Όταν βρείτε λίγο καιρό ρίξτε, νοερά έστω, μια ματιά στον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής μας.
Αλβανία, Σκόπια, Μαυροβούνιο, Κόσοβο, Βουλγαρία, Τουρκία, Λίβανος, Συρία, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Λιβύη.
Παντού προβλήματα και αναταραχή. Συχνά εμπόλεμες συγκρούσεις. Καθεστώτα που σχοινοβατούν μεταξύ θρυμματισμένης δημοκρατίας, κρυφού ή ανοικτού αυταρχισμού. Κυριαρχία, συχνά, σε μαφιόζικα συμφέροντα. Κρυφή, συχνά και φανερή, αστάθεια.
Ο Αλβανός πρωθυπουργός οργανώνει συγκέντρωση οπαδών του στον τόπο μας. Κι όμως, η Αθήνα, ως διπλωματική πρωτεύουσα, δεν κατάφερε να δώσει να καταλάβει ο Ράμα ότι ο προγραμματισμός αυτός είναι ανεπιθύμητος.
Μόλις χτες κέρδισε στα Σκόπια η πιο ακραία εθνικιστική μερίδα των πολιτικών. Αντιτίθεται στον μέγα (και κουτσό) συμβιβασμό στον οποίο επέμεινε η κυβέρνηση Τσίπρα με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Η Βουλγαρία είναι συστηματικά ασταθής. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα ξημερώσει σε αυτή την χώρα. Όμως, ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ δεν δίστασε να «απειλήσει» την ενεργειακή πύλη της Αλεξανδρούπολης λέγοντας: «Προκειμένου να προδώσουμε τα συμφέροντα της Βουλγαρίας υπέρ της Ελλάδας, ακόμη και σήμερα μπορούμε να καταθέσουμε πρόταση για τη διακοπή του Balkan Stream (το όνομα που χρησιμοποιεί ο Μπορίσοφ όταν αναφέρεται στη συνέχιση του Turkish Stream μέσω Βουλγαρίας). Οι στρόφιγγες βρίσκονται στο βουλγαρικό έδαφος».
Το πρόβλημα με την Άγκυρα είναι γνωστό. Και μεγάλο. Η επίσκεψη Μητσοτάκη, σε λίγες ημέρες, επιβεβλημένη, θα είναι πολύ δύσκολη και η μετατροπή σε τζαμί της Μονής εις την Πόλη, την κατέστησε αμέσως δυσκολότερη.
Η Βηρυτός, ένα διαμάντι της Μεσογείου μέχρι να υποκύψει στις εχθρότητες των γειτονικών της πληθυσμών κατέστησε τον Λίβανο μια βόμβα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή.
Η Συρία μετατράπηκε σε βούρκο συγκρούσεων, με την Τουρκία να ετοιμάζεται να μπουκάρει για να εξολοθρεύσει Κούρδους, η Ρωσία του Πούτιν να τη θεωρεί μαριονέτα επιρροής, το Ιράν να έχει εγκασταστήσει σε αυτήν τους δικούς του τρομοκράτες.
Το Ισραήλ, μόνος φάρος δημοκρατίας, αλλά με μια απονομιμοποιημένη διακυβέρνηση, σύρθηκε σε αιματηρή σύγκρουση στην οποία είναι ολοένα δυσκολότερο να διακρίνει κανείς το δίκαιο των ομήρων από την εξολόθρευση των ανυπεράσπιστων της Λωρίδας.
Η Παλαιστίνη κονιορτοποιείται ξανά και ξανά, ενώ είναι σαφές ότι η συγκατοίκηση παραμένει η μόνη διέξοδος, αλλά πρέπει πρώτα να νικηθούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις, κάτι που φαντάζει αδύνατον. Ιδίως όσο το Ισραήλ, αλλά και η γειτονική Ιορδανία, εμποδίζουν τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο με τη δημιουργία αυτόνομου κρατιδίου.
Η Αίγυπτος παλεύει με το αδιέξοδο ενός συνεχούς υπερπληθυσμού, που καθιστά αφόρητη την φτώχεια, ενώ κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να υποταχθεί σε ακραίες μουσουλμανικές οργανώσεις.
Η Λιβύη, τέλος, συνεχίζει την πορεία προς την πλήρη διάλυσή της, στιγματισμένη από το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι και της αυθαίρετης κατασκευής των πετρελαϊκών συμφερόντων του προ-προηγούμενου αιώνα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα;
Η απάντηση θα έπρεπε να είναι περισσότερο από προφανής.
Χρειάζεται διαρκής ομόνοια στον τόνο και στις επιδιώξεις των πολιτικών δυνάμεων. Οσων είναι σε θέση να συμφωνήσουν και με διαχωρισμό όσων συστηματικά προτιμούν άλλες, ανομολόγητες, αναφορές έξωθεν.
Αυτονόητη θα έπρεπε να είναι και η στήριξη στις πρωθυπουργικές πρωτοβουλίες. Κι όμως συμβαίνει το αντίθετο.
Οι επικείμενες ευρωεκλογές θα όφειλε να μας καθιστούν σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση πολύ λίγα είναι διατεθειμένη και ακόμη λιγότερα είναι όσα μπορεί να κάνει μόνη της.
Δεν βλάπτει, για μια φορά, να ξεπεράσουμε το στίγμα της κομματικοκρατούμενης εσωτερικής διαίρεσης.
Η Ελλάδα συνεχίζει -και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά- την πορεία της σε μια μοναχική, επικίνδυνη και απρόβλεπτη ζώνη πυρός και αστάθειας. Ας είμαστε προσεκτικοί.
