Δεν γνωρίζουμε πόσοι ακόμα συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το «ήρεμο καλοκαίρι» στα λεγόμενα ελληνοτουρκικά θα …μακροημερεύσει μετά το «πιστοποιητικό καλής διαγωγής» που πήρε η Τουρκία και το «σπάσιμο του πάγου» με την πολυσυζητημένη συνάντηση Μητσοτάκη–Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ την 14 Ιουνίου.
Η Τουρκία τις τελευταίες εβδομάδες ναι μεν δεν έχει προβεί σε μείζονα πρόκληση στρατιωτικού χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή δεν μπορεί να πράξει με ευκολία αυτό που πράττει εδώ και χρόνια και ιδιαίτερα την τελευταία διετία ξεδιπλώνοντας την εξαναγκαστική της πολιτική.
Αυτό λοιπόν που σε πολλούς έχει περάσει χωρίς την αναγκαία προσοχή, είναι ότι η Τουρκία με μία μανιφεστικού τύπου επιστολή στον ΟΗΕ την 15 Ιουνίου, μία μόλις μέρα μετά την συνάντηση του έλληνα πρωθυπουργού με τον τούρκο πρόεδρο απευθυνόμενη ουσιαστικά στη διεθνή κοινότητα.
Με αυτήν την επιστολή η Άγκυρα, για την οποία μας είχε ενημερώσει μετά από ρεπορτάζ ο διπλωματικός συντάκτης, Νίκος Μελέτης με άρθρο του στο Liberal την 27 Ιουνίου προέβαλε για άλλη μία φορά με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πώς βλέπει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ταυτόχρονα τόνισε εμφατικά τις διεκδικήσεις της απέναντι στην χώρα μας.
Βλέπουμε ότι οι Γερμανοί και κάποιοι άλλοι ευρωπαίοι εταίροι στην ΕΕ να είναι ευχαριστημένοι με την φαινομενική ηρεμία στις Ε/Τ σχέσεις για να μπορούν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και να κάνουν απερίσπαστοι τις μπίζνες τους με τη Τουρκία και να την εξοπλίζουν (απρόσκοπτη συνέχιση της ναυπήγησης 6 Υποβρυχίων 214). Παράλληλα και οι Αμερικανοί ησυχάζουν γιατί βλέπουν ότι μία εστία που μπορεί να διαρρήξει την συνοχή της Συμμαχίας …καταλαγιάζει.
Όμως εμείς στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να έχουμε ευφραντικές ψευδαισθήσεις σχετικά με την τουρκική επιθετικότητα. Τώρα για να πούμε την αλήθεια στην χώρα μας δυστυχώς υπάρχει μία διάχυτη και διαχρονική τάση «απόδρασης» από τη δυσάρεστη πραγματικότητα που λέγεται τουρκική απειλή κατά των μειζόνων εθνικών συμφερόντων και της ασφαλείας της πατρίδας μας.
Παρενθετικά να πούμε ότι στο πεδίο της ασφάλειας «απειλή είναι η εκδηλωμένη πρόθεση της μία πλευράς να προκαλέσει ζημιά σε βάρος των συμφερόντων της άλλης χρησιμοποιώντας ακόμα και στρατιωτική βία αν η τελευταία δεν αποδεχθεί τις απαιτήσεις της». Δηλαδή η πεμπτουσία της εξαναγκαστικής στρατηγικής της Άγκυρας απόρροια του τουρκικού αναθεωρητισμού και βασικός κορμός της υψηλής στρατηγικής της Άγκυρας, ανεξάρτητα από το αν το τουρκικό κράτος ελέγχεται από τους κοσμικούς …. «δυτικότροπους» Κεμαλιστές ή από τους Ισλαμιστές Νέο-Οθωμανούς.
Μπορεί να δώσαμε με τον τρόπο μας «συγχωροχάρτι» στην Τουρκία πριν την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την 25 Μαρτίου, μπορεί να δώσαμε και το απαραίτητο «πιστοποιητικό καλής διαγωγής» στην πορεία της για «επανένταξη στην Δύση» αλλά δυστυχώς η Τουρκία δεν έχει δώσει απολύτως τίποτα στην Ελλάδα, πλην μίας αόριστης υπόσχεσης για… γαλήνιο καλοκαίρι.
Η Τουρκία η οποία αναγκάζομαι να τονίσω εμφατικά για μία ακόμα φορά ότι ούτε στριμωγμένη είναι, ούτε απομονωμένη όπως υποστηρίζουν κάποιοι ευσεβοποθιστές, «παίζοντας όλα της τα χαρτιά» και τονίζεται ότι δεν έχει προβεί σε κάποια ενέργεια που να δείχνει ότι ουσιαστικά συμμορφώνεται. Το αντίθετο μάλιστα. Επιπροσθέτως αναμένεται να «δώσει ρεσιτάλ» προκλήσεων σε λίγες ημέρες στην Κύπρο.
Στην Άγκυρα πιστεύουν ότι θα πρέπει να αποκατασταθούν τα θεωρούμενα «γεωγραφικά και ιστορικά λάθη» στο Αιγαίο και να επιτευχθεί επιτέλους και ο τελευταίος στόχος της στρατηγικής Νιχάτ Ερίμ στην Κύπρο που αφορά τον καθολικό πολιτικό έλεγχο της Μεγαλονήσου. Όπως είχαμε αναλύσει σε σχετικό άρθρο μας στο Liberal την 17 Φεβρουαρίου με τίτλο: Το «τουρκικό πρόβλημα» της Κύπρου και ο εκβιασμός «των δύο κρατών».
Παλιά όταν άρχιζε η περίοδος των καλοκαιρινών διακοπών διαβάζαμε στους χειμερινούς κινηματογράφους… «ραντεβού τον Σεπτέμβριο». Δεν ξέρουμε λοιπόν αν μετά το «ήρεμο καλοκαίρι» που όμως… σιγοβράζει, οι Τούρκοι μας δίνουν ραντεβού για τον… Σεπτέμβριο σαν τους παλιούς χειμερινούς κινηματογράφους.
Η εκτίμηση μας όμως είναι (και μακάρι να διαψευστούμε) ότι πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουμε και πάλι έμπρακτα και όχι μόνο ρητορικά τους «τουρκικούς τσαμπουκάδες», με την κατάσταση να γίνεται ακόμα πιο περίπλοκή. Κανείς, λοιπόν, εφησυχασμός. Επιβάλλεται η συνέχιση των προσπαθειών ανάσχεσης και της επαύξησης της στρατιωτικής ισχύος της χώρας χωρίς πλέον καθυστερήσεις.
* Ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Γεωστρατηγικός Αναλυτής και Εκτελεστικός Διευθυντής στο «Παρατηρητήριο Ευρωμεσογειακής Ασφάλειας και Συνεργασίας».
