Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο σπουδαίος σκηνοθέτης Βαγγέλης Σερντάρης. Είχε σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, τη «Ληστεία στην Αθήνα» και τη «Βασιλική» και σειρά ντοκιμαντέρ για την ελληνική και την ξένη τηλεόραση, ενώ ήταν συμπαραγωγός στην ταινία «Ρεμπέτικο».
Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών ανακοίνωσε την Κυριακή τον θάνατο του σπουδαίου σκηνοθέτη και παράγωγου, επίτιμο μέλος της με σημαντικό, επώνυμο και δημιουργικό έργο.
Η ανακοίνωση της ΕΕΣ για την απώλεια του Βαγγέλη Σερντάρη:
«H Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών με απέραντη θλίψη σας ανακοινώνει την απώλεια του σπουδαίου σκηνοθέτη και παραγωγού, Βαγγέλη Σερντάρη, επίτιμο μέλος της με σημαντικό, επώνυμο και δημιουργικό έργο. Ήταν διεθνής σκηνοθέτης με πλούσιο έργο αναγνωρισμένο στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει πάρει πολλά βραβεία στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Σημαντικότερες ταινίες του είναι η «Ληστεία στην Αθήνα» (1969) ένα καταπληκτικό φιλμ νουάρ. Το «Θερμοκήπιο» (1985), «Η Βασιλική» (1997), «Ο έβδομος ήλιος του έρωτα» (2001). Ήταν συμπαραγωγός στην ταινία «Ρεμπέτικο».
Ο Σερντάρης χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ο πατέρας του ελληνικού ρεαλισμού στον κινηματογράφο. Η Ροζίτα Σώκου τον αποκάλεσε Φελίνι της Ελλάδος.
Ανήκε στη χρυσή γενιά του κινηματογράφου, γενιά που έβγαλε ονόματα όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Κώστας Φέρρης, Τώνια Μαρκετάκη, Δήμος Θεός, Κώστα Βρεττάκος κ.ά.
Η καλλιτεχνική του προσωπικότητα θα μας μείνει αξέχαστη.
Ο Βαγγέλης Σερντάρης γεννήθηκε το 1935 στη Βλαχοκερασιά. Βιωματικά, στη μνήμη του, όπως ο ίδιος βεβαιώνει, έχει καταγραφεί ανεξίτηλα η κατοχή, ό εμφύλιος που γεννήθηκε μέσα στην κατοχή και συνεχίστηκε και μετά την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβρη του 1944 και κράτησε μέχρι το 1949. Ακολούθησε η φοβερή μετεμφυλιακή περίοδος που κράτησε και αυτή αρκετά χρόνια μετά και άφησε πολλές ανοιχτές πληγές.
Μετά το Δημοτικό, ο Σερντάρης φοίτησε στο Β΄ Γυμνάσιο Τρίπολης τρία χρόνια και άλλα τρία στο Γυμνάσιο Τεγέας (Αλέας). Εκεί, μας λέει: « ευτύχησα να μάθω καλά Ελληνικά, πιστεύω, και το οφείλω στον καθηγητή που μας δίδασκε τα Αρχαία και Νέα Ελληνικά, το Δημήτρη Παπανικολάου.»
Ακολούθησαν δύο χρόνια που φοίτησε στην Πάντειο Σχολή και μετά την εγκατέλειψε. Ο σημαντικότερος λόγος ήταν ότι τον κέρδιζε το ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο.
Στην Αθήνα δημιουργήθηκε μια σχολή, Ανωτάτη Σχολή Κινηματογράφου το όνομά της, και ήταν τότε, η πρώτη χρονιά που θα άρχιζε να λειτουργεί. Υποσχόταν πολλά και είχε προσλάβει μερικούς γνωστούς καθηγητές όπως, το Βακαλό για σκηνογραφία και ντεκόρ, την κυρία Τσούκα για μουσική, για την υποκριτική το Χρήστο Βαχλιώτη που προερχόταν από διάσημη Σχολή του Στράσμπεργκ στην Αμερική το Χρήστο Θεοδωρόπουλο ερχόταν από το Παρίσι, από τη γνωστή σχολή IDHEC, για να διδάξει σκηνοθεσία ανάλυση σεναρίου και αισθητική κινηματογράφου. Και ακόμη τον Ροβήρο Μανθούλη που σπούδασε κινηματογράφο στην Αμερική στο πανεπιστήμιο Γέυλ. Εδώ θα δίδασκε σκηνοθεσία και τεχνική κινηματογράφου.
Στη σχολή αυτή, συμφοιτητές του ήταν ο Κώστας Βρεττάκος, η Τζιοβάνα Μπέζου, ο Κώστας Φέρης, ο Θόδωρος Αδαμόπουλος και άλλοι.
Ο Βαγγέλης Σερντάρης θυμάται ότι ο Χρήστος Θεοδωρόπουλος διακρινόταν για την ευρυμάθειά του και κυρίως για την αισθητική του καλλιέργεια, και τη μέθοδο ανάλυσης και συγγραφής σεναρίου. Από το Θεοδωρόπουλο, έμαθε πολλά, μας λέει και του οφείλει πολλά, καθώς και στο Χρήστο Βαχλιώτη, από τον οποίο διδάχτηκε για τις μεθόδους που οδηγεί ο σκηνοθέτης τους ηθοποιούς εκεί που απαιτεί ο ρόλος, και πως καταφέρνεις να τους πάρεις την ψυχή.
Δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές παραγωγές, μέχρι και το 1967, και μετείχε σε όλες τις διαδικασίες, όπως οργάνωση παραγωγής και επιλογή ηθοποιών, επιλογή ντεκόρ και χώρων κινηματογράφησης, σκηνοθετική εκτέλεση, και τελικά του μοντάζ. Αυτή υπήρξε η περίοδος που μαθαίνει κανείς κυρίως από τα λάθη των άλλων μας εξομολογείται. Το 1967 έγραψε ένα σενάριο και του έδωσε τον τίτλο «Όταν η πόλη κοιμάται». Με αυτόν τον τίτλο βρέθηκε και χρηματοδότης, τον βρήκε ένας φίλος του ηθοποιός ο Κώστας Πίτσιος. Η ταινία γυρίστηκε το 1968, στην Ομόνοια στους δρόμους. Ο Τίτλος άλλαξε μετά από απαίτηση του γραφείου Διανομής αλλιώς δε θα παιζόταν στους κινηματογράφους. Η ταινία είχε επιτυχία.
Από τότε ο Σερντάρης εργάστηκε ως σκηνοθέτης και ανεξάρτητος παραγωγός στον κινηματογράφο, μετά από το 1975 και στην τηλεόραση.
Έχει σκηνοθετήσει και παράγει ταινίες που γνώρισαν επιτυχία, διακρίθηκαν σε διεθνή φεστιβάλ, και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Έχει εξ’ άλλου παράγει και σκηνοθετήσει σημαντικό αριθμό ιστορικών, λαογραφικών, επιστημονικών και εθνολογικών documentaries κυρίως για λογαριασμό της ελληνικής τηλεόρασης. Για λογαριασμό του Αγγλικού CHANNEL 4, τα documentaries ΑΘΩΣ ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ και ΠΑΤΜΟΣ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ.
Για λογαριασμό της Ελληνικής τηλεόρασης σε σειρά documentaries, έχει καταγράψει τον Ελληνοϊταλικό και Ελληνογερμανικό πόλεμο της περιόδου 1940-1945, με ντοκουμέντα και προσωπικές μαρτυρίες των επιζώντων, απλών πολεμιστών και αξιωματικών Ελλήνων, Ιταλών, Γερμανών και Άγγλων καθώς και απλών πολιτών.
Σε αυτά τα documentaries συνεργάστηκε και με τους καθηγητές της ιστορίας, Βασίλη Σφυρόερα ,Χάγκεν Φλάισερ, Απόστολο Βακαλόπουλο, Πασχάλη Κιτρομηλίδη, τον ακαδημαϊκό και συγγραφέα ΄Αγγελο Βλάχο, τους ποιητές Νικηφόρο Βρεττάκο και Οδυσσέα Ελύτη».
