Του Σάκη Μουμτζή
Η επίθεση που εξαπέλυσε γνωστός δημοσιογράφος, προσκείμενος στον Α. Τσίπρα, κατά του Π. Σκουρλέτη—μέσω της ιστοσελίδας του—ήταν σκληρή.
Τον κατηγόρησε για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές εκλογές και για την τηλεοπτική παρουσία του τότε πρωθυπουργού την τραγική βραδιά της φωτιάς στο Μάτι.
Κατέληγε δε το άρθρο με την υπόδειξη στον Π. Σκουρλέτη να παραιτηθεί.
Βέβαια, δεν γνωρίζω αν το σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε με την έγκριση του Α. Τσίπρα ή εντάσσεται στην ενδοκομματική πάλη και εκφράζει απλώς τις απόψεις της μιας τάσης.
Εδώ και αρκετό καιρό είχαμε επισημάνει πως μετά την εκλογική ήττα, ο Α.Τσίπρας θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του. Ή θα συνεχίζει να ακολουθεί τον δρόμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων ή θα αλλάξει πορεία στρεφόμενος προς μια πιο μετριοπαθή κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση που θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί ηγεμονικά στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Αυτήν την στιγμή υπάρχουν μέσα στο κόμμα δύο σχηματισμοί. Αυτός των ιστορικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και αυτός των Πασοκογενών. Η νομή της εξουσίας λειτουργούσε συγκολλητικά, καθώς οι δύο σχηματισμοί έχουν διαφορετικές μήτρες.
Ο Α. Τσίπρας προφανώς θα έχει μελετήσει την σύνθεση τόσο της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδος του κόμματος του, όσο και αυτής του εθνικού κοινοβουλίου. Θα έχει διαπιστώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ένα ομοιογενές ιδεολογικά κόμμα, αλλά περιέχει στις τάξεις του τμήματα της λαϊκιστικής Δεξιάς, τους Πασοκογενείς, κάποιους αθεράπευτους αντιδεξιούς και τέλος όλους αυτούς που πίστεψαν και πιστεύουν στα αριστερά προτάγματα του κόμματος.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα του ξεκαθαρίσματος. Ο Α.Τσίπρας γνωρίζει πως το 31,5% που έλαβε στις τελευταίες εκλογές, ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό, τον καθιστά κυρίαρχο του παιχνιδιού.
Ουδείς μπορεί να τον αμφισβητήσει.
Γνωρίζει όμως πως αυτό το 31,5% δεν αρκεί για να επανέλθει στην εξουσία. Θα πρέπει να κάνει άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά, τόσο στο επίπεδο της κορυφής όσο και στο επίπεδο της βάσης, ώστε να αντιμετωπίσει την επιχειρούμενη άλωση αυτού του χώρου από τον φιλελεύθερο Κυρ.Μητσοτάκη.
Για να έχει την όποια πιθανότητα επιτυχίας αυτό το εγχείρημα θα πρέπει να έχει μόνιμα χαρακτηριστικά, που να το καθιστούν πειστικό.
Θα απαιτηθεί δηλαδή μια σταθερή πολιτική γραμμή αντιπολίτευσης, απαλλαγμένη από τις πρακτικές της περιόδου 2011-2014.
Αυτό είναι ένα εγχείρημα δύσκολο, καθώς οι συγκεκριμένες πρακτικές—τις αποκαλούν πράξεις ακτιβισμού—είναι σύμφυτες με την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα του Α.Τσίπρα, αν βέβαια θελήσει να το παίξει. Γιατί υπάρχει και η εύκολη λύση. Να περιμένει στην γωνία την φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη ακολουθώντας την ίδια δοκιμασμένη, αντιπολιτευτική τακτική, ώστε να επανέλθει δριμύτερος.
Άλλωστε, μια μετακίνηση του 4,5% από την Νέα Δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ, του αρκεί.
Έτσι είναι λογικό ο ΣΥΡΙΖΑ, με όσες οργανωτικές δυνατότητες διαθέτει, να πρωταγωνιστήσει στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, στο πλαίσιο του πολέμου φθοράς της κυβέρνησης. Δεν πρόκειται να προσφέρει κοινωνική ειρήνη.
Εξάλλου, πιέζεται από τα αριστερά του, και από το ΚΚΕ και από τον Βαρουφάκη.
Αυτές τις αντιφάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τις λύσει στο προαναγγελθέν συνέδριο του, όπου και θα πάρουμε μια πρόγευση των όσων θα επακολουθήσουν.
Θα υπάρξει ρήξη με το παρελθόν ή απλώς μια συνέχεια του;
Πάντως η εσωκομματική μάχη, άρχισε.
