Ήλπιζα ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα έπεφτε στην παγίδα να συμμετάσχει στη συζήτηση του συρμού, σύμφωνα με την οποία ο επόμενος Πρόεδρος, για να είναι καλός Πρόεδρος πρέπει να είναι προοδευτικός.
Δηλαδή, ο Κώστας Τασούλας, τον οποίο γνωρίζω επαρκώς από την εποχή της Δημαρχίας του και, επιπλέον, είχα την ευκαιρία να τον «ζήσω» και, κυρίως, να τον κρίνω κατά την άσκηση των υψηλών καθηκόντων του στη Βουλή, δεν είναι αρκούντως και επί της ουσίας προοδευτικός;
Κάθε άλλο!
Αυτή η υπεροψία κάτι τύπων της «αριστεράς», με την οποία κοιτούν όλους εμάς τους υπολοίπους, είναι αποκαλυπτική των προθέσεών τους στην περίπτωση που ο Λαός θα τους έδινε carte blanche στη διαχείριση των πολιτειακών πραγμάτων.
Με την έννοια που εννοούν τον προοδευτικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χίλιες φορές να μην είναι κανείς (και καμία) εξ όσων τα ονόματα κατατέθηκαν στον (άνευ ουσίας) δημόσιο διάλογο.
Το θέμα είναι να έχουμε στην Προεδρία της Δημοκρατίας άνθρωπο με σεβασμό στο Σύνταγμα και τη συνταγματική Τάξη. Τελεία και παύλα.
Η κουβέντα για πρόεδρο-αντίβαρο, είναι αντίθετη στα συνταγματικά ειωθότα. Απλώς κάτι «αριστερούληδες» ψάχνονται για φασαρίες.
Είναι ανόητο, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αφού βεβαίως εκμεταλλεύτηκε μιαν αντίστοιχη πολιτική στιγμή για να ανατρέψει την κοινοβουλευτική νομιμότητα και να διαλύσει την εύθραυστη οικονομική ισορροπία κατέληξε να υποστηρίξει έναν βέρο συντηρητικό πολιτικό. Εργαλειοποίησε, βεβαίως, τον θεσμό της Προεδρίας και το γνώριζε πολύ καλά. Έλαβε, όμως, ανταπόδοση με το παραπάνω όταν ο κ. Παυλόπουλος συναίνεσε στη διεξαγωγή του παραπειστικού και αντισυνταγματικού «δημοψηφίσματος». Ευτυχώς, στη συνέχεια, έβαλε ο τότε Πρόεδρος τα δυνατά του να περιορίσει τη ζημιά.
Ενωρίτερα ο Γιώργος Παπανδρέου, εκβίασε και αυτός την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να ρίξει τη συνταγματική πλειοψηφία. Για να καταλήξει και εκείνος στον επαναδιορισμό ενός εξέχοντος στελέχους του κομματικού του χώρου. Ευτυχώς, ο Κάρολος Παπούλιας υπερκέρασε με τη στάση του τις ανοησίες της τόσο αγαπητής παράταξής του.
Μήπως άλλωστε και ο πατήρ του προηγουμένου, ο μέγας Ανδρέας Παπανδρέου, δεν εξαπάτησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να πάρει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, τοποθετώντας μια φιγούρα που δεν είχε τίποτε να πει όσο η χώρα οδηγείτο σε σερί καταστροφικών μεταλλάξεων;
Εκείνος βεβαίως, ο Ανδρέας Π., τιμωρήθηκε. Αν ήταν ο Καραμανλής στην Προεδρία θα τον είχε «προστατεύσει» από αψυχολόγητες ενέργειες, οι οποίες επέτειναν την κρίση του 1989-1990. Με μια φράση, απλή και δυνατή, την οποία μάλιστα είχε διατυπώσει τέτοιες μέρες (11 Ιανουαρίου 1989): «Τα πρωτοφανή γεγονότα που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό δημιουργούν την εντύπωση ότι η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο».
Άρα τα περί προοδευτικού προέδρου, που θα ελέγχει, κατ΄ ελάχιστον φραστικώς, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι ψευδεπίγραφα και απορριπτέα. Ερίζουν μεταξύ τους για τον πιο «προοδευτικό», μεταξύ του ανεπανόρθωτα εκτεθειμένου Ράμμου, της δις εξαπατηθείσας Κατσέλη, αλλά και του περιφερόμενου τροπαίου «μπαμπά της Ζωής».
Όλα για να μη ψηφίσουν συναινετικά, όπως ορθώς και λογικά έπραξαν ως βουλευτές όταν ο Κώστας Τασούλας, σταθερά προοδευτική φυσιογνωμία αλλά ούτε καινόσπουδος, ούτε του συρμού, αναδείχθηκε και επιβεβαιώνεται ήδη ως επιβεβλημένη υποψηφιότητα της πλευράς που διαθέτει την απαραίτητη πλειοψηφία του Σώματος. Αυτής που δουλεύει για την Πρόοδο του τόπου και θα κληθεί να ψηφίσει για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Συρόμενο το ΠΑΣΟΚ στους πομφόλυγες των προοδευτικάριων «αριστερών», έχασε το μομέντουμ να έχει προτείνει, από τη στιγμή που άνοιξε η κουβέντα, τη διακεκριμένη προσωπικότητα, που προέρχεται από τον δικό του χώρο και έχει ήδη υπηρετήσει με αριστεία την Πατρίδα σε δύσκολες στιγμές, τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Κρίμα γιατί ήταν -και παραμένει- μια εξαιρετική υποψηφιότητα.
