιο ακριβώς κύκλο και μάλιστα αστραπιαία. Πότε διάβολο πρόλαβε να γεννηθεί ως ριζοσπαστική αριστερά, να γιγαντωθεί, να κερδίσει εξουσία, να τη χάσει, να καταρρεύσει εκλογικά και να μεταλλαχθεί σε θρησκόληπτη ψευτοπατριωτική δεξιά του «πατρίς θρησκεία οικογένεια»; Δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει αυτό το κόμμα.
Καλά, για τον Κασσελάκη θαρρώ πως κανείς πια δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία. Διακατέχεται από έναν άμετρο Μεσσιανισμό, συνδυασμένο με μια ρηχότατη (έως ανύπαρκτη) πολιτική παιδεία και έναν αμερικάνικο ινφλουενσερισμό δίχως όρια και έρμα. Όλο αυτό, κουμπωμένο πάνω του, φτιάχνει έναν πολιτικό που δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να πει την ίδια στιγμή τα πάντα και τα αντίθετα τους, με την ευκολία που αναπνέει.
Αυτούς που αδυνατώ να ψυχολογήσω είναι τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Εντάξει, απευθύνεται και σε νέα απολίτικα κοινά, αλλά ας μην γελιόμαστε. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού του αποτελείται από ψηφοφόρους του Τσίπρα, που συνεχίζουν να κρατούν τη σημαία του Σύριζα και σήμερα. Τι στο καλό συνδέει μέσα στο μυαλό τους αυτά που έλεγε κάποτε ο Αλέξης, με αυτά που ξεστομίζει σήμερα ο Κασσελάκης; Μυστήριο πράγμα. Θα πείτε ότι τους συνδέει ο λαϊκισμός που υπερτερεί των ιδεολογικών αποχρώσεων.
Σύμφωνοι, αλλά και πάλι η εξίσωση δεν βγαίνει. Διότι όταν ο Τσίπρας υποσχόταν να σχίσει τα μνημόνια και να φέρει τον παράδεισο με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, πολλοί τον πίστευαν. Τώρα κανένας από τους οπαδούς του Κασσελάκη δεν πιστεύει ότι ο Στέφανος θα αλλάξει τον κόσμο και τη χώρα, όταν όμως τον συναντούν στον δρόμο τον επευφημούν και τον φιλούν σταυρωτά. Άβυσσος, άβυσσος. Για να δούμε που θα βγάλει όλο αυτό. Διότι βραχυπρόθεσμα (ως τον Ιούνη ή την επόμενη εθνική κάλπη) μπορεί να (μισο)ξέρουμε, αλλά μακροπρόθεσμα ιδέα δεν έχουμε.
