Όταν ο αντι-συστημισμός του 2010-15 γίνεται αντι-Συριζα μέτωπο το 2019 και πάει να ξαναγίνει αντι-μητσοτακικό μέτωπο με αφορμή τα Τέμπη, τότε κάτι δεν πάει καλά στη χώρα που ζούμε. Αυτή η διαρκής εναλλαγή των «αντί» αποτελεί στην πραγματικότητα μια ζοφερή ανακύκλωση θέσεων, αντιλήψεων και εικόνων που δεν προμηνύει τίποτα καλό για την κοινωνία μας.
Θα μου πείτε «το αντι-Σύριζα μέτωπο σου άρεσε, τώρα που εμφανίζεται ξανά αντι-συστημικό μέτωπο ενοχλείσαι». Ναι, δίκιο έχετε. Έτσι είναι. Διότι το αντι-Σύριζα μέτωπο το έφτιαξαν οι Συριζανέλ μονάχοι τους, με τις πρακτικές και με τη νοοτροπία τους. Δεν ήταν αυτοτελής στρατηγική του Μητσοτάκη, ανεξαρτήτως αν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία εφόσον την βρήκε.
Αυτό που βλέπω όμως να ξαναφτιάχνεται σαν καρμπόν της περιόδου των μνημονίων, δεν έχει τίποτα το αυθόρμητο. Κατασκευάζεται συστηματικά και μεθοδικά, δίχως να έχει την παραμικρή δημιουργική διάθεση. Έρχεται για να γκρεμίσει, να βρίσει, να στοχοποιήσει, να ασχημονήσει.
Τα χω ξαναζήσει αυτά. Καταφθάνουν με άγριες διαθέσεις. Καινούριοι τιμωροί, γεμάτοι εκδικητικές προθέσεις. Εναντίον όλων ανεξαιρέτως. Κασιδιαρο-ακροαριστεροί σε αγαστή συνεργασία. Και με πλήρη πολιτική κάλυψη, καθότι κάποιοι που θέλουν να ξαναπάρουν την εξουσία θαρρούν πως οι αντισυστημικοί είναι πολιτικά τους πιόνια που μπορούν να τους παίξουν.
Λάθος μέγιστο. Όταν ένας κομματικός κι ένας αντισυστημικός συνεργάζονται, ο κομματικός αποδεικνύεται πάντα ο χρήσιμος ηλίθιος του αντισυστημικού. Αυτό καλά θα κάνουν να το συνειδητοποιήσουν στην Κουμουνδούρου. Δεν το έμαθαν στην προηγούμενη κυβερνητική θητεία τους, ας το μάθουν τώρα, πριν είναι πολύ αργά. Αυτά τα ολίγα επί του παρόντος. Τα υπόλοιπα στο (σκοτεινό) μέλλον.
