Του Γιάννη Σιδέρη
Ο ΣΥΡΙΖΑ ελέω λαού δεν είναι διάττων αστέρας. Εγκαταστάθηκε στο πολιτικό σκηνικό, και θα είναι συνδημιουργός ή αναστολέας εξελίξεων, για μια τουλάχιστον τετραετία.
Η θέση του Τσίπρα από ηγετική καθίσταται ηγεμονική στον χώρο του. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να αμφισβητηθεί σοβαρά ακόμη και με ποσοστό μικρότερο των εκλογών. Ο λόγος είναι ότι σε αυτόν οφείλονται όλα. Τους παρέλαβε ένα απόκομμα του 4% και τους ανέδειξε με ιλιγγιώδη ρυθμό κυβέρνηση. Τους παρέλαβε πολιτικά στελέχη περιορισμένου κύκλου και ελλιπούς βεληνεκούς, και τους κατέστησε δημόσια πρόσωπα πανελλήνιας εμβέλειας, που απόλαυσαν αναγνωρισιμότητα, εξουσία και τα μεγαλεία που απορρέουν από αυτή. Με αυτή την έννοια όλοι τους χρωστάνε στον Τσίπρα.
Τα αρνητικά προσωπικά του χαρακτηριστικά, όπως η αέναη έφεση στο ψέμα, η αήθεια της πολιτικής συμπεριφοράς, ο τυχοδιωκτικός τακτικισμός του, και ακόμα η έλλειψη ενσυναίσθησης (όπως φάνηκε σε πλείστες περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων το Μάτι και η γελαστή αφήγηση για τον χαμό των δυο Ελλήνων και εννιά Ευρωπαίων πιλότων), είναι άλλη παράμετρος. Οι εντός του κόμματος δεν του τα προσμετρούν. Η Συριζαίικη Αριστερά έχει διαφορετικό μέτρο αξιολόγησης των συμπεριφορών του πολιτικού της προσωπικού. Τα απεχθάνονται οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από ό,τι φάνηκε όχι όλοι οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ ( και όχι μόνο για τον Τσίπρα. Στα Χανιά, την ώρα που γράφεται το κείμενο, φαίνεται να εκλέγεται ο Πολάκης αντί του ευπρεπούς Σταθάκη. Θα αναστενάξει πάλι το facebook).
Ο άλλος λόγος είναι ότι ηττήθηκε, αλλά κράτησε με καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό. Παραμένει το μεγάλο κόμμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στο ποσοστό αυτό δεν συγκαταλέγονται μόνο οι παραδοσιακοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιδεξιοί παλαιοπασόκοι που βιωματικά παραμένουν αντιδεξιοί (όποιος και αν είναι ο αρχηγός της Δεξιάς), ή οι τιμωρητικοί ψηφοφόροι που επιμένουν να τιμωρούν «το παλιό πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα».
Στους ανωτέρω προστίθενται δυο ακόμη κατηγορίες: Ένα αξιοσημείωτο κοινωνικό σύνολο φτωχοποιημένων πολιτών που είδαν σαν μάννα εξ ουρανού τα επιδόματα που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, εντάξει, μπορεί να έχουν δίκιο αυτοί που με «υψωμένο φρύδι» θα σχολιάσουν ότι η επιδοματική πολιτική δεν είναι κοινωνική πολιτική, και ότι καθιστά τον πολίτη κομματικό δουλοπάροικο. Αλλά αυτά τα «ιντελεκτουάλ» δεν μπορούσαν να αγγίξουν αυτό τον κόσμο.
Αλλωστε η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου, δεν έχει τις εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις, ούτε στην πενία που βρέθηκε την ευθυκρισία, να κατανοήσει ότι ήταν η πολιτική Τσίπρα που διαιώνισε τον οικονομικό πνιγμό χώρας (άρα και τη δική τους), την στιγμή που αυτή είχε αρχίσει να αναπνέει.
Αυτός ο κόσμος φοβήθηκε. Βρέθηκε δεκτικός στην γερή δόση προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Μητσοτάκης θα κόψει τα επιδόματα και ενδεχομένως και τα δώρα. Η παρηγοριά του επιδόματος, όταν το εισόδημα δεν αρκεί για να καλύψει τα προς το ζην, δεν είναι καταφρονητέα.
Επίσης μια μικρή αλλά δυναμική κατηγορία ανένταχτων αριστερών πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ, θορυβήθηκε τόσο από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που ενεργοποιήθηκε και συνέβαλε στην αύξηση του ποσοστού του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από το Φθινόπωρο θα μπει σε κάποια αναταραχή που είναι νωρίς να προδικάσει κάποιος την έκτασή της. Προτίθεται να δημιουργήσει ένα κόμμα εντός συστήματος, με στόχευση την επαναφορά στην εξουσία. Θα είναι κόμμα που θα απαγκιστρωθεί από τα ιδεολογήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα προσεγγίσει το χώρο του ΠΑΣΟΚ «αλλά πιο αριστερό από το ΠΑΣΟΚ». Ο ίδιος το περιέγραψε χθες λέγοντας «Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Συμμαχία να μετασχηματιστούν σε μια μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, με ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου».
Ο Τσίπρας ελέγχει την Κ.Ο και την Κ.Ε. Η εσωκομματική αντιπολίτευση επιμένει στην ριζοσπαστική φυσιογνωμία του κόμματος. Από το Φθινόπωρο θα αρχίσει η εφαρμογή του σχεδίου και οι αναμενόμενες εσωτερικές συγκρούσεις. Ο Νίκος Φίλης χθες, αφού χαρακτήρισε τον Τσίπρα ως προστιθέμενο κεφάλαιο, άφησε προειδοποιητικά πυρά λέγοντας «δεν ψάχνουμε για άλλο κόμμα». Αλλά αυτά δεν είναι του παρόντος.
θα απασχολήσουν το Φθινόπωρο που θα γίνει το συνέδριο.
Εκείνο που απασχολεί τώρα είναι τι είδους αντιπολίτευση θα ασκήσει. Ηδη από χθες δήλωσε εμφατικά ότι θα ασκήσει δυναμική αντιπολίτευση για να προστατεύσει «τις μεγάλες κατακτήσεις του λαού τα τελευταία χρόνια. Μας διαφεύγει ποιες ήταν οι μεγάλες κατακτήσεις, αλλά το πλέον πιθανό είναι να γυρίσει σε αυτό που ξέρει: Στην αριστερά του «όχι σε όλα». Ετσι η χώρα δεν θα πάει μπροστά, αλλά ο λαός αποφάσισε.
ΥΓ: Η εκλογή του Βελόπουλου εντάσσεται στο χώρο του γραφικού ψεκασμένου ανορθολογισμού, αλλά η είσοδος Βαρουφάκη ανάγεται στο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ο ανώριμος τύπος που έπαιξε παίγνια με τη τύχη τη χώρας, επιβραβεύτηκε και εισήλθε στη βουλή επειδή πουλάει αντισυστημικότητα και αριστεροσύνη. Και εδώ ο λαός αποφάσισε. Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου», που έλεγε και ο στίχος του άσματος.
