Του Σάκη Μουμτζή
Από χθες ο Ερντογάν φιγουράρει δίπλα σε ένα καλαίσθητο SUV. Αν δεν υπήρχε η φιγούρα του Τούρκου προέδρου, ο αναγνώστης θα υπέθετε πως πρόκειται για τζιπ κάποιας αυτοκινητοβιομηχανίας της Ευρώπης, των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας.
Κι όμως πρόκειται—σύμφωνα με τις ειδήσεις—για ένα αυτοκίνητο που παρήχθη 100% από την τουρκική αυτοκινητοβιομηχανία. Στην Ελλάδα, αν κρίνω από τις αντιδράσεις στο διαδίκτυο, έπεσε πολύ κλάμα.
Το τουρκικό SUV ήταν μια καλή αφορμή για να επιδοθούμε στο εθνικό σπορ της κλάψας και της μουρμούρας. Αντι να εξετάσουμε με ψυχραιμία τι φταίει που εμείς δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε ούτε ένα απλό αυτοκινητάκι, μιζεριάσουμε για τις προόδους της Τουρκίας.
Ο αναγνώστης γνωρίζει πως η εύκολη δικαιολογία που προβάλλεται είναι η γραφειοκρατία και η πολυνομία. Λησμονούμε όμως πως και η γραφειοκρατία και η πολυνομία επειδή είναι έργα ανθρώπων, από ανθρώπους μπορεί και εξαλειφθούν. Με απλά λόγια αν οι κυβερνώντες, διαχρονικά, ήθελαν να εξαφανίσουν αυτά τα δύο καρκινώματα, θα το πετύγχαναν. Δεν θέλουν, όμως, γιατί μέσα από την γραφειοκρατία και την πολυνομία, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους.
«Σου βάζω εμπόδια ώστε η παρουσία μου να είναι απαραίτητη για το ξεπέρασμα τους». Αυτή είναι η λογική που κυριαρχεί στο πολιτικό μας σύστημα εδώ και πολλές δεκαετίες.
Συγχρόνως, υπάρχει και μια άλλη βαθύτερη αιτία, γιατί η πατρίδα μας δεν θα μπορέσει να κατασκευάσει ένα πολυτελές τζιπ αστικής διαδρομής. Και αυτή η αιτία βρίσκεται βαθιά ριζωμένη σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ο φθόνος και το μίσος για τον επιχειρηματία και τον πλούτο, που έχουν διαμονοποιηθεί.
Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας μας, ισχυρές νησίδες, δεκαετίες τώρα, λένε σταθερά όχι σε κάθε προοπτική εξόδου από την μιζέρια και την κακομοιριά. Προτιμούν να μην γίνεται τίποτα, παρά αυτός που θα προσπαθήσει να κάνει κάτι, να κερδίσει λεφτά.
Αν την προσπάθεια την κάνει ιδιώτης επιχειρηματίας ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά του φθόνου. «Γιατί αυτός να πλουτίσει;». Το μικρόβιο της Αριστεράς έχει ποτίσει και ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με την Αριστερά. Και δεν επιδέχεται και εμβόλιο.
Αν την επένδυση την κάνει κάποιος κρατικός φορέας, το πάρτυ της φάρας των συνδικαλιστών στήνεται αμέσως. ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, ΕΑΒ, είναι η απόδειξη των παραπάνω.
Συνεπώς, δεν πρέπει να απορούμε για τίποτα.
Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα.
Απάντηση: όχι, όσο τα μαρξιστικά ιδεολογήματα κυριαρχούν στην πατρίδα μας. Οχι, όσο ο πλούτος θεωρείται ένα αναγκαίο κακό. Οχι, όσο οι διάφοροι συνδικαλιστές και κάποιοι ολιγάρχες θεωρούν πως είναι οι «νταβαζήδες» της ελληνικής οικονομίας.
Υπουργοί που αγωνίζονται να ξεμπλοκάρουν επενδύσεις, βρίσκουν μπροστά τους όλα αυτά τα τέρατα που αγωνίζονται να μην γίνει τίποτα σε αυτόν τον τόπο.
Αν θέλουμε να δούμε να φωτογραφίζεται με καμάρι δίπλα σε ένα ελληνικό SUV κάποιος Ελληνας πρωθυπουργός, θα πρέπει πρώτα να συντελεστεί κοσμογονική αλλαγή μέσα στην κοινωνία μας. Να αλλάξουν οι συνειδήσεις μας, ώστε να αντιληφθούμε όλοι πως αυτός που θα κατασκευάσει το ελληνικό SUV δεν θα το κάνει ούτε από εθνική υπερηφάνεια ούτε για την ψυχή της μάνας του.
Θα το κάνει για να κερδίσει λεφτά.
