Τη βλέπαμε παντού, γεμάτη δύναμη, αισιοδοξία, ελπίδα, εργατική, ακαταπόνητη. Είχε πει δημόσια, με σπάνιο σθένος, πως έπασχε από καρκίνο. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην πίστευε πως η Φώφη θα τον νικούσε. Πώς γίνεται η Φώφη που όλοι γνωρίζαμε, η Φώφη με το απίστευτο χαμόγελο, να μη βγει και από αυτό τον αγώνα θεραπευμένη;
Δεν βγήκε. Ο άνθρωπος είναι θνητός και οι γιατροί δεν είναι θεοί. Χάσαμε εκείνο το βλέμμα που χάιδευε όσους το χρειάζονταν, χάσαμε τη γυναίκα, πολιτικό και μάνα που στήριζε όποιους ήξερε πως υποφέρουν. Η πολιτική έχασε έναν σοβαρό πόλο, μια αρχηγό κόμματος που μισούσε τις αθλιότητες και ουδέποτε κατέφυγε σε αυτές, ο σύζυγός της μια υπέροχη σύντροφο, τα παιδιά της μια μοναδική μάνα.
Τι θα θυμόμαστε από τη Φώφη Γεννηματά; Το άρωμά της, είπαν τα παιδιά της. Το χάδι της. Την παρουσία της. Κι εμείς, θα θυμόμαστε ότι ποτέ δεν την είδαμε παραιτημένη, σκυφτή, φοβισμένη. Φοβούνται οι ήρωες; Θα ρωτήσετε. Ναι, φοβούνται. Ακόμα και οι πιο ατρόμητοι, έρχονται στιγμές που λυγίζουν. Που ο κόσμος ραγίζει μέσα τους και δεν αμφιβάλλουν απλώς αν θα τα καταφέρουν, είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται. Ανεξαρτήτως
αποτελέσματος, φορές - φορές μπροστά στο τρομακτικό άγνωστο μιας ασθένειας, μιας δυσκολίας που φαντάζουν ανίατες και ανυπέρβλητες, τρέμεις πως δεν θα βγεις αλώβητος.
«Δεν έχει ανάγκη η Φώφη, είναι δυνατή». Θα πρέπει να το άκουσε πολλές φορές στη ζωή της. Και βέβαια ήταν δυνατή. Αλλά και βέβαια, επίσης, είχε ανάγκη. Οι αγέρωχοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν τις περισσότερες ρωγμές. Επομένως, ναι, και η Φώφη είχε ανάγκη. Η κάθε Φώφη έχει και τώρα και αύριο και πάντοτε. Αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη της, αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Ένα χάδι σε πάσχοντα, είναι μέγιστη χειρονομία. Ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο.
Εσύ, κι εγώ, που δεν μπορούμε τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία, τα ιδρύματα, που δεν σκεφτόμαστε καν πόσο αδύναμο πλάσμα είναι από τη φύση του ο άνθρωπος. Εσείς κι εμείς που δεν ήρθαμε ποτέ στη θέση κάποιου που υποφέρει, ας μετρήσουμε εκτός από τη δύναμή του και τη δική μας δύναμη. Ας συναισθανθούμε τον Γολγοθά που ανεβαίνει και ας τον αντικαταστήσουμε στο άτυπο παιχνίδι που λέγεται «ο πιο δυνατός». Να γίνουμε οι πιο δυνατοί για όσους υποφέρουν και δεν ζητούν τίποτα. Δεν θα τους αφαιρέσουμε τους πόνους τη θλίψη, τα βάσανα. Μερικές σταγόνες αγάπης θα τους δώσουμε. Υπερ-πολύτιμες για τις άγρυπνες νύχτες, για ό,τι πονάει ανυπόφορα, για ό,τι πάσχει τόσο ώστε να μην μπορείς να φας, να πιεις, να αναπνεύσεις.
Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό σου αν δεν έχεις ζήσει νοσηλείες, θεραπείες, επεμβάσεις. Αν δεν έχεις χάσει άνθρωπο. Αν δεν σου έχει συμβεί κάτι ανυπέρβλητο στη ζωή. Αδύνατον να κατανοήσεις πώς γελούσε η Φώφη, ενδεχομένως με χείλη γεμάτα εσωτερικές πληγές. Δεν μας άφηνε να το καταλάβουμε, τόσο γενναία που ήταν. Δεν είχαμε δει ποτέ αυτή την «άλλη» Φώφη, γιατί, από αξιοπρέπεια, δεν το έδειξε ποτέ. Τώρα, που την αποχαιρετίσαμε, θα φροντίσουμε για όσους φρόντιζε κι εκείνη; Δηλαδή για τον διπλανό μας, για τον άνθρωπό μας, για τον συνάδελφο και τον φίλο μας; Θα τους στηρίξουμε χωρίς να μας το ζητήσουν;
Μόνο έτσι θα είναι η ψυχή της αναπαυμένη και η μνήμη της αιώνια. Κάν’το για τη Φώφη. Για τους γονείς της. Για τη Μελίνα. Για όσους δεν σκεφτήκαμε να απαλύνουμε τον πόνο τους, αλλά τους έχουμε πάντα στην καρδιά μας. Μια εκστρατεία. Λίγο περίσσευμα ψυχής χρειάζεται. Ας μην βρεθούμε ελλιπείς στο εσωτερικό μας ζύγι.
