Το παράδοξο των γαλλικών εκλογών εντοπίζεται στους αριθμούς. Σε απόλυτο αριθμό ψήφων νίκησε η Εθνική Συσπείρωση (RN) της Μαρίν Λεπέν που ήρθε πρώτη, λαμβάνοντας 10,1 εκατομμύρια ψήφους, και ποσοστό 37,05%.
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (το οποίο συνέθεσαν η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, οι Σοσιαλιστές, το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι Οικολόγοι), έλαβε 7 εκατομμύρια ή 25,7%. Και η συμμαχία του Εμανουέλ Μακρόν έλαβε 6,3 εκατομμύρια ψήφους και 23,1%.
Ωστόσο το πρώτο κόμμα ηττήθηκε και βρέθηκε στην τρίτη θέση εξαιτίας του αναχώματος που ύψωσε απέναντί του η συμμαχία.
Δεν κάνουμε ανάλυση των γαλλικών εκλογών. Υπάρχουν αρμοδιότεροι ημών. Άλλωστε το αποτέλεσμα της βεβιασμένης αντιΛεπενικής συμμαχίας, το κατά πόσο θα στεριώσει η νέα κυβέρνηση και ποια θα είναι τα οικονομικά της αποτελέσματα μετά τη θέσπιση των εξαγγελθέντων φιλολαϊκών μέτρων, θα το διαπιστώσουμε σε βάθος χρόνου…
Ούτως ή άλλως η Γαλλία είναι το «πρότυπο» πολιτικό εργαστήρι της Ευρώπης. Θα έχει ενδιαφέρον πως θα επιδράσουν μέτρα όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η θέσπιση ανωτάτου ορίου τιμών στα βασικά αγαθά, η επαναφορά του φόρου πλούτου που είχε καταργήσει ο Μακρόν, η επιβολή έκτακτου φόρου στις επιχειρήσεις για την κάλυψη της αύξησης κοινωνικών δαπανών, κ.ά.
Εάν πετύχει θα αποτελέσει τον μπούσουλα για αρκετά κεντρώα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη. Εάν αποτύχει λόγω των μεγάλων προγραμματικών διαφορών των «συμβαλλομένων» η Λεπέν θα επανέλθει πλησίστια και ορμητική.
Και εδώ έγκειται το πρόβλημα. Ότι δεν υπήρξε ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες της ακροδεξιάς ανόδου, ούτε φυσικά στη χώρα μας, από όσους δέχτηκαν χαρμόσυνα έως και ενθουσιαστικά την πρωτιά της συμμαχίας.
Το νέο λαϊκό μέτωπο της Γαλλίας χρησιμοποιείται ως παράδειγμα εν Ελλάδι από αστέγαστους αριστερούς, αλλά κυρίως από τα στελέχη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ - φιλοτσιπρικούς ή και Κασσελακίστας.
Γιατί ακόμη και ο Κασσελάκης κατάπιε την ειρωνεία στην Κ.Ε. περί «τράγου και ελάφου που θα γινόταν τραγέλαφος» σε μια ενδεχόμενη συμμαχία των κομμάτων της κεντροαριστεράς. Ξέχασε επίσης τον ισχυρισμό του ότι στη Γαλλία το μέτωπο αφαίρεσε από τον Μακρόν και όχι από τη Λεπέν. Μετά το αποτέλεσμα ανακάλυψε ότι «Ο λαός της Γαλλίας έδειξε το δρόμο. Στάθηκε απέναντι στο τέρας της Ακροδεξιάς και τον απαξιωμένο νεοφιλελευθερισμό».
Βέβαια στον σύμμαχο Εμανουέλ η Αριστερά απέδιδε τον όρο του νεοφιλελεύθερου, όχι στη Λεπέν, αλλά ο Στέφανος δεν γνωρίζει και πολλά γι’ αυτά. Απλώς με τη λέξη - καραμέλα θέλησε να φωτογραφίσει τον Μητσοτάκη.
Δεν έλειψε και ο Αλέξης, που ξέχασε το «εμείς ή αυτοί» στους οποίους «αυτούς» περιλαμβανόταν και το ΠΑΣΟΚ, και αγαπησιάρικα δήλωσε: «Όταν οι προοδευτικές δυνάμεις παραμερίζουν το «εγώ», όταν αφήνουν τη διαίρεση και βάζουν μπροστά το «εμείς» και το «μαζί», τότε μπορούν να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να πετύχουν μια ιστορική νίκη».
Και για να μας βοηθήσει μπας και δεν πιάσαμε το υπονοούμενο, συμπλήρωσε: «Το γαλλικό μάθημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Αφορά όλη την Ευρώπη. Και την Ελλάδα προφανώς».
Οι εκθειάζοντες το γαλλικό παράδειγμα στη χώρα Συριζαίοι, ουσιαστικά απευθύνονται στο ΠΑΣΟΚ προκειμένου να του ασκήσουν πίεση και να ενδώσει σε συνεργασία. Το οποίο ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν το ρώτησαν. Και το οποίο εν πάσει περιπτώσει, παρά την ελάχιστη άνοδο του, αποδεικνύεται περισσότερο συμπαγές και σταθερό ιδεολογικοπολιτικά, συγκριτικά με το ελαφρούτσικο άθυρμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και παρά τις ειρωνείες περί των 7 υποψηφίων, αναμένεται να προστεθεί και όγδοη. Αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου. Χθες η πρώην Επίτροπος και υπουργός, δήλωσε στον «Σκάι» πως ό,τι και να γίνει «δεν θα είμαι απούσα σε αυτή την ιστορία».
Η Διαμαντοπούλου εάν τελικά κατέβει, θα το κάνει έχοντας επεξεργασμένες προτάσεις («πλατφόρμα» λέγεται στα κομματικά κορακίστικα) και η συζήτηση στο εσωτερικό ΠΑΣΟΚ θα γίνει πρόσβαρη. Έχει την πείρα και τη γνώση, χωρίς να υπολείπονται σε αξία κάποιες εκ των άλλων υποψηφιοτήτων.
Και κυρίως έχει την αύρα της κυβερνησιμότητας, αυτή που απουσιάζει από τους υπόλοιπους υποψηφίους. Μια αύρα που θα αποτελέσει αντίβαρο στον Μητσοτάκη. Για τον Στέφανο δεν το συζητάμε καν. Ούτε και για τον Τσίπρα.
Το rebranding και η κατασκευασμένη εικόνα του μετριοπαθούς, ώριμου και μειλίχιου κεντροαριστερού που προσπαθεί να οικοδομήσει, απαιτούν χρόνο για να ξεχαστούν τα πεπραγμένα του.
