Εντυπωσιακά και ιδιαίτερα σημαντικά αποτελέσματα έφερε η δέκατη ανασκαφική περίοδος του Προγράμματος Αρχαιολογίας και Αρχαιολογικής Εθνογραφίας της Κουτρουλού Μαγούλας. Ο τεχνητός γήλοφος της Κουτρουλού Μαγούλας, εντός των ορίων του χωριού Βαρδαλή και κοντά στο Νέο Μοναστήρι Φθιώτιδας, έχει έκταση περίπου 37 στρέμματα και ύψος 6.6 μ. περίπου.
Ουσιαστικά πρόκειται για οικισμό που κατοικήθηκε στη Μέση Νεολιθική (6000-5800 π.Χ. περίπου), ενώ κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού (15ος -14ος αιων. π.Χ.) και κατά τον 12ο αιώνα μ.Χ. χρησιμοποιήθηκε για ταφές.
Ανάμεσα στα φετινά ευρήματα διακρίνεται η ολοκλήρωση της αποκάλυψης ενός εντυπωσιακού κτιρίου της Μέσης Νεολιθικής, το οποίο βρέθηκε στο ψηλότερο σημείο του οικισμού.
Οι πέτρινοι τοίχοι του έχουν διαστάσεις εξωτερικά 9.50Χ8.50 μ. περίπου, καθιστώντας το ένα από τα μεγαλύτερα αυτής της εποχής που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο. Για τους τοίχους του χρησιμοποιήθηκαν πέτρες πάνω από ένα μέτρο ύψος, σε αντίθεση με τα άλλα κτίρια του οικισμού. Το μεγάλο αυτό, μάλλον κοινοτικό και ίσως και μνημειακό για την εποχή κτίριο, είχε ακόμη έναν εξωτερικό, εντυπωσιακό τοίχο αντιστήριξης. Σε ανώτερο επίπεδο και στον ίδιο περίπου χώρο κτίστηκε αργότερα ένα ακόμη κτίριο.
Ο ρόλος και η χρήση του κτιρίου είναι ακόμη άγνωστα. Φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια και ότι υπέστη μια σειρά από επισκευές και τροποποιήσεις. Σε κάποιες από τις φάσεις του, στο κτίριο συμβίωναν άνθρωποι και οικόσιτα ζώα.
Ένα συγκρότημα κλειστών κεραμικών κλιβάνων το οποίο βρέθηκε στις παρυφές του οικισμού και το οποίο είχε υποστεί καύση είναι ένα ακόμη σημαντικό εύρημα. Ένας από τους κλιβάνους διατηρεί πολύ καλά το δάπεδο και μέρος των τοίχων του που ήταν επιχρισμένοι με κονίαμα, όπως πιθανόν και ο θόλος του.
Ο κλίβανος εδραζόταν σε πήλινη επιχρισμένη πλατφόρμα. Στον ίδιο χώρο βρέθηκαν κεραμικά αγγεία που είχαν υποστεί ατελή καύση. «Το σημαντικό και σπάνιο αυτό εύρημα μαρτυρεί την εξειδικευμένη τεχνολογική γνώση των Νεολιθικών κατοίκων του οικισμού», δήλωσε η κ. Νίνα Κυπαρίσση- Αποστολίκα η οποία συνδιευθύνει την ανασκαφή με τον καθηγητή Δρ. Γιάννη Χαμηλάκη (Πανεπιστήμιο Μπράουν, ΗΠΑ).
Τέλος, οι φετινές ανασκαφές απέδειξαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ο οικισμός περιβαλλόταν από περιμετρικές τάφρους, μεγάλα, μάλλον κοινοτικά έργα με πολλές κοινωνικές, συμβολικές, και πρακτικές λειτουργίες. Αποκαλύφθηκε, κατά τις φετινές ανασκαφές, ένα τμήμα μιας τέτοιας μεγάλης τάφρου, σε βάθος 4 μ. περίπου από τη σημερινή επιφάνεια. Φαίνεται ότι το αρχικό βάθος του ήταν περίπου 2 μ., ενώ το πλάτος του τουλάχιστον 4 μ., και σε άλλα σημεία πολύ μεγαλύτερο.
Οι κάτοικοι της Νεολιθικής είχαν κόψει το φυσικό υπόβαθρο και δημιούργησαν σκαλοπάτια, εντός της τάφρου, για να διευκολύνουν το σκάψιμο αλλά και για να μπορούν να πάρουν νερό απ' αυτό ή ίσως και πηλό. «Δεδομένου του μεγέθους του οικισμού, ο χρόνος και η προσπάθεια που επενδύθηκε στη δημιουργία και τη συντήρηση αυτών των τάφρων είναι εντυπωσιακά. Τα έργα αυτά θα συνιστούσαν ένα κεντρικό στοιχείο στην υλική και κοινωνική ζωή της κοινότητας», δήλωσε ο κ. Γιάννης Χαμηλάκης.
Η ανασκαφική έρευνα απέδωσε από την ίδια θέση και αρκετά πήλινα ειδώλια όπως και ομοιώματα οικίσκων, που προστέθηκαν στην ήδη εντυπωσιακή -σε αριθμό και ποικιλία- συλλογή ειδωλίων που ξεπερνά τα 400.
Με παράσταση δίπλα στις τομές, την οποία παρακολούθησαν περίπου 200 κάτοικοι της περιοχής, έκλεισε η ανασκαφική περίοδος. Ο τίτλος της ήταν «Γυναίκα», ένα έργο που συνδύασε αρχαιολογικές ερμηνείες με σημερινές αναφορές στη σχέση των φύλων.
Συνεχίστηκε επίσης και φέτος η συστηματική έρευνα αρχαιολογικής εθνογραφίας. Είναι ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε επίσημα το 2010 ως συνεργασία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας και Ευρυτανίας και του Πανεπιστήμιο Μπράουν και με διετή συμμετοχή του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου Λονδίνου (UCL) με επικεφαλής τον Δρ. Βασίλη Τσάμη. Η συνεργασία τελεί υπό την αιγίδα της Βρετανικής Σχολής Αθηνών. Στη φετινή περίοδο συμμετείχαν φοιτητές και αρχαιολόγοι από πανεπιστήμια και άλλα ιδρύματα της Ελλάδας, των Η.ΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ολλανδίας, και της Ταΐβάν.
Στον νεολιθικό οικισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη όλα αυτά τα χρόνια, ζούσαν άνθρωποι της νεολιθικής περιόδου σε έναν οργανωμένο οικισμό με κοινές γιορτές, κοινό φαγητό και έντονη συλλογικότητα. Αυτό μαρτυρούν τα ευρήματα, μεταξύ των οποίων και ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός ειδωλίων, τα περισσότερα που έχει δώσει ποτέ θέση στη νεολιθική περίοδο. «Ανάμεσα στα σπίτια υπήρχαν ανοιχτοί ή μισοστεγασμένοι χώροι, στους οποίους έχει εντοπισθεί μεγάλη πληθώρα υλικών, ειδώλια, κεραμική, κατάλοιπα ζώων και άλλα, που πιθανόν υποδεικνύουν ότι τα σπίτια τα είχαν μόνο για να τα κατοικούν. Ίσως λοιπόν σε αυτούς τους υπαίθριους ή ημιυπαίθριους χώρους πραγματοποιούσαν όλες τις δραστηριότητές τους, ενδεχομένως να είχαν κοινές γιορτές, κοινό φαγητό, γι'' αυτό βρέθηκαν τόσα πολλά κατάλοιπα» σημειώνει η Νίνα Κυπαρίσση.
Η γεωφυσική διασκόπιση και η τοπογραφική έρευνα των τελευταίων χρόνων έδειξαν πως οι κάτοικοι της Μαγούλας κατά τη Νεολιθική Περίοδο είχαν διαμορφώσει το χώρο σε άνδηρα (=σωρός χώματος στην άκρη ποταμού που χρησιμοποιείτο ως ανάχωμα) και φαίνεται πως είχαν κατασκευάσει μια σειρά από κυκλικές τάφρους που περιέβαλαν τον οικισμό, έργο που θα απαιτούσε την συντονισμένη, συλλογική προσπάθεια ενός σημαντικού αριθμού ατόμων. Αν και μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη κεντρικής εξουσίας στο χώρο κατά τη Μέση Νεολιθική, αρκετοί άνθρωποι μπορούσαν να συνεργαστούν και να δουλέψουν συλλογικά για την κατασκευή κοινoτικών και ίσως κοινωνικά ωφέλιμων έργων.
Μια ξεχωριστή κατηγορία ευρημάτων αποτελούν τα ειδώλια της Κουτρουλού Μαγούλας. Πάνω από 300 έχουν έρθει στο φως από την αρχή των ανασκαφών, δηλαδή από το 2001, κάποια ολόκληρα και κάποια θρυμματισμένα, μάλιστα τις περισσότερες φορές εσκεμμένα. «Πολλά ειδώλια είναι ξεκάθαρο ότι τα έσπαγαν επίτηδες, ένα φαινόμενο που συναντάται συχνά στις νεολιθικές θέσεις του βαλκανικού χώρου. Ως προς την ερμηνεία τους, υπάρχουν διάφορες ενδιαφέρουσες εξηγήσεις που παραπέμπουν όχι μόνο στη διακίνηση των θραυσμάτων, αλλά και σε πιθανές τελετές που γίνονταν στην κοινότητα. Πάντως, πέρα από τις διαδικασίες κοινωνικής συναναστροφής και ανταλλαγής, συμποσίων ή άλλων, το θραύσμα σε συνδέει και μνημονικά με τους ανθρώπους που ήσουν μαζί, καθώς και με την τελετή στην οποία συμμετείχες» εξηγεί ο κ. Χαμηλάκης.
Ο ίδιος σημειώνει ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε θέσεις στην ελληνική νεολιθική που να έχουν δώσει τόσα πολλά ειδώλια. Πέρα όμως από την ποσότητα, σημαντική είναι και η ποικιλία των τύπων τους. «Εκτός από τους συνηθισμένους ανθρωπόμορφους τύπους, έχουμε και άλλους που δεν εντάσσονται εύκολα στους γνωστούς. Πολλά από τα ειδώλια συνδυάζουν ανθρώπινα και ζωόμορφα χαρακτηριστικά, μια υβριδική μορφή δηλαδή, όπως αυτή που συναντάμε σε τύπους με στοιχεία ανθρώπου και πουλιού, ενώ έχουμε και άλλους που αντιπροσωπεύουν φανταστικά όντα. Όλα αυτά είναι ενδιαφέροντα, γιατί δείχνουν ότι η ορολογία που συνήθως χρησιμοποιούμε για τα ανθρωπόμορφα ειδώλια είναι κάπως προβληματική, καθώς δεν περιλαμβάνει τύπους οι οποίοι δεν ανήκουν στην αναπαράσταση της ανθρώπινης μορφής» καταλήγει.
Αγγελική Κώττη
