Η ιταμή και λούμπεν τραμπούκικη συμπεριφορά του Π. Πολάκη απέναντι στη Μαρία Συρεγγέλα, σχολιάστηκε επαρκώς τόσο στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο, όσο και στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης. Κοινός παρονομαστής ήταν, για άλλη μία φορά, η καταδίκη του γνωστού αψίκορου βουλευτή της Κρήτης.
Εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, βγήκε απλά μια νερόβραστη ανακοίνωση και μάλιστα με τις αντιρρήσεις προβεβλημένων γυναικών - στελεχών του, όπως η Ρ. Δούρου, η Ο. Τελεγιουρίδου, η Θεοδώρα Τζάκρη. Απεναντίας, σιγή ασυρμάτου τήρησαν τα διάφορα τμήματα φεμινισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λ.π. με ευφάνταστους τίτλους, τα οποία δεν βρήκαν να πουν ούτε μία λέξη. Βολική και άνετη στάση, σύμφωνη με το ιδεολόγημα «υπάρχει καλή και κακή βία».
Εκείνο, το οποίο, κατά τη γνώμη μου δεν σχολιάστηκε επαρκώς, είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για μία σταθερή και επίμονη συμπεριφορά, η οποία απάδει των δημοκρατικών αρχών και των κοινοβουλευτικών ηθών. Είναι πρόσφατο, εξάλλου, ένα άλλο περιστατικό λεκτικής βίας κατά τη διάρκεια συνεδρίασης κοινοβουλευτικής επιτροπής με πρωταγωνίστρια την κ. Φωτίου. Ούτε τότε βγήκαν οι δικαιωματίστριες του ΣΥΡΙΖΑ να βγουν να πουν κάτι. Συνεπώς, το σίριαλ των τραμπουκισμών, με τη μορφή απαξιωτικών χαρακτηρισμών και λεκτικής βίας, μπορεί να θεωρηθεί ως συστατικό κομμάτι του αριστερού πολιτεύεσθαι στη χώρα μας.
* * *
Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Άννας Διαμαντοπούλου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, προκάλεσε ένα κύμα ανακούφισης για τους κεντρώους ψηφοφόρους του χώρου, ωστόσο δεν είμαι τόσο σίγουρος που συμμερίζονται την αισιοδοξία τους, τα διάφορα «κέντρα», «δίκτυα» και «μηχανισμοί» που παρεπιδημούν στο κόμμα και έχουν στο μυαλό τους άλλα σχέδια και προτεραιότητες.
Το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναγίνει ο εναλλακτικός πόλος διακυβέρνησης της χώρας, θα πρέπει να κρατήσει τα καλά που έκανε και πρόσφερε στην πατρίδα (και δεν είναι λίγα) και να απομακρυνθεί από πολιτικές και συμπεριφορές που θυμίζουν διαμάχες ανάμεσα σε δουκάτα και βαρονίες, οι οποίες το οδήγησαν στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Δεν αμφιβάλλω ότι και άξια στελέχη έχει, και ομάδες εργασίας για να επεξεργαστούν συγκεκριμένες, εναλλακτικές, κοστολογημένες προτάσεις. Το θέμα είναι αν το «κομματικό κατεστημένο» γερασμένο παρά το νεαρό της ηλικίας θα τολμήσει το άλμα προς τα εμπρός ή θα παραμείνει κολλημένο σε ένα παρελθόν που σε λίγο καιρό θα θυμίζει Jurassic park.
Με βάση τα παραπάνω, εξαιρετική σημασία θα έχει η συμμετοχή των απλών πολιτών στην εκλογική διαδικασία του Νοεμβρίου (μία πρωτοβουλία που εισήγαγε στην πολιτική μας ζωή ο Γιώργος Παπανδρέου, για να μην ξεχνάμε την προσφορά του ανδρός). Εκεί, κατά τη γνώμη μου, θα παιχτούν τα ζάρια της εκλογής νέου αρχηγού, η οποία θα καθορίσει τόσο το μέλλον του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, όσο και γενικότερα του πολιτικού, δημοκρατικού μας συστήματος. Θα επανέλθω στο θέμα αυτό εν καιρώ.
