του Γιώργου Παυλόπουλου
Είναι αλήθεια ότι ο Εμανουέλ Μακρόν ηττήθηκε στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου από την Μαρίν Λεπέν. Μπορεί αυτό να έγινε οριακά, με διαφορά μικρότερη του 1%, αλλά η ουσία δεν αλλάζει – ηττήθηκε και ήρθε δεύτερος.
Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να του κοστίζει ιδιαιτέρως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εκεί όπου εξακολουθεί να διατηρεί ακέραιες τις ελπίδες του να είναι ο πρώτος ανάμεσα στους «28». Ή, για την ακρίβεια, να γίνει αυτός ο οποίος θα έχει τον πρώτο και πιο αποφασιστικό λόγο, ο οποίος δεν θα μπορεί πρακτικά να αμφισβητηθεί εύκολα από κανέναν.
Μέχρι πρότινος, είναι γνωστό ότι αυτός ο ρόλος ανήκε στην Ανγκελα Μέρκελ, η οποία επιβεβαίωνε διαρκώς τον κανόνα που θέλει τους Γερμανούς να κερδίζουν πάντα στο τέλος, κάθε αγώνα, ποδοσφαιρικό και μη, ειδικά εντός ευρωπαϊκών συνόρων. Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει.
Η Μέρκελ και οι άλλοι
Η «σιδηρά καγκελάριος» αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Πρώτον, έχει σημάνει η ίδια την έναρξη της πορείας προς τη διαδοχή της. Δεύτερον, διαπιστώνει ότι η κυρία στην οποία έδωσε το «δαχτυλίδι» είναι πολύ πιθανό να μην της βγει ως επιλογή. Και τρίτον, βλέπει τους εταίρους της στην κυβέρνηση, τους Σοσιαλδημοκράτες, να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι από τα αλλεπάλληλα εκλογικά χαστούκια που έχουν δεχτεί και, για την ώρα, να έχουν μείνει πρακτικά... ακέφαλοι!
Θα μπορούσε, βεβαίως, να είναι ο ηγέτης κάποιας άλλης ισχυρής χώρας της Ευρώπης αυτός ή αυτή που θα αναδεικνυόταν σε πόλο συσπείρωσης και θα καθόριζε τις εξελίξεις. Της Βρετανίας, για παράδειγμα – μόνο που η Τερέζα Μέι παραιτείται την Παρασκευή και η χώρα παραμένει με το ένα πόδι εντός και με το άλλο εκτός της ΕΕ.
Ίσως της Ιταλίας, η οποία και ιδρυτικό μέλος της ΕΟΚ είναι και την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης διαθέτει. Και εκεί, όμως, υπάρχουν δύο σοβαρά προβλήματα: Αφενός, η χώρα απειλείται με κυρώσεις και πρόστιμα από την Κομισιόν για παραβίαση των δημοσιονομικών κανόνων. Αφετέρου, η τύχη της κυβέρνησης συνασπισμού μοιάζει να κρέμεται από μια κλωστή, ειδικά μετά τη χθεσινή δραματική συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού Τζουζέπε Κόντε, ο οποίοςπρακτικά απείλησε με παραίτηση.
Μήπως, τότε, η Ισπανία; Ούτε για αστείο! Πέρα από το γεγονός ότι επισήμως δεν έχει συγκροτήσει ακόμη κυβέρνηση πλειοψηφίας μετά τις εκλογές της 28ης Απριλίου, η μεγαλύτερη χώρα της Ιβηρικής δεν ήταν ποτέ επαρκώς μεγάλη για να καθορίζει τις εξελίξεις και την πορεία της Ευρώπης...
Πρώτος στην αφετηρία
Έτσι, δια της εις άτοπο απαγωγής, το πεδίο μένει ελεύθερο για τον Μακρόν ο οποίος, παρά το πλήγμα που υπέστη από την Λεπέν, ουσιαστικά δεν αμφισβητείται από κανέναν από τους πολιτικούς του αντιπάλους και πάντως όχι άμεσα. Πολύ περισσότερο, μετά την προχθεσινή παραίτηση του ηγέτη της παραδοσιακής Δεξιάς, του Λοράν Βοκιέ των Ρεπουμπλικάνων, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη για το απογοητευτικό 8,5% των ευρωεκλογών.
Διαθέτοντας, μάλιστα, μια υπολογίσιμη ομάδα στην Ευρωβουλή, η οποία με τη βοήθεια των Φιλελευθέρων αριθμεί 109 μέλη, μπορεί όχι απλώς να διεκδικήσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο, αλλά και να τον επιβάλει. Η διελκυστίνδα για τον νέο πρόεδρο της Κομισιόν θα είναι μια πρώτη – ενδεχομένως και η πιο κρίσιμη – δοκιμασία.
AP Photo/Christophe Ena
