Του Γιώργου Φιντικάκη
Από τα "μολών λαβέ" και τα "όχι στο ξεπούλημα των υποδομών" που έλεγε το 2014, στο "αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις και αύξηση του ΑΕΠ", που είπε προχθές στο ΣΚΑΙ ο Πρωθυπουργός για τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια.
Δύσκολα θα βρει κανείς πιο γρήγορη και πιο κυνική μετάλλαξη ενός πολιτικού ηγέτη, όπως αυτή του Αλέξη Τσίπρα, και ακόμη πιο δύσκολα φυσικά, το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, καταφέρνει να την παρακολουθήσει.
Δύσκολα επίσης θα βρει κανείς συνεντεύξεις του, που να επιβεβαιώνουν περισσότερο την οβιδιακή αυτή μεταμόρφωση Τσίπρα, όπως αυτή στο ΣΚΑΙ που να παραδέχεται πως ιδιωτικοποιήσεις που άλλοτε αποκήρυττε, τώρα έπειτα και από τις "βελτιώσεις που τους κάναμε", μπορούν να φέρουν δουλειές, και ανάπτυξη.
"Δεν άλλαξαν ούτε οι αξίες μου, ούτε οι στόχοι μου. Αλλά δεν είμαστε στο 2008, παρά στην Ελλάδα του 2016. Αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις, αύξηση του ΑΕΠ, και δίκαιη μοιρασιά του", είπε ο Αλέξης Τσίπρας, ερωτηθείς αν θεωρεί αριστερή πολιτική τις ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων, του Ελληνικού, του ΟΛΠ ή εσχάτως της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
"Αυτό είναι αριστερή πολιτική, εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό, αν κάποιος έχει να μου φέρει μια πιο αριστερή πρόταση από αυτή, να μου τη φέρει", προσέθεσε, απευθυνόμενος εμμέσως πλην σαφώς στους υπουργούς του που κάνουν συνεχώς ανταρτοπόλεμο με τις ιδιωτικοποιήσεις, στοχοποιώντας τον Στέργιο Πιστιόρλα του ΤΑΙΠΕΔ.
Είναι λοιπόν και επίσημο. Ο "μηχανοδηγός" Αλέξης θεωρεί τις ιδιωτικοποιήσεις αριστερή πολιτική εφόσον δημιουργούν ανάπτυξη που μοιράζεται δίκαια. Αυτό όμως που είπε θα δοκιμαστεί σκληρά στην πράξη κυρίως όταν από το φθινόπωρο θα "ανοίξουν" καινούργιες εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις, που δεν έχει κληρονομήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Τα δεδομένα δεν θα είναι τα ίδια. Διότι ο Πρωθυπουργός έχει σήμερα την ευχέρεια να υποστηρίζει ότι βρήκαμε έτοιμες, δηλαδή συμφωνημένες από τους προηγούμενους, μια σειρά από ιδιωτικοποιήσεις, με τις οποίες ναι μεν δεν συμφωνούσαμε, υποχρεωθήκαμε όμως να τις ολοκληρώσουμε, αφού μάλιστα πρώτα τις βελτιώσαμε. Αν τις έκανε από την αρχή η κυβέρνηση, όπως ο ίδιος λέει, θα φέρναμε καλύτερες συμφωνίες.
Από του χρόνου όμως τα πράγματα δυσκολεύουν. Το πολιτικό κόστος θα είναι 100% δικό του, αφού θα πρέπει να βάλει μπροστά από το μηδέν νέες ευαίσθητες αποκρατικοποιήσεις, τύπου ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ ή ΔΕΠΑ.
Και εγώ ιδεολόγος είμαι, αλλά...
Τι θα πει τότε ; Αφαιρώντας τα "τις κληρονομήσαμε", το πιθανότερο είναι ότι θα εστιάσει στο γεγονός ότι τα προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ ποσοστά των ΔΕΚΟ, είναι μειοψηφικά, και όχι πλειοψηφικά, όπως π.χ. 17% της ΔΕΗ ή το 11% της ΕΥΔΑΠ.
Από όπου και να το πιάσει κανείς το πράγμα, το μήνυμα Τσίπρα προς τους υπουργούς του είναι σαφές. "Κι εγώ ιδεολόγος είμαι, αλλά ας αφήσουμε στην άκρη την ιδεολογία, είναι ώρα για αποτελέσματα, λεφτά και επενδύσεις".
Καλά ο μηχανοδηγός Αλέξης, τα βαγόνια όμως ; Θα μείνουν στις ράγες οι Σπίρτζης, Σκουρλέτης, Δρίτσας ;
Απάντηση υπάρχει κι εδώ. Τα βαγόνια είναι για να αντικαθίστανται όταν δεν τραβάνε, χώρια που οι περισσότεροι από τους υπουργούς ξέρουν πως αν κατέβουν από το τρένο, κινδυνεύουν να χαθούν εντελώς μέσα σ' αυτό το πολυσύνθετο και διαρκώς μεταβαλλόμενο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Που θα ζητήσουν άραγε καταφύγιο ; Στη ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη ;
Εκεί λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πράγματι πρόβλημα, δεν είναι στα στελέχη, όσο κυρίως στους ψηφοφόρους που δεν έχουν ακολουθήσει τη μετάλλαξη του Α.Τσίπρα. Αυτοαιχμαλωτισμένη στις αυταπάτες της η Αριστερά συνεχίζει ως ένα βαθμό να παρατηρεί το ρεαλισμό να την παρασέρνει στη δική του δυναμική δίχως τον ιδεολογικό ορίζοντα με τον οποίο μεγάλωσε.
Όσο πρόβλημα έχει η ΝΔ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τη δική της πολιτική, κάνει δηλαδή αποκρατικοποιήσεις, άλλο τόσο έχει σε σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του, και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού αντί να εκφράζει την ταξική αντίθεση με τη Δεξιά, κάνει ακριβώς τη δική της δουλειά. Πουλάει.
Τι και αν φωνάζει και γκρινιάζει πριν την κάνει, στο τέλος η δουλειά γίνεται, εξ ου και η μεγάλη δημοσκοπική βουτιά που καταγράφει σύμφωνα με πληροφορίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το βλέπει κανείς στις αστικές συγκοινωνίες ή τη ΔΕΗ, ΔΕΚΟ, που στήριξαν εκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ, και τώρα βράζουν, πολλώ δε μάλλον που από το φθινόπωρο ανοίγει και το κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητο κουτί με τα εργασιακά.
Εκεί θα κριθεί εν πολλοίς η αριστερή ιδεολογία που ευαγγελίζονται πολλοί, καθώς το φθινόπωρο ανοίγει το θέμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ όλα δείχνουν ότι ξηλώνεται εκείνο το θεσμικό πλαίσιο για το συνδικαλισμό που είχε στηθεί τη δεκαετία του 1980. Πρόκειται για τα τελευταία καταφύγια του ΣΥΡΙΖΑ, αφού μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε σε αυτόν, και τώρα, όλοι εκείνοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη κυβέρνηση, τα αφηγήματα της οποίας καταρρέουν σε πολλά από τα υπόλοιπα μέτωπα.
Χώρια που η κοινωνία έξω βρίσκεται σε παραζάλη. Κάτι τα κανόνια στην αγορά και ο φόβος μην σκάσουν νέα, κάτι ότι τράφηκε όλο το χειμώνα με την ελπίδα ότι έρχονται καλύτερες ημέρες μετά τη διαπραγμάτευση, αντιλαμβάνεται ότι όλα πάνε ακόμη πιο πίσω. Ακόμη και αν δεν λέγεται, ο ενδόμυχος φόβος όλων είναι πως αν η κατάσταση δεν θα γυρίσει εγκαίρως, το 2017 θα μπει με κακούς οιωνούς, όσο και αν ο Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις που κάποτε κατακεραύνωνε, ως "μεγάφωνο" για να δείξει ότι φυσάει αναπτυξιακός αέρας.
