Τι σημαίνει καπηλεία; «η ιδιοτελής εκμετάλλευση ενός ευγενούς ιδεώδους». Οι τεράστιες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη σε όλη την Ελλάδα είχαν έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα. Αφορούσαν πρωτίστως τη διαμαρτυρία για το θάνατο 57 ανθρώπων και το αίτημα για πλήρη διαλεύκανση της τραγωδίας. Σχεδόν όλοι οι συγγενείς των θυμάτων ζητούσαν να μείνει η πολιτική μακριά από τις συγκεντρώσεις, για να είναι αυτές όσο το δυνατόν πιο μαζικές.
Αμέσως μετά, πριν καν οι διαδηλωτές προλάβουν να πάνε σπίτια τους, άρχισαν να ανεβαίνουν άρθρα σε ιστοσελίδες και να γίνονται σχόλια στο Διαδίκτυο πως θα πρέπει πλέον να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης. Μεγαλοδημοσιογράφος προανήγγειλε Ειδικό Δικαστήριο, ενώ διανοουμενίσκος της επαναστατικής Αριστεράς του 0,3% μίλησε για «μη αναστρέψιμη κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης». Φυσικά, σε αυτή τη γραμμή προσχώρησαν και οι υπερπατριώτες της Δεξιάς-- δεν μπορούσαν να λείψουν άλλωστε-- καθώς τα δοχεία είναι εμφανώς συγκοινωνούντα. Άλλωστε συνεργάστηκαν επί 54 μήνες.
Ανέκαθεν η Αριστερά ψάρευε σε θολά νερά. Τώρα αυτό το χόμπι το απέκτησε και η ρωσόφιλη-τραμπική Δεξιά. Αυτό το ψάρεμα στο θολά νερά είναι η-- επί το λαϊκότερον-- έκφραση της καπηλείας.
Συνεπώς, με αυτά τα δεδομένα, ας τολμήσουν να οργανώσουν όλοι αυτοί συγκεντρώσεις, σε όλη την Ελλάδα, όχι για τα Τέμπη, αλλά με αίτημα «να φύγει ο Μητσοτάκης» κι εκεί θα δούμε πόσα απίδια χωρά ο σάκος τους. Ή ας βγουν τα κόμματα του 5, του 6, του 7 και του 9% κι ας ζητήσουν εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, πιο θεσμικό κόμμα, κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας. Οι Ανταρσύες και τα λοιπά γκρουπούσκουλα της Αριστεράς, που δε μπορούν να γεμίσουν ούτε αίθουσα, πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις ανατρέπονται στους δρόμους. Για αυτό και παραμένουν γκρουπούσκουλα.
Φυσικά, όλοι οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί μαζί, μετά βίας φτάνουν το ποσοστό δημοτικότητας του Μητσοτάκη. Δηλαδή ουδείς αναντικατάστατος; Βλακώδες και δημαγωγικό το ερώτημα. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ποιος θα αντικατασταθεί, αλλά ποιος θα τον αντικαταστήσει και για ποιον λόγο να τον αντικαταστήσει; Οι δοτοί πρωθυπουργοί μας τελείωσαν, όπως και τα εσωκομματικά πραξικοπήματα.
Μήπως οι προσεχείς εκλογές θα κριθούν από τα Τέμπη; Μήπως τον Μητσοτάκη θα τον ρίξουν οι λεγόμενοι «οργανωμένοι φίλαθλοι», με τα γνωστά υβριστικά συνθήματά τους; Φτάσανε σε αυτό το σημείο εξευτελισμού οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι; Δε διδάχθηκαν από το πολύ πρόσφατο παρελθόν; Το έργο ξαναπαίχτηκε και έστειλε τη Νέα Δημοκρατία στο 41% και σήμερα -παρ΄όλο αυτό το κλίμα- τη διατηρεί στα επίπεδα των ευρωεκλογών.
Φυσικά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και η σανίδα ψυχικής σωτηρίας των πολιτικών ναυαγών είναι η δοκιμασμένη συνταγή: κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα. Στο παράλληλο σύμπαν τους το 7% αποτελεί κοινωνική πλειοψηφία και ως εκ τούτου έχει και την κοινωνική δεδηλωμένη.
Οι κάπηλοι της Δεξιάς και της Αριστεράς ας δουν τα χάλια των δικών τους κομμάτων και για τα υπόλοιπα, την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή, όπως πρέπει, σύμφωνα με τους θεσμούς.
