Τις περίεργες «σεληνιακές δίνες» που παρατηρούνται στη Σελήνη εξέτασε μια νέα μελέτη, εντοπίζοντας ότι πιθανά να προέρχονται από το υπέδαφος της σεληνιακής επιφάνειας.
Όταν η ανθρωπότητα ανέπτυξε για πρώτη φορά τηλεσκόπια και άρχισε να εξετάζει τη Σελήνη με μεγαλύτερη λεπτομέρεια, παρατηρήθηκαν κάποια περίεργα χαρακτηριστικά. Χρησιμοποιώντας τα πρώτα τηλεσκόπια στη δεκαετία του 1600, οι αστρονόμοι μπόρεσαν να δουν παράξενα περιστρεφόμενα μοτίβα στην επιφάνεια της Σελήνης.
Το Reiner Gamma, ένα από τα πιο διάσημα και ευδιάκριτα από αυτά τα σχέδια, παρατηρήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, αλλά συνέχισε να προβληματίζει τους επιστήμονες μέχρι την εποχή του διαστήματος, όταν ανακαλύφθηκε ότι αντιστοιχούν σε μαγνητικές ανομοιομορφίες στο πέτρωμα.
«Οι σεληνιακοί στρόβιλοι είναι μυστηριώδη στοιχεία στην επιφάνεια της Σελήνης που χαρακτηρίζονται από φωτεινές γραμμές στο σεληνιακό έδαφος, οι οποίες είναι πολύ πιο φωτεινές από τον περιβάλλοντα εδαφικό ιστό», εξηγεί η NASA.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι στροβιλισμοί θα μπορούσαν να προκληθούν από μαγνητισμένους λίθους που εκτρέπουν ή ανακατευθύνουν τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου, τα οποία προσκρούουν συνεχώς στην επιφάνεια της Σελήνης. Ωστόσο, παραμένει μυστήριο το πώς αυτά τα πετρώματα μαγνητίστηκαν, δεδομένου ότι η Σελήνη δεν έχει μαγνητικό πεδίο.
Η πρώτη θεωρία είναι ότι οι προσκρούσεις που είναι γεμάτες σίδηρο θα μπορούσαν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο.
«Οι συγκρούσεις θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυτού του είδους τις μαγνητικές ανομοιομορφίες», ανέφερε σε δήλωσή του ο Μάικλ Τζ. Κραβτσίνσκι, αναπληρωτής καθηγητής γεωεπιστημών, περιβαλλοντικών και πλανητικών επιστημών στο τμήμα Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου Ουάσινγκτον στο Σεντ Λούις.
«Αλλά υπάρχουν κάποιες δίνες όπου δεν είμαστε σίγουροι πώς μια σύγκρουση θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το σχήμα και αυτό το μέγεθος», συμπλήρωσε.
Μια δεύτερη θεωρία είναι ότι οι μαγνητικές ανομοιομορφίες δημιουργήθηκαν από τη λάβα που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια που ψύχεται αργά μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο. «Αυτό είναι αρκετά δύσκολο να μελετηθεί χωρίς σεληνιακά πετρώματα».
«Αντίθετα, τα γήινα πετρώματα μαγνητίζονται πολύ εύκολα, επειδή συχνά περιέχουν μικροσκοπικά κομμάτια μαγνητίτη, που είναι ένα μαγνητικό ορυκτό», δήλωσε ο Κραβτσίνσκι.
