Ο πρόεδρος Μακρόν ηττήθηκε. Μόνον όμως επί της ουσίας. Όταν, στην αρχή της δεύτερης και τελευταίας θητείας του, είχε υποσχεθεί να κάνει «τα πάντα για να μην υπάρχει κανένας λόγος να ψηφιστούν τα άκρα» δεν μπορούσε να φανταστεί ότι έκανε τα πάντα, σχεδόν, για να οξύνει αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο.
Πολιτικά όμως δεν έχει φάει τα ψωμιά του.
Το αστείο των τελευταίων ημερών είναι η απάντηση της Μαρίν Λε Πεν σε συνέντευξή της στο CNN: «Δεν είμαστε ακραίοι. Είμαστε μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς». «Με κοροϊδεύετε!» (Are you kidding me?), ήταν η αντίδραση, δικαιολογημένη, της Κριστιάν Αμανπούρ.
Η εκλογή της νέας γαλλικής Εθνοσυνέλευσης εξισορροπεί το σύστημα σε μια ήδη ανισόρροπη χώρα.
Ο πρόεδρος δεν έχει, αλλά δεν την είχε αρκετό καιρό τώρα, δική του πλειοψηφία. Η πραγματική του δυσκολία θα είναι να περνά με προεδρική ευθύνη ορισμένες απαραίτητες αλλά αντίθετες στις διαθέσεις των πολιτών, προσαρμογές. Το δοκίμασε, δε δούλεψε.
Κυρίως στα δημόσια οικονομικά.
Με το βιαστικά συγκροτημένο μέτωπο της μέχρι προσφάτως διχασμένης αριστεράς να έχει κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων αλλά και της κάλπης, η θέση του Γάλλου προέδρου είναι πολύ δύσκολη. Αν και η παράταξή του την έβγαλε καλύτερα από όσο φαινόταν μέχρι ακόμη και την προηγούμενη εβδομάδα.
Κατά κάποιο τρόπο, όταν θα έχουν ξεπεραστεί οι αναπόφευκτες ενδοπαραταξιακές διαμάχες της αριστεράς και με την προϋπόθεση ότι ο Μελανσόν θα μείνει εκτός παιχνιδιού, ιδίως ότι δε θα απαιτήσει να είναι αυτός ο επόμενος πρωθυπουργός, το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς θα παραμείνει η συσπείρωση στο κέντρο της πολιτικής.
Η αποτυχία της Λεπέν (όχι μόνον της αδελφής της που δεν κατόρθωσε να εκλεγεί) είναι χαρακτηριστική. Κυρίως όμως λόγω του εκλογικού συστήματος.
Αυτό το περίεργο μείγμα της μονοεδρικής περιφέρειας και του δεύτερου γύρου.
Σε συνδυασμό με τον φόβο μιας τερατώδους σύγκρουσης, που θα διέλυε την εικόνα της Γαλλίας, πάμπολλοι πολίτες έσπευσαν στις κάλπες να καταψηφίσουν την πρόταση Λε Πεν ή, έκαναν, σε μικρότερο βαθμό, το αντίθετο της ψήφου που είχαν δώσει στις πρόσφατες ευρωεκλογές ή στον πρώτο γύρο.
Η επιτυχία της αριστεράς είναι εφήμερη. Υπάρχουν πολλοί, με πρώτους τους σοσιαλιστές, που αντιλαμβάνονται τα όρια των υπερβολών που γράφτηκαν στο «κοινό πρόγραμμα».
Είναι σίγουρο ότι θα το πετάξουν στα σκουπίδια πολύ ταχύτερα από τον ήδη λιγοστό χρόνο χρειάστηκε ο Φρανσουά Μιτεράν, πίσω στο 1981, να αποχωριστεί τους κομμουνιστές υπουργούς του. Εξάλλου, πέντε χρόνια αργότερα, υποχρεώθηκε να συγκατοικήσει με τους δεξιούς του Σιράκ.
Τι απομένει; Μια κυβέρνηση στο Κέντρο. Θα έχει τεχνοκράτες; Καμπόσους. Αλλά ο μόνος τρόπος για να βρεθεί πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο είναι «Μαζί» (Ensemble είναι η παράταξη των μακρονιστών). Πρέπει οι βουλευτές του Μακρόν, που είναι τελικά τρεις φορές περισσότεροι από εκείνους που έδειχναν οι αρχικές προγνώσεις, να υπερψηφίσουν τον νέο πρωθυπουργό.
Δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν την εμπιστοσύνη τους στην αριστερά του Μελανσόν.
Επομένως, η λύση βρίσκεται στην ανασύνθεση μιας κάποιας πλειοψηφίας. Δε θα συμβεί αμέσως, ίσως χρειαστούν κάποιοι μήνες για να σταθεροποιηθεί το νέο σκηνικό, αλλά θα συμβεί μόνον όταν το κέντρο πάρει την εκδίκησή του.
Λίγο από ‘δω, λίγο από ‘κει, η Γαλλία δεν έχει (ακόμη) χαθεί.
