Φαίνεται πως κάθε μέρα τα πράγματα με την Τουρκία δυσκολεύουν. Η τουρκική πλευρά επιζητά τη σύγκρουση και τη νίκη. Μια νίκη, μικρή ή μεγάλη. Είτε για να δώσει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στον Ταγίπ Ερντογάν να ξανακερδίσει στις επερχόμενες εκλογές, είτε για να λυτρώσει και να ικανοποιήσει τον ολοένα αυξανόμενο τουρκικό εθνικισμό.
Δεν γνωρίζουμε αν η Τουρκία έχει αποφασίσει τελεσίδικα να κλείσει την πόρτα προς τη Δύση, αν ακόμα αμφιταλαντεύεται, αν διαπραγματεύεται σκληρά, αν έχει βρει νέους εταίρους ή αν πρόκειται να ενταχθεί στο αντι-ΝΑΤΟ στρατόπεδο που κυοφορείται από την Κίνα και τη Ρωσία.
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως οτιδήποτε και να έχει στο μυαλό της η Τουρκική πλευρά, η χώρα μας παίζει μεγάλο ρόλο στον συλλογισμό της. Η Ελλάδα είτε ως προαιώνιος εχθρός, είτε ως χώρα που ευνοήθηκε «παρανόμως» από τις διεθνείς συμβάσεις, είτε ως χώρα που θωρακίζεται στρατιωτικά και ενισχύεται αμυντικά μέσω συμφωνιών και προγραμμάτων, ενοχλεί. Ενοχλεί και εκνευρίζει. Διότι δεν είναι πλέον ο μικρός και ανίσχυρος γείτονας. Και επιπλέον δεν είναι μόνος του.
Η Ελλάδα, αποτελεί το ανατολικό άκρο της Ευρώπης. Και ένα από τα δύο ανατολικά άκρα της Δύσης μαζί με το Ισραήλ. Όταν το 2020 η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αντιμετώπιζε και απέκρουε με επιτυχή τρόπο τον υβριδικό τουρκικό πόλεμο στον Έβρο, η Ευρωπαϊκή Ένωση σφράγιζε τον ρόλο της Ελλάδος, στα ανατολικά της άκρα. Όταν ακολούθως η Ελλάδα άρχιζε να φιλοξενεί και να εξυπηρετεί σε μεγαλύτερο βαθμό τις νατοϊκές δυνάμεις, έμπαινε ακόμα πιο δυνατά στον σχεδιασμό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Και όταν συνυπέγραφε τις αμυντικές και εξοπλιστικές συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, επισφράγιζε τον ρόλο της στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Ένα ρόλο που αναγκαστικά αφαιρείται σε σημαντικό βαθμό από την Τουρκία. Και αυτό είναι κάτι που η τουρκική πλευρά δεν μπορεί να χωνέψει. Παρόλο που η ίδια έχει προκαλέσει την αμφισβήτησή της ως αξιόπιστου εταίρου τόσο με τη μεγαλομανή στάση της, όσο και με τα ανατολίτικα εξαντλητικά παζάρια.
Δεν γνωρίζουμε ούτε ποια θα είναι η «δικαιολογία», αλλά ούτε ποιος είναι ο τρόπος που θα κινηθεί η Τουρκία κατά της Ελλάδας. Η πλήρης υιοθέτηση των επιχειρημάτων του Κρεμλίνου κατά τις Ουκρανίας και η χρησιμοποίηση παρόμοιων επιχειρημάτων κατά της χώρας μας, αφήνει πολλά περιθώρια προπαγανδιστικής αιτιολόγησης και δικαιολόγησης των κινήσεών τους.
Το όραμα του προέδρου Πούτιν, είναι η αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης, όπως φάνηκε από το διάγγελμα της έναρξης της εισβολής στην Ουκρανία και από το προχθεσινό διάγγελμα, για την ημέρα της γυναίκας.
Το όραμα του προέδρου Ερντογάν, είναι η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Σελίμ του Α’.
Οι Ρώσοι υποστηρίζουν ότι η Ουκρανία αποτελούσε πάντα μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και μετά τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, οπότε έχουν λόγο πάνω στις εξελίξεις.
Οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα, αποτελούσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οπότε έχουν συμφέροντα στην περιοχή.
Το Κρεμλίνο υποστηρίζει ότι η Ουκρανία αποτελεί ιστορικό λάθος του Λένιν και του σχεδιασμού της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και της απόσπασής της από τη μητέρα Ρωσία, μετά από τη Σοβιετική κατάρρευση και αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί.
Η Άγκυρα υποστηρίζει ότι η Συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί ιστορικό λάθος του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, το οποίο πρέπει να διορθωθεί με την αναθεώρησή της.
Η Ρωσία, αναφέρεται στους Ρωσόφωνους πληθυσμούς που ζουν εντός της Ουκρανίας, στην Κριμαία και στο Ντονμπάς, που καταπιέζονται και πρέπει να προστατευτούν από τη μητέρα Ρωσία.
Η Τουρκία, αναφέρεται στους τουρκόφωνους μουσουλμάνους που ζουν στη Δυτική Θράκη, αλλά και στους μετανάστες μουσουλμάνους που ζουν σε όλη την Ελλάδα, που καταπιέζονται και πρέπει να προστατευτούν από τη μητέρα Τουρκία.
Οι Ρώσοι θεωρούν ότι η ακτογραμμή της Ουκρανίας, τους εμποδίζει την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα και γι’ αυτό προσάρτησαν την Κριμαία.
Οι Τούρκοι θεωρούν ότι τα ελληνικά νησιά, τους εμποδίζουν να βγουν στο Αιγαίο.
Ο Πούτιν θεωρεί ότι η Ρωσία κινδυνεύει από τη στρατικοποίηση των γειτονικών χωρών που ανήκουν στο ΝΑΤΟ και επιδιώκει την αποστρατικοποίησή τους.
Ο Ερντογάν θεωρεί ότι η Τουρκία κινδυνεύει από τη στρατικοποίηση των ελληνικών νησιών και επιδιώκει την αποστρατικοποίησή τους.
Το Κρεμλίνο ισχυρίζεται ότι η Δύση χρησιμοποιεί την Ουκρανία για να προωθήσει τα εχθρικά σχέδιά της προς τη Ρωσία.
Η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι η Δύση χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να προωθήσει τα εχθρικά σχέδιά της προς την Τουρκία.
Όσον αφορά τον τρόπο, η αλήθεια είναι πως η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει είτε το προσφυγικό κύμα στο πλαίσιο ενός νέου υβριδικού πολέμου, είτε τα ερευνητικά σκάφη στη Μεσόγειο, είτε την ακτοφυλακή και τους ψαράδες, είτε μια αερομαχία πάνω από τα νησιά, είτε οτιδήποτε άλλο προκλητικό φανταστεί.
Οι πολίτες γνωρίζουν πως η Ελλάδα έχει δίκιο. Πως οι ελληνικές θέσεις εδράζονται πάνω στη διεθνή νομιμότητα. Αμφιβάλουν ωστόσο, για το αν και κατά πόσο, όταν έρθει η «δύσκολη στιγμή», οι εταίροι και σύμμαχοί μας θα δώσουν το «παρών».
Θα μπορούσαμε επιπλέον να πούμε ότι δεν είναι προετοιμασμένοι για σχετικό ενδεχόμενο. Οι ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες. Οι πολίτες είναι; Ή μήπως τα πουπουλένια επιδόματα, οι ενστάσεις απέναντι στην εξωγενή κρίση που μας πιέζει, η τρυφηλότητα της καθημερινότητας και η χαμηλού επιπέδου πολιτική ατζέντα, μας έχει οδηγήσει σε τύφλωση απέναντι σε έναν υπαρκτότατο κίνδυνο; Έναν κίνδυνο, που σύμφωνα με τους ειδικούς, απαιτεί απάντηση όχι για το αν, αλλά για το πότε.
