Η ιδέα της έκθεσης, Η Πόλη δεν είναι ένα Δέντρο, αντιπροσωπεύει το συσχετισμό τριών κύριων, αρχικών συνθηκών που συγκροτούν με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους, τη σύσταση της καλλιτεχνικής λειτουργίας: να γίνεται εικόνα ένα οποιοδήποτε αντικείμενο από κάποιο βλέμμα. Αυτή η σχέση της καλλιτεχνικής έκφρασης εννοεί ότι η καθημερινή φυσική εμπειρία του κόσμου μεταποιείται σε κάτι διαφορετικό από την εμπειρία: σε μια οργάνωση που λειτουργεί αναδρομικά, ως προς τις προηγούμενες εμπειρίες ή που λειτουργεί προοπτικά, ως η πρόβλεψη των επόμενων εμπειριών. Ενδέχεται να ταυτίζονται η αναδρομικότητα και η πρόβλεψη, όταν ο καλλιτέχνης εργάζεται με ένα απολύτως λογικό σύστημα ή χρησιμοποιεί αποκλειστικά το σώμα του ως τη συστηματική οργάνωση της φύσης του. Ο τίτλος της έκθεσης είναι δανεισμένος από τις δημοσιεύσεις του Αμερικανού αρχιτέκτονα Christopher Alexander του οποίου τα υποδείγματα συμπεριφοράς, (pattern) εννοούν την αντιπαράθεση της κατασκευής (της λογικής) και της φύσης ( του οργανικού).
Η έκθεση αυτή είναι η συνέχεια της έκθεσης Αυτοβιογραφικά Συστήματα, την οποία ο επιμελητής της είχε παρουσιάσει στις Πλατφόρμες της Art Athina το 2015 και πρακτικά, αποτελεί την σύγχρονη κατάληξη ανάλογων αναζητήσεων, που τον απασχολούσαν από το 1976: ήταν οι εκθέσεις, Διαδικασίες/Συστήματα, στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (1976), Ad hoc και/and in situ, στο Κέντρο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης (1997), Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης, στο Πειραματικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Νεάπολης (Θεσσαλονίκη, 2001), Ο τόπος είναι αλλού, στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα (2007), Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης στην Αίθουσα Τέχνης Camp (2013).
Στο οργανόγραμμα αυτής της έκθεσης (σχεδιασμός: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης), διατυπώνεται η τριπλή σχέση ανάμεσα στο αντικείμενο της πρόσληψης (Β) είτε αυτό είναι πράγμα είτε είναι ιδέα και η μεταφορά του, ή η μη μεταφορά του, από το υποκείμενο της πρόσληψης (Α) σε ένα ενδιάμεσο φορέα (Γ) που πιστοποιεί (παράδειγμα: ως ζωγραφική) ότι πράγματι υπήρξε πρόσληψη. Αυτή η συμβολική λογική (το Β προσλαμβανόμενο από το Α και πιστοποιούμενο στο Γ) είναι η βασική σχέση των επιμέρους, διαφορετικών άλλων σχέσεων. Η μία από τις υποθέσεις είναι ότι το Α δεν μεταφέρει το Β στο Γ, αλλά ότι εγκαθίσταται στο Β. Το Β πιστοποιείται ως η επιλογή του βλέμματος: το Β είναι Γ. Η άλλη υπόθεση είναι ότι το Α λειτουργεί απευθείας στο Γ χωρίς το Β. Το Α γίνεται Γ. Μια τρίτη υπόθεση είναι ότι το Γ δεν αναφέρεται πουθενά ως συσχετισμός και ότι λειτουργεί ως προς τον εαυτό του, ως απροσδιόριστη ύλη χωρίς προέλευση από το Β ή ως απροσδιόριστος χαρακτηρισμός του από το Α και ότι επιδέχεται να ενταχθεί σε ένα οποιοδήποτε σύστημα εφόσον υπόκειται ως άμορφο στην οποιαδήποτε χρήση να είναι ενδεχόμενο βίωμα ή να είναι ενδεχόμενη παράσταση.
Η σχηματοποίηση αυτών των σχέσεων στο σήμα-έμβλημα που συνοδεύει την έκθεση, (σχεδιασμός: Θανάσης Πάλλας), αποδίδει τις διαφορετικές εκδοχές των σχέσεων Α, Β και Γ: είτε το Α και το Β λειτουργούν το καθένα για τον εαυτό του -είναι η αποσύνδεση ή ο διαχωρισμός (καμιά σχέση μεταξύ του Α και του Β) είτε συμπεριλαμβάνονται (το Β περιλαμβάνεται στο Α) είτε διατέμνονται: αλλού το Α και το Β συμπεριλαμβάνονται και αλλού αποσυνδέονται-διαχωρίζονται. Η αναγωγή του Α και του Β σε ένα τρίτο Γ είναι η συνάρτηση που αντικαθιστά τις προηγούμενες μετωπιαίες σχέσεις: αποσυνδεμένα το Α και το Β συναντώνται στο Γ.
Στην Πλατφόρμα της Art Athina 2016, Η πόλη δεν είναι ένα δέντρο οι καλλιτέχνες παρουσιάζουν οκτώ ενδεικτικούς τύπους πραγματοποιήσεων (η αφίσα της έκθεσης: σχεδιασμός Ιωάννα Ασσάνη) από δώδεκα δυνατότητες σχέσεων. Ορισμένες είναι παραγωγές: είναι συμπεράσματα που λειτουργούν ως μη-πραγματοποιήσιμες λογικές προτάσεις και παραμένουν ως τα μοντέλα (patterns) μιας ενδεχόμενης ανάλυσης. Άλλες, αφορούν την οθόνη ως κλειστό τόπο απροσδιόριστων αντικειμένων και προσλήψεων (Αλεξάνδρα Νασιούλα) ή ως την ταυτόχρονη αντιπαράθεση στην ίδια ενότητα τόπου της οθόνης, της κατασκευής και της φύσης (η Ιωάννα Ασσάνη με την Μαρία Καραγκουνάκη) ή ως τον προσδιορισμό από την οθόνη του τόπου της πρόσληψης (Άγγελος Σκούρτης) ή ως την οργάνωση από την οθόνη της δομής της υποδοχής- πρόσληψης του φωτισμού της οθόνης (Ειρήνη Γρηγοριάδου). Η παράκαμψη της οθόνης εννοεί την απευθείας επεξεργασία του συστήματος της πρόσληψης (Θανάσης Πάλλας, ΄Αρτεμις Ποταμιάνου) ή την ανάλυση της πρόσληψης ως αδράνειας, προσαρμοζόμενης σε οποιοδήποτε αντικείμενο (Βαρβάρα Σπυρούλη). Η έκθεση είναι ένα ανοιχτό έργο στο οποίο λειτουργούν αξιώματα ή προτάσεις ενδεχόμενες να υλοποιηθούν, αλλά σε μια διατύπωση που θα ήταν ταυτόσημη με την ιδέα της. Η διατύπωση είναι το αιτούμενο.
Επιμέλεια: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης στις Πλατφόρμες της Art Athina 2016
