Για να πάμε έξι μήνες πίσω και να θυμηθούμε τι λέγαμε, αλλά κυρίως τι σκεφτόμασταν τότε. Τον περασμένο Απρίλιο-Μάιο, ήμασταν όλοι πεπεισμένοι ότι ο Μητσοτάκης θα αφήσει να περάσει το χαλαρό ελληνικό καλοκαίρι και ενώ θα τσουρουφλιζόμασταν ακόμα από τις ζέστες του Σεπτεμβρίου θα τρέχαμε στις κάλπες να ψηφίζουμε. Ο λόγος ήταν απλός, σύμφωνα με το τότε μυαλό μας. Το φθινόπωρο θα ήταν οικονομικά ανυπόφορο.
Τότε δεν μιλούσαμε καν για «σκληρό χειμώνα», μας αρκούσε το επερχόμενο «σκληρό φθινόπωρο» για να προφητεύουμε τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, που –εδώ που τα λέμε- δεν θα ήταν και τόσο πρόωρες αφού ήδη βαδίζαμε στον τέταρτο χρόνο διακυβέρνησης. Την εικοτολογία αυτή διέλυσε τότε ο Μητσοτάκης, κάνοντας πολλούς από τους οπαδούς του να κουνήσουν απορημένοι το κεφάλι τους για την αποκοτιά του και να πουν «θα την πατήσει όπως ο πατέρας του».
Πλην ήρθε το σκληρό φθινόπωρο με τους θηριώδεις λογαριασμούς ρεύματος, την ακρίβεια στα ράφια των σούπερ μάρκετ και το απλησίαστο πετρέλαιο κίνησης, όμως η κυβέρνηση όχι μόνο στέκεται στα πόδια της αλλά και επιταχύνει τον βηματισμό της αυξάνοντας τη δημοσκοπική της απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Απίστευτο είναι αυτό, αν συνυπολογίσουμε ότι στο ενδιάμεσο έφαγε και τη γροθιά των υποκλοπών, δίχως καν να κλονιστεί κατ’ ελάχιστον.
Και φτάσαμε αισίως στο τέλος Οκτώβρη, πάει το σκληρό φθινόπωρο, το ‘κανε μια χαψιά ο Κυριάκος δίχως να ιδρώσει το αυτάκι του. Τώρα απομένει ο «σκληρός χειμώνας», πάλι με τις ίδιες αρνητικές προσδοκίες. Βέβαια, με 1.30 το πετρέλαιο θέρμανσης, δεν μιλάς και για επερχόμενη καταστροφή. Λίγο η επιδότηση, λίγο η συμφωνία με τις εταιρείες πετρελαιοειδών, λίγο ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, πάλι δείχνει να το ελέγχει σε σημαντικό βαθμό.
Σε λίγο θα αρχίσουμε να μπαίνουμε στη λογική της ευφορίας των Χριστουγέννων και οι ελπίδες της ανατροπής θα μετατοπιστούν για τον σκληρό Γεναρο-Φλεβάρη. Περνούν οι μήνες σαν το νεράκι και παγιώνεται γύρω μας η αντίληψη ότι κάτι γίνεται και κανένας δεν μπορεί να χτυπήσει τον Μητσοτάκη με τρόπο αποτελεσματικό. Φίλοι, εχθροί και αδιάφοροι, ομολογούν το απλό «αυτός θα είναι πάλι, δεν υπάρχει αντίπαλο δέος».
Αδειάζει η κλεψύδρα του χρόνου, οι εκλογές έρχονται προς εμάς τάχιστα δίχως να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Θα μπει στην κανονική προεκλογική περίοδο με διαφορά 8 ή 10 μονάδων, καθότι τώρα πια είναι πιθανότερο να διευρυνθεί παρά να μειωθεί. Τελικά, μάλλον θα ζήσουμε την πιο προβλέψιμη εκλογική μάχη των τελευταίων δεκαετιών, παρά την ενδιάμεση απλή αναλογική. Αλλόκοτη που είναι η πολιτική, τελικά…
