Στο Στρασβούργο τράκαραν δυο τραμ στο κέντρο της πόλης με τριάντα τραυματίες, αλλά ουδείς πολιτικοποίησε το συμβάν. Μήτε η έξαλλη Λεπέν. Εδώ έπεσε ένα ασανσέρ στον Ερυθρό με τέσσερις μικροτραυματίες και σχεδόν έβγαλαν φονιά τον Άδωνι. Εκείνο το παλιό μπουρδο-τσιτάτο της μεταπολίτευσης που επαναλαμβάναμε περισπούδαστα στα νιάτα μας, το περίφημο «όλα είναι πολιτικά», το ‘χουμε πια ξεχειλώσει σ’ αυτή τη χώρα όσο δεν παίρνει άλλο. Για οτιδήποτε συμβαίνει εντός των συνόρων της χώρας, από το μέγιστο μέχρι το πιο μικρό και ανεπαίσθητο, υπεύθυνη είναι πάντα η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός. Πρόκειται για γελοιότητα.
Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να στεριώσει και να δουλέψει στα σοβαρά μέσα σε τέτοιο κλίμα. Κανένας υπουργός δεν είναι ικανός να βάλει προτεραιότητες και να εργαστεί σε βάθος χρόνου, όταν καθημερινά πρέπει να απολογείται ακόμα και για κείνα που –ως τη στιγμή που συμβαίνουν- δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν και ότι έχει δήθεν την ευθύνη τους. Διότι κάθε λεπτό, κάπου στη χώρα, κάτι συμβαίνει. Είναι νομοτελειακό και αναπόφευκτο. Συνήθως άσχημο ή προβληματικό ή άδικο. Αν όλα αυτά, τα μικρά, τα καθημερινά, τα ανθρώπινα, τα συχνά τραγικά, καταλήγουν στο πρωθυπουργικό τραπέζι και στα γραφεία πέντε κεντρικών υπουργών, τότε ο καλαμπούρι έχει τελειώσει. Η χώρα δεν κυβερνάται, αλλά αυτοταλαιπωρείται μαζοχιστικά.
Κάθε μέρα καλείται και ένας υπουργός να παραιτηθεί, διότι κάτι συνέβη στο Λασήθι, στον Ασπρόπυργο, στην Καβάλα. Κάθε μέρα «αποδεικνύεται η ανικανότητα και η αναλγησία τα κυβέρνησης», διότι κάτι ξαφνικό και αναπάντεχο έγινε στη Ρόδο, στα Γιάννενα ή στη Γλυφάδα. Έπεσε ένα –προ μηνός συντηρημένο- ασανσέρ στον Ερυθρό, να φύγει ο Γεωργιάδης. Άφησαν τον μεθυσμένο οδηγό δίχως αυτόφωρο οι αστυνομικοί στα Χανιά, να φύγει ο Χρυσοχοίδης. Εντάξει, αλλά έτσι δε λειτουργεί το πράγμα. Και ειλικρινά, δεν το λέω μόνο για τούτη την κυβέρνηση. Πάντα έτσι αντιδρούσαμε, αλλά τώρα έχει παραγίνει το κακό.
Έχουμε γεμίσει από social mediaκούς και τηλεοπτικούς εισαγγελείς, που ενώ στο δικό τους μικρονοικοκυριό είναι ανίκανοι να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, παριστάνουν τους κήνσορες και τους ειδήμονες σε όλα τα συμβάντα της χώρας. Από την εξωτερική πολιτική μας στη Συρία, μέχρι τον ξυλοδαρμό δυο ανηλίκων σ’ ένα σχολείο της Καλαμάτας. Κι όλοι καταλήγουν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. «Θα δούμε καμιά παραίτηση;». Επειδή κι εγώ τηλεοπτικές εκπομπές κάνω, ξέρω ότι πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, υπάρχει ένας κανόνας για να προσεγγιστούν τέτοια θέματα, που πάντα είναι πολύπλοκα. Να μην κάνω τον ξερόλα και επίσης, να μη γίνομαι εισαγγελέας πριν ακούσω όλες τις πλευρές.
Τέλος πάντων, εγώ τα γράφω, εγώ τα λέω, εγώ τ’ ακούω. Οπότε επανέρχομαι στο αρχικό μου. Έτσι όπως αντιμετωπίζουμε όλα τα ζητήματα, με το υπέροχο «όλα είναι πολιτικά» και με το «θα δούμε καμιά παραίτηση;», μήτε η χώρα θα αποκτήσει ποτέ αποτελεσματική κυβέρνηση, ούτε εμείς θα δούμε ποτέ κάποιο κοινωνικό πρόβλημα να λύνεται σταδιακά και βήμα-βήμα. Θα συνεχίσουμε να αλληλοτρωγόμαστε και να αλληλοκατηγορούμαστε κι ύστερα όλοι μαζί να τα βάζουμε με όποιον έτυχε να είναι στην εξουσία. Για να έρθει ο επόμενος και να ακούει τα ίδια.
