Φάνηκε υπερβολικός ο χαρακτηρισμός της Ντόρας περί «Δελφινάριου» για τις υποψηφιότητες του ΠΑΣΟΚ, αλλά φευ, εκ του αποτελέσματος δικαιώνεται.
Στους Νίκο Ανδρουλάκη, Χάρη Δούκα και Παύλο Γερουλάνο, προστέθηκαν χθες και οι Μιλένα Αποστολάκη και Μιχάλης Κατρίνης. Και έχουμε ακόμη μέλλον ως τις 6 Οκτωβρίου που θα γίνει η πρώτη εκλογή.
Η Αποστολάκη δεν είπε κάτι διαφορετικό από το αναμενόμενο και ανέπνευστο καταγγελτικό κατά της ΝΔ. Χαρακτήρισε την «επανεκκίνηση» του ΠΑΣΟΚ ως «χρέος απέναντι στον δημοκρατικό κόσμο που ασφυκτιά από τη δεξιά διακυβέρνηση, τη δραματική αύξηση των ανισοτήτων, την αχαλίνωτη αισχροκέρδεια, την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους» κ.α. Πιο κλισέ «πεθαίνεις».
Παράλληλα το ίδιο κλισέ ήταν και ο Μιχάλης Κατρίνης, αφού διαβεβαίωσε ότι πράττει «με συνείδηση ευθύνης και επίγνωση της κρισιμότητας». Γι΄αυτό προτείνει «μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, μια πρόταση ρήξης κι ελπίδας. Να αποδείξουμε στην πράξη ότι η λύση θα έρθει από την πολιτική, με μία προϋπόθεση: Την συμμετοχή και την στήριξη των πολιτών».
Ποια συμμετοχή και γιατί; Το ΠΑΣΟΚ στα αρχαϊκά του χρόνια ενέπνευσε την συμμετοχή και την στήριξη των πολιτών. Συνέβη γιατί απελευθέρωσε το πάθος, την συγκίνηση, τον ενθουσιασμό, την ελπίδα, για κάτι που εν τέλει ήταν αόριστο («Αλλαγή») και στο οποίο ο καθένας έδινε το περιεχόμενο της δικής του πολιτικής ονείρωξης.
Πάντως συγκίνησε, ενθουσίασε, κινητοποίησε, με τροφοδότη τη μαγνητική προσωπικότητα του Αντρέα. Αυτή την τεράστια πολιτική πρόσοδο κληρονόμησαν και αξιοποιούν ακόμη (εν ουσία «καταναλώνουν»), οι τωρινοί δελφίνοι.
Μόνο που άλλαξαν οι εποχές και το πάθος ετελεύτησε. Φρόντισε και ο Τσίπρας βέβαια γι’ αυτό. Το «πάθος λαού» εκδηλώθηκε στις αντιμνημονιακές του συγκεντρώσεις, ώσπου οι χορευτές του Συντάγματος για το «Οχι» ένιωσαν την στάχτη της διάψευσης στα χείλη.
Κανένα πάθος και κανείς ενθουσιασμός δεν αναβιώνει πλέον- και σωστά δεν αναβιώνει. Καμιά θύμηση ενδόξων εποχών δεν μπορεί να αναζωπυρώσει την συμμετοχική μέθεξη του λαού. Και οι παλιές ηρωικές vintage στιγμές, δεν είναι απάντηση στο σήμερα. Ο λαός αναθέτει την εξουσία και αναμένει αποτελέσματα.
Απόδειξη ο Μητσοτάκης. Δεν είναι συμπαθής, δεν εμπνέει, και πολύ περισσότερο δεν ενθουσιάζει. Δημιουργεί ωστόσο αίσθηση εμπιστοσύνης ως προς τη πρωθυπουργική του ικανότητα.
Και για τους αντιρρησίες, ότι αυτή δεν έχει αποδειχθεί ικανοποιητική: Θεωρείται από τον λαό ικανοποιητικότερη των υπολοίπων. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όπου η ΝΔ έχασε ικανό ποσοστό αλλά οι αντίπαλοί της υστέρησαν (ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε και το ΠΑΣΟΚ προχώρησε αναιμικά) δείχνει του λόγου το αληθές.
Το ΠΑΣΟΚ ευτελίζεται με τις τόσες υποψηφιότητες. Πολύ περισσότερο αν έρθουν και άλλες. Κατ’ αρχάς αποδεικνύει την έλλειψη σοβαρής ηγετικής προσωπικότητας, ενώπιον της οποίας οι υπόλοιποι θα σιωπήσουν και θα στοιχηθούν.
Δεύτερον δίνει την αίσθηση ότι οι επίγονοι δεν έχουν συνείδηση του βάρους της ιστορίας του κόμματός τους. Και κυρίως του βάρος της αναγκαιότητας της ύπαρξης του κόμματος, καθώς δεν υπάρχει εναλλακτική στην κυριαρχία της ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη μεταλλάσσεται σε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική οντότητα, που αν επιζήσει (και επίσης αν επιζήσει εντός του ως πρόεδρος ο Stefanos), θα καταστεί ένα ανορθολογικό υβρίδιο τραμπισμού με ευκαιριακή και πομπώδη αριστερή ρητορική. Εμπνευση και σιγουριά για τη διοίκηση της χώρας, δεν θα εμπνεύσει.
Από τα υπόλοιπα κόμματα και κομματίδια, το μόνο που διαθέτει στοιχεία σοβαρότητας είναι… το ΚΚΕ! Το οποίο όμως καθηλωμένο στο δογματικό ταμπούρι του και δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει, ασχέτως τι λεει. Απλώς υπάρχει τιμής ένεκεν, ως «μέμνησο» καιρών που προϋπήρξαν.
Απομένει το ΠΑΣΟΚ, που έπρεπε αλλά δεν κατόρθωσε να εμπνεύσει ότι αποτελεί το αντίπαλον δέος. Οι δελφίνοι έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούν εαυτούς ως ικανούς ηγήτορες. Όμως πρέπει να εμπνεύσουν εικόνα κυβερνησιμότητας.
Κάθε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ασχέτως με την προσωπική του φιλοδοξία και φαντασίωση-, θα πρέπει να δίνει την εικόνα αυριανού πρωθυπουργού της χώρας. Αν δεν πείσουν για την καταλληλότητα του ρόλου, το κόμμα τους δεν θα ορθοποδήσει.
Απλώς με την -οψέποτε- αποχώρηση του Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ ως μικρό κόμμα θα σύρεται σε συμμαχίες τις οποίες προετοιμάζουν κυρίαρχοι του χρήματος για να ποδηγετήσουν την πολιτική ζωή. Αυτοί βεβαίως ουδέποτε έλειψαν, αλλά όσο πιο μικρά κόμματα έχουν να αντιμετωπίσουν, τόσο πιο επικυρίαρχοι θα είναι.
