Η βδομάδα που πέρασε χωρίστηκε στα δύο. Κυριακή με Πέμπτη ανήκε ολοκληρωτικά στον Τραμπ, Πέμπτη με Κυριακή μονοθεματικά στον Σύριζα. Είδατε τι σημαίνει «πολιτικός χρόνος»; Δυο μερούλες κι αλλάζουν τα πάντα γύρω μας. Πάνε οι βεβαιότητες, πάνε τα στερεότυπα, πάνε τα νομικά και θεσμικά κατοχυρωμένα. Έρχεται ένα κύμα και τα κάνει όλα μαντάρα. Κοιμόμαστε με την Αμερική στήριγμα της Ευρώπης και τον Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση, ξυπνάμε με έναν λαϊκιστή απομονωτιστή στην καρέκλα του πλανητάρχη και με τον Ανδρουλάκη στον θρόνο του κεντροαριστερού μας πόλου.
Έτσι είναι η ζωή, θα πείτε. Ξεκινάμε το πρωί για το βαρετό μας οκτάωρο αφού κανονίσαμε τι φαί θα βρούμε στην κατσαρόλα μας το μεσημέρι και σε μια ώρα βρισκόμαστε διασωληνωμένοι σε μια ΜΕΘ, με τους συγγενείς μας να κλαίνε πίσω από το τζάμι. Σαν χθες ήταν που βλέπαμε το ντου των χαχόλων στο Καπιτώλιο και αναρωτιόμασταν πότε θα μπουζουριάσουν τον ηττημένο τρελάρα που τους εξώθησε, σαν χθες ήταν που βλέπαμε και τον Τσίπρα να καμαρώνει στους άσπρους καναπέδες του Μεγάρου Μαξίμου και λέγαμε, «δεν θα φύγει ποτέ ετούτος».
Και που βρίσκονται αυτοί οι δυο σήμερα; Ο ένας θεωρείται ο πιο επιτυχημένος και ισχυρός άνθρωπος της υφηλίου, ο άλλος κοιτάζει αόρατος και ανήμπορος το κραταιό δημιούργημα της ζωής του να διαλύεται μπροστά μάτια του, σαν άγαλμα από υγρή άμμο που στέγνωσε και το σκορπά κόκκο-κόκκο το αεράκι. Θα μου πείτε, «φιλοσοφείς και φιλοσοφία δεν μας προσφέρει λύσεις, ανάλυση θέλουμε». Λάθος. Ο Γουίλ Ντυράν, ο μέγας Αμερικανός φιλόσοφος και ιστορικός, έγραφε ότι «η ιστορία είναι φιλοσοφία με παραδείγματα». Ε, η περασμένη βδομάδα μας πρόσφερε μια ντουζίνα παραδειγμάτων για να φιλοσοφήσουμε επί της ουσίας.
Μπορεί να επαναλαμβάνουμε τακτικά το «τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου, αλλά όταν βρεθούμε μέσα στη ροή των συφοριασμένων καιρών που μας κυκλώνουν, μας καταλαμβάνει ένας πανικός άνευ προηγουμένου. Ειδικά όταν θεωρούμε ότι εμείς δεν μπορούμε να σερφάρουμε σαν ολυμπιονίκες πάνω στο κύμα που ‘ρχεται, αλλά ότι η φουσκοθαλασσιά έρχεται κατά πάνω μας και θα μας πνίξει σαν εγκλωβισμένα σε κλουβί κοτόπουλα. Θα μου (ξανα)πείτε, «εντάξει ο Τραμπ εμπεριέχει έναν φόβο, αλλά όσα έγιναν στον Σύριζα δεν ήταν προς πανικό αλλά προς διασκέδαση». Σύμφωνοι, ξεκαρδιστήκαμε βλέποντας τον Αντώναρο να κάνει κεφαλοκλείδωμα στον πορτιέρη και χαρήκαμε που το Συριζαϊκό συνονθύλευμα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά πείτε μου ειλικρινά, μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος να κατανοήσει το φαινόμενο Κασσελάκη;
Για σκεφτείτε μια Αμερική με Τραμπ στο τιμόνι της και μια Ευρώπη όπου η Γερμανία και η Γαλλία θα είναι στα χέρια της ακροδεξιάς. Διότι προς τα εκεί πάμε, το AFD και η Λεπέν προβάρουν κουστουμιές και ταγιεράκια. Και μέσα σ’ αυτή την Ευρώπη, σκεφτείτε μια Ελλάδα στην οποίαν ασυνάρτητοι Κασσελάκηδες αποδεικνύονται ικανοί να κονιορτοποιούν το κομματικό της σύστημα και να διαμορφώνουν τον μελλοντικό πολιτικό της χάρτη κατά τις ανεξιχνίαστες παρορμήσεις τους. Ίσως, με πείτε φοβικό. Εγώ πάλι με λέω στοιχειώδη γνώστη της ιστορίας και φιλοσοφημένο. Είθε να διαψευστώ.
Αλλά αυτό που προσώρας βλέπω με την πεσιμιστική ματιά μου, είναι πολιτικοκοινωνικές καταιγίδες να λουφάζουν πίσω από τους ορίζοντες μας. Ενώ οι άλλες που χρειάζονται, αυτές με τις βροχές, να είναι άφαντες…
